Test: Kawasaki 1400GTR

Toen de nieuwe toerder werd opgehaald viel er wat lichte regen uit de Hollandse zomerlucht, niet de meest prettige weersomstandigheden om een motor van dit formaat op te halen. Maar, zoals de hoofdredacteur al zei, "je hebt genoeg ervaring en je bent jong van bloed", dus werd de 1400 GTR (voorheen GTR 1000 óók de type aanduiding werd aangepast) gestart middels het KIPASS (Kawasaki’s Intelligent Proximity Activation Start System) en koers gezet naar het altijd zonnige middelpunt van Nederland, Almere.

Overgewaaid vanuit de automotive indudstry, waar smartcards de traditionele contactsleutel aan het vervangen zijn. Kawasaki noemt het KIPASS en het werkt ongeveer hetzelfde: Het contactslot wordt door middel van een los mee te nemen zender bekrachtigd. 

Dat KIPASS is ook weer zo'n nieuwtje dat nut heeft. De grote knop in het midden, die wél gewoon een sleutel is, kan ten alle tijden blijven zitten. Kawasaki's KIPASS bestaat uit een apparaatje (FOB) waarmee de hoofdschakelaar van de motor op afstand kan worden bediend in combinatie met de ECU. Het is voor het eerst dat zo'n elektronisch systeem op een (tour-)motor wordt toegepast maar is in de autowereld al vrij gebruikelijk. Het komt er in het kort op neer dat de motor (de ECU) jou (de FOB) herkent waardoor de GTR gestart kan worden. Het is wél zaak om deze FOB (dat is dat apparaatje inclusief reservesleutel) bij je te hebben. Loopt de GTR eenmaal en rij je weg zonder die FOB dan ben je inderdaad gefobt, de GTR zal de volgende keer niet starten. Voor extra veiligheid is een startonderbreker in het ontstekingssysteem ingebouwd.

Kraftwerk en een beetje Lenny Kravitz

De eerste meters met een nieuwe motor vragen gewenning, zo ook met de nieuwe 1400 GTR van Kawasaki, maar het went snel. De zit is uitermate ontspannen en nodigt uit tot rijden, veel en ver rijden. Dat men heeft gewerkt aan de massacentralisatie is goed te merken en in combinatie met de langere wielbasis geeft de GTR je al snel een vertrouwd gevoel, een gevoel dat je voorheen alleen aan een ander Japans merk toeschreef. Met een drooggewicht van 279kg kom je volgetankt en met de nodige oliën en vloeistoffen al gauw op zo'n 313kg, maar al rijdend lijkt dat dan toch weer te verdwijnen. Het inschakelen van de eerste versnelling gaat vrijwel zonder KLAK! en dat is een verademing. Sowieso geen wanklank over de zesbak, hij schakelt fijn en trefzeker. Wel over de spiegels waarin je een behoorlijk stuk zicht wordt ontnomen door je eigen koffers.

Van Hoofddorp naar Almere gaat het voornamelijk over de snelweg en al gauw merk je dat de brede kuip (zeker van voren gezien is de GTR breed) en elektronisch verstelbare ruit zijn nut bewijzen, ik blijf redelijk droog ondanks dat de ruit in de hoogste stand (en met mijn lengte) redelijk wat rumoer veroorzaakt. Maar liever dat dan nat. Omdat ik even op de autopilot reed stuurde ik de A9 op, richting Utrecht, en laten ze nou net met die weg bezig zijn. Gevolg, iedereen op de vluchtstrook en file-rijden. Geeft niet, hebben we dat ook gehad. En direct schieten er beelden en muziek door mijn hoofd. Beelden van de 'Tour de France' (waar de GTR al sinds jaar en dag deel van uitmaakt) en de muziek in de vorm van het nummer voorzien van dezelfde titel uitgevoerd door Kraftwerk. Ik laveer langs en tussen auto's door alsof ik al tijden onderweg ben met de GTR. Maar omdat Almere zo wel behoorlijk om is, dacht ik, besluit ik de snelweg (lees: vluchtstrook) te verlaten en een stukje terug te rijden om de ring A10 weer op te draaien en vervolgens de A1 en A6 te nemen. Later zou ik erachter komen dat ik ook gewoon de A9 had kunnen blijven volgen. Maar goed, dat heb je als je nooit in die hoek komt en niet over een GPS-systeem beschikt. Avonturen heet dat toch?

