Test: MV Agusta Brutale S

Het is een dinsdagmorgen, ergens eind April, als ik wordt gebeld door Jan Ykema. De Brutale, die wij in herhaling zouden krijgen, is door een collega testrijder platgelegd waarbij de motor dusdanig is beschadigd, dat hij niet meer als demo ingezet gaat worden. Of we dus even geduld kunnen betrachten, want er zal een nieuwe motor ingereden moeten worden en dat heeft nu eenmaal tijd nodig. In eerste instantie zijn wij uiteraard niet bepaald gelukkig met dit bericht, waar Jan uiteraard ook niets aan kan doen. "Even geduld" worden uiteindelijk drie maanden: Niet omdat de motor niet eerder beschikbaar is, maar simpelweg omdat we er niet eerder tijd voor vrij kunnen maken.

Geluk bij een ongeluk
Het is voor ons een geluk bij een ongeluk, dat men bij MV Agusta (noodgedwongen) een nieuwe Brutale in moest zetten. Voor MV Agusta kan het verhaal echter twee kanten op gaan. Zou deze tweede Brutale op topsnelheid net als de eerste terugzakken in snelheid, of (zoals het hoort) wel blijven accelereren. En wat zou deze motor doen qua benzineverbruik? Vragen genoeg, die bij onze tweede kennismaking graag beantwoord wilden zien.

In de herhaling
het is een zonnige en warme woensdagmorgen als ik mij bij MV Agusta meld, waar de Brutale in al haar schoonheid al op mij staat te wachten. Er is veel veranderd sinds onze eerste ontmoeting en dan hebben we het niet alleen over het weer. Zo heeft de motor een nieuwe mapping gekregen vanaf de fabriek,
waardoor het benzineverbruik een stuk gunstiger moet zijn. Verder hebben de Michelin"s plaats gemaakt voor Dunlop"s. Nu hadden we over de banden niets te klagen, het verbruik des te meer. Genoeg gepraat, het is tijd om aan den lijve te ervaren in hoeverre men de Brutale heeft weten te verbeteren.

Duidelijk beter
Het eerste wat me wederom in positieve zin verrast is de zithouding op deze Brutale. Heel erg ontspannen én heel erg sportief tegelijkertijd. Je voelt precies wat er onder je gebeurt en de motor doet precies datgene wat jij van hem verlangt. Ik moet weer wennen aan de erg korte gearing, maar in tegenstelling tot onze eerste ontmoeting heb ik nu totaal geen problemen met het hoogtoerig karakter van deze fiets. Sterker nog, ik heb een megalol die ik mij bij onze ontmoeting niet kan herinneren. Zou het aan de fiets liggen, of aan het feit dat het nu gewoon 15 graden warmer is? Hoe dan ook, de motor is voor mijn gevoel duidelijk beter. De vering is nog steeds heel erg straf, maar we kunnen er nu mee leven. We blijven dan ook verschoond van (extreme) tankslappers die de vorige motor wist te produceren.

Geen overdrive
Wat doet deze motor qua topsnelheid. Dat was één van de vragen die wij ons hadden gesteld voor aanvang van de test. Een verlaten autoweg doet ditmaal dienst als testtraject. De weg is 8 km lang, heel erg breed en het beste: er is geen verkeer. Eenmaal heen rijden om ons ervan te overtuigen dat er geen overijverige ambtenaar bezig is zijn quotum te halen en dan gaat het gebeuren. Ik geef de motor de sporen en schakel pas als de indicator begint te knipperen. Plat op de tank, de linkerhand aërodynamisch naast de tank en de rechterhand vol aan het gas. Rijwieltechnisch fenomenaal. Zelfs met één hand sturen is bij deze snelheden totaal geen probleem. Vol in vijf gaat de teller richting 230 km/u. Niet lang daarna is het 'moment suprême' aangebroken, de schakelindicator gaat branden en ik schakel naar zes. En wat doet de motor? Die blijft accelereren. Toegegeven, de puf is er wel een beetje uit, maar 240 km/u weet hij zonder problemen te halen. Dan krijgt de luchtweerstand de overhand. Aan het eind van de weg maken we rechtsomkeert, waarna de hele cyclus zich herhaalt. En ook nu gaat de motor vol door in zes.

Zuipschuit
Ander heikel punt van de Brutale was het brandstofverbruik. Dat was aan de forse kant en dan drukken we ons nog licht uit. Was het ditmaal beter? Ja, het was beter, maar echt vrolijk konden we er niet van worden. Twee maal 1:11 en één maal 1:11,5 was waar wij het mee moesten doen. Zwart-wit bezien is het natuurlijk een goede verbetering ten opzichte van de vorige, maar eerlijk is eerlijk: het is nog steeds een zuipschuit. Hamvraag in deze blijft natuurlijk in hoeverre iemand die achttienduizend Euro kan en wil betalen voor een motor zich om dit soort zaken druk zal maken. We praten per slot van rekening niet over een woon-werk budgetfiets, maar een MV Agusta met een funfactor 10.

Conclusie
Het is MV Agusta inderdaad gelukt om ons te overtuigen van de kracht en kunde van deze Brutale S. Het was, is en blijft nog steeds een van de beste stuurfietsen die voor geld te koop zijn. In ieder geval de sportiefste naked - met het beste rijwielgedeelte- die je op dit moment voor geld kunt kopen. Het benzineverbruik blijft een punt van verbetering, maar dat (samen met de trillende spiegels) is dan ook een van de weinige punten van kritiek die wij op deze verder perfecte motor hebben.