Test: Ducati ST4S ABS

Het eerste wat opvalt zodra je op de ST4S plaatsneemt, is hoe comfortabel deze motor zit. Nu mag je dat ook wel verwachten van een motor uit het "toer-sportief" segment, maar het blijft een Ducati hè... Choke uit, een druk op de startknop en het startsysteem wordt geactiveerd. Vreemd trouwens dat, daar waar de eerste generatie 916/996/748 motoren geen choke hadden, dit sinds 2002 op alle Ducati"s wel wordt toegepast. En daar waar je bij die oude generatie die choke ook niet miste, heb je "m bij de nieuwe generatie ook daadwerkelijk nodig. Maar dat even terzijde.

Fluisterstil
Terug naar de motor. Ik moest toch even twee keer kijken of ik echt met een Ducati te maken had, nadat ik de motor voor het eerst had gestart. Nu zou het geluid in de loop van de testperiode er wel op vooruit gaan, maar in eerste instantie valt het gewoon op hoe stil deze motor is. Tenminste, voor een Ducati. Geen zware ploffen uit de uitlaat, geen slurpende inlaat en geen rammelende koppeling. Niets van dat. Voor gewone stervelingen de normaalste zaak van de wereld, maar voor Ducatipuristen een regelrechte ramp. Andere luchtfilters én open uitlaten zijn dan ook een must
wil je het pure Ducati gevoel beleven. En de koppeling? Ach, dat is gewoon een kwestie van tijd -geloof mij- voordat ook die zo karakteristiek zal gaan rammelen.

Click and Go
Al na enkele kilometers raak ik verstrengeld in een persoonlijke tweestrijd. Enerzijds ben ik onder de indruk van de stuureigenschappen en vermogensafgifte die de motor vanaf 5000 tpm aan de weg zet, maar anderzijds mist het blok ook maar de minste souplesse die je wel mag verwachten van dit soort motoren. De motor wil op toeren gehouden worden, dat maakt "m ook wel charmant en benadrukt weer de sportieve achtergrond van het Italiaanse merk, maar juist bij toer-sportieve motoren wil je ook een soepel blok. En juist dát mist deze Duc. Om een voorbeeld te geven: 80 km/u in z"n zes geeft een toerental van 2000 tpm. Op zich zou dat geen punt hoeven te zijn, ware het niet dat de desmoquatro het absoluut niet leuk vind om zich beneden de 4k te begeven. Sterker nog: een 998 heeft meer souplesse onderin (en heeft daarbij een kortere gearing) dan deze motor, met dank aan het testastretta concept. Het blijft dan ook een gemiste kans voor Ducati om juist deze ST4S niet te voorzien van dat Testastratta blok.

Onderkoeld
Nu wil 2000 tpm bij 80 km/u niet alles zeggen, je kunt (en zult in dit geval wel moeten) per slot van rekening ook een paar versnellingen lager rijden. En daarbij, we praten nog steeds over een Ducati, dus enige sportiviteit is wel te verwachten. Met gemak rijd je veel te hoge snelheden, puur en alleen al vanwege het motorkarakter dat blijft uitdagen om vooral het gas erop te gooien. Iets dat we zeer zeker hadden willen doen, ware het niet dat koning winter zijn intrede reeds lang had gedaan en een onderkoeld lichaam nou niet bepaald de juiste basis is om er eens goed voor te gaan zitten. Uiteraard hebben we dan ook niet de grenzen van de motor opgezocht, maar Ducati kennende zal dat absoluut wel snor zitten. Wat we wel merkten, was hoe soepel de vering (zeker met de koude weersomstandigheden) werkte. Iets waar de (langere) veerweg achter van 150mm zeker debet aan is.

Ademnood
Had ik al mijn bedenkingen bij de souplesse onderin, in de hoge regionen is het eigenlijk van hetzelfde laken een pak. Door de lange gearing schopte de motor het niet verder dan 8000 tpm, hetgeen overeen kwam met een topsnelheid van 240 km/u. En dan heb je dus nog 2000 toeren over. Persoonlijk zou ik dan ook direct een kleiner voortandwiel monteren om de motor meer toeren te laten draaien én dus (ook bovenin) beter te laten doorlopen. Natuurlijk kunnen we hierbij aantekenen dat het blok gewoon adem tekort komt en dus aan zowel in- als ook uitlaatzijde voor de goede orde zou moeten worden opengemaakt, maar dat doen we ditmaal niet. Hij moet per slot van rekening nog steeds voldoen aan wettelijke eisen en daarop wordt hij dan afgerekend. De tijden dat Italiaanse normen afwijkend waren van Europese normen liggen (helaas) al weer ver achter ons en dus zal men uit een ander vaatje moeten gaan tappen.