Overzichtelijk en boordevol informatie, tot aan bandenspanning toe...
 

De rit naar Almere verliep verder prima en aangezien er weinig verkeer was kon ik mijn blik eens rustig over het instrumentenpaneel laten gaan. En daar heb je wel even voor nodig want het is zeer uitgebreid. Het is van hetzelfde type als op de ZZR en buiten gangbare zaken als een snelheidsmeter, toerenteller, dagteller en brandstofmeter worden ook het brandstofverbruik én de bandendruk weergegeven! Weer twee items die nut hebben op een grote toerder. De snelheidsmeter en toerenteller lijken zo uit de vroege jaren '80 te komen maar zijn behoorlijk accuraat en heerlijk rustig. En ach, Lenny Kravitz is ook beroemd geworden met muziek die uit de jaren '80 lijkt te komen. Het geheel krijgt een blauwe gloed als het wat donkerder wordt en zijn in eerste instantie alleen de telers rood, in de donkere avond is ook de tellerschaal rood gekleurd, chique.

Na gedane zaken in Almere ging het richting de Residentie, alweer over snelwegen. Op de rondweg van Almere ging de lichte regen over in regen en werd de noodzaak om te stoppen en een regenbroek aan te trekken toch wel groot. De combinatie all-weather jas en leren broek met textiel resulteert al snel in een nat kruis, damn! Maar toen de regenbroek was aangetrokken en de soepele leren zomerhandschoenen waren verruild voor waterdichte exemplaren en ik de snelweg weer opdraaide kreeg ik een glimlach van oor tot oor. En wéér kwamen er tonen van Kraftwerk boven drijven, 'Fahren, fahren, fahren auf der Autobahn'. Met een gangetje van 150km/u ging het huiswaarts en nog nooit heb ik met zoveel 'plezier' in de regen gereden, wat volledig op conto van deze nieuwe Kawasaki 1400 GTR komt! Wat wel direct opviel was de warmte die je ter hoogte van het rechterbeen voelt. De ‘lowers’, die op het kuipwerk zitten geschroefd, kunnen worden verwijderd waardoor warme lucht richting benen wordt geleid. Lekker voor in de winter maar ik vond dit al warm genoeg.

Over de grens.. 

In de dagen hierna werd het op momenten toch nog droog en waren we in staat enigszins de grenzen op te zoeken van mens en machine. En die liggen, in het geval van de machine, knap hoog. In het korte werk merk je dat je met een gewichtige vriend, want vriendjes werden we, op stap bent. Maar dat is inherent aan het type motorfiets en kan nooit als minpunt worden aangemerkt. Als het allemaal wat vlotter, en zeker vloeiender, gaat is de 1400 GTR in zijn element. Heerlijk zoals de Kawasaki je dan meeneemt op zijn vlucht. De vering doet zonder morren zijn werk en ook als het tempo flink omhoog gaat wordt het nooit deinerig. Met zijn tweeën in een heel snelle bocht kregen we de voetrust aan de grond, maar dat is een tempo dat de gemiddelde GTR rijder niet zo snel zal aanhouden. Jammer genoeg ontbrak de tijd om met de nieuwe Kawasaki de landsgrenzen (Ja, ja, jullie dachten natuurlijk dat we hem hadden neergelegd! NOT.) over te gaan, maar dat zou je in feite wel moeten doen. Dát is waar deze 1400 GTR voor is ontworpen! Het overschrijden van grenzen, continentaal.