Introductie: Kawasaki ER-6n

Fun, lol en plezier

Eenmaal onderweg zijn de specs snel vergeten en gaat het maar om één ding; lol maken. En dat kan met deze motor uitstekend. Op de slingerwegen van zuidwest Mallorca is het heerlijk rijden. Bochtje in, bochtje uit, gas vol open, wegsprinten en bij de volgende bocht - meestal niet meer dan 100 meter ver weg - weer flink in de ankers. Geen probleem voor de ER-6n. Binnen no time voelt het alsof het míjn motor is. Hij doet precies wat ik wil en werkt me niet tegen - en dat is wel eens anders. De nieuwe mapping zorgt ervoor dat de fiets sneller weer op snelheid is en de nieuwe remmen worden niet boos als je eens flink knijpt. Sowieso is de ER-6n een bijzonder vergevingsgezinde motorfiets. Niet gek natuurlijk, als je bedenkt dat voor ruim een derde van de kopers de ER-6n de eerste motor is en 15% van de kopers heropstapper is. De motor neemt je dus niet snel iets kwalijk, maar laat altijd ruimte voor correcties. Hier en daar is het asfalt van de Mallorcaanse C710 nog wat vochtig - het is tenslotte vroeg in de ochtend - en voel je je achterwiel in de bocht een tikje wegglijden, maar problemen levert het nergens op.

Als de zon een wat prominentere plaats aan de hemel opeist en alle nattigheid verdampt wordt het nóg leuker. Het tempo gaat omhoog en de bochten worden scherper. Flink aan het gas draaien zorgt ook voor een lekkere roffel tussen je voeten - de demper zit recht onder je. In eerste instantie komt de motor trouwens akoestisch wat lafjes over. Ik hoor hem wel rommelen, maar het lijkt allemaal een beetje ingeblikt. Te gedempt. Maar even later blijkt dat dat, natuurlijk, aan mijn oordopjes ligt. Tja, ik ben ook niet gewend met die dingen te rijden. Zonder klinkt de motor zoals een tweecilinder hoort te klinken. Hij knalt niet te hard, maar laat je wel duidelijk merken dat hij er is. Vooral als na een net iets te langzame bocht weer het gas opendraait, roffelt hij lekker door de toeren heen.

Even later heb ik het wel gezien met de haardspeldbochten en de pittoreske dorpjes en draai ik de snelweg op. Ik trek het gas vol open, ga soepeltjes door de versnellingen heen en... waai bijna van de motor af. Tja, een naked bike is nou eenmaal niet erg comfortabel op hoge snelheden, en dat is bij de vernieuwde ER-6n niet anders. Tot de 120, 130 gaat het nog wel, maar daarboven wordt de rit een behoorlijke work out.

Over smaak van te twisten. Of niet? Hè, hoe ging dat spreekwoord nou ook weer? Hoe dan ook, persoonlijk ben ik erg te spreken over de styling van de nieuwe ER-6n, en gezien de aandacht die de motor krijgt ben ik niet de enige. Zowel dikke Duitse toeristen - waarvan een enkele met ontbloot bovenlichaam - als machismo Mallorcanen op kekke scootertjes bewonderen de ER-6n uitvoerig - waarbij de witte beduidend meer aandacht trekt dan de oranje versie. Eh, sorry, ik bedoel natuurlijk; waarbij Pearl Stardust White beduidend meer aandacht trekt dan Candy Burnt Orange - om over het wat saaie Metallic Diablo Black (voor de duidelijkheid: zwart) nog maar niet te spreken. Volgens sommige collega’s is de Pearl Stardust-versie trouwens wit met een flauw-blauwe gloed. Dat laatste zie ik er niet in, maar het is wel een pracht van een kleur. Eindelijk eens een motor die ook in het donker opvalt zonder lelijk te zijn.