Test: MV Agusta Brutale S

Met de Brutale S is er weer een telg bijgeschreven in het familie register van MV Agusta. Een motor die, in MV Agusta traditie, meer weg heeft van een rijdend kunstobject dan een praktisch vervoermiddel. Qua afwerking staan de Italianen op een eenzaam hoog niveau en ook deze Brutale stelde ons wat dat aangaat absoluut niet teleur.
En dan zeggen we het nog beschaafd, want zeg nou eerlijk, het kwijl loopt langs je mond als je langer dan vijf minuten naar deze motor staat te kijken.

Perfect
Het rijwielgedeelte is net als zijn uiterlijk, extravagant en van een zeer hoog niveau. Alles zit precies op z"n plaats en doet exact wat jij als rijder ervan verwacht. Wel vonden wij dat de motor behoorlijk straf stond afgesteld, iets waar de instelbare vering geen merkbare verbetering in aan kon brengen. Daardoor ontbreekt het comfort wat je bij dit soort (sport)naked"s wel verwacht, maar daar staat dan wel weer tegenover dat de motor ook bij 200 km/u bochten onvoorstelbaar stabiel blijft. Iets dat "m maar weinig motoren na zullen doen. Ook de remmen zijn goed, voldoende remkracht en een goed gevoel in de handle, waardoor stoppies kinderspel zijn.

Geen goud
Maar toch is het bij deze Brutale niet allemaal goud dat blinkt. Hij heeft zo zijn nukken en kuren waar je als potentiele eigenaar goed van doordrongen moet zijn. Want laten we eerlijk zijn, met een prijskaartje van ruim achttienduizend Euro is dit natuurlijk niet iets wat je even bij de Albert Hein gaat halen.

	Niet alleen heb je nauwelijks zicht achter je, daarbij trillen de spiegels dusdanig dat het beeld een grote waas wordt.

Kleine moeite, groot plezier
Laten we beginnen bij iets onbenulligs als de spiegels. Ze zitten erop maar om je eerlijk te zeggen, je hebt er geen ene donder aan. Ze zijn slechts minimaal te stellen en zitten te kort op het stuur, waardoor je enkel en alleen van je ellebogen mag genieten. Maar goed, dat is nog maar het minste. Verder ontbreekt een stuurdemper. Een kleine moeite, maar met verstrekkende gevolgen. Juist omdat deze motor in alles uitnodigt tot brutaal rijgedrag zul je vaak onder volle acceleratie wegstuiven. Een verkeerd bobbeltje in het asfalt is dan genoeg om je hartritme aardig te verstoren. Maar goed, ook dat is nog niet het ergste, want een stuurdemper is niet duur, is snel gemonteerd en maakt een einde aan de tankslappers.

Benzine Junkie
Erger is dan toch wel het brandstofverbruik en de vermogenskarakteristiek. Want dat zijn twee dingen die je niet één-twee-drie kunt aanpassen. Allereerst het verbruik. Laten we eerlijk zijn, één op acht, dat zijn anno 2004 toch geen waarden meer? Okay, misschien met een R1 op het circuit, maar met dit soort motoren? Een Z750 bijvoorbeeld weet met gemak een verbruik van 1:20 te noteren, waardoor je minimaal de dubbele afstand kunt afleggen voor je kostbare liter Euro loodvrij.

• Afwerking, rijwielgedeelte, wheelie-factor
• Verbruik, spiegels, ontbreken stuurdemper

To Twin or not to Twin
En dan de vermogenskarakteristiek. Daar moet je van houden. Je moet de motor erg hoog in toeren houden en dat is wat je eigenlijk niet verwacht. Je verwacht bij een motorblok dat is teruggetuned juist meer bottom power, maar helaas. Daarvoor is en blijft het een 750cc vier-in-lijn. Voor trekkracht onderin zullen er toch echt twee cilinders geamputeerd moeten worden. Of dat erg is? Dat is maar net waar je voorkeur naar uit gaat. Persoonlijk zou ik voor de twin gaan, maar iemand die zijn hele leven 600cc's heeft gereden is misschien juist wel gecharmeerd van het hoogtoerige supersport karakter. En daarmee heeft MV Agusta dan toch weer iets unieks op de markt gezet. Een Supersport in naakte versie. Een motor voor de happy few. Een motor om te flaneren, te showen, uit te dagen en vooral niet te vergeten, een motor om brutaal mee te rijden.