Me and My Morini: the story continues

Omdat de Metzeler Sportec M3 banden hun beste tijd hadden gehad kreeg de Corsaro nieuw rubber aangemeten. Ditmaal de nieuwe Dunlop Sportsmart, een band die geheel volgens de trend van 2010 voor twee doeleinden is ontworpen: goede prestaties op straat én op het circuit. Of anders gezegd: een band voor op het circuit, maar dan met de levensduur van een normale band. Om dat te realiseren werden door Dunlop drie nieuwe technologieën geïntroduceerd: MultiTread compound, een Jointless Belt constructie en het NTEC bandenspanningssysteem. Met name die NTEC techniek is revolutionair in de bandenwereld. Daar waar door de meeste fabrikanten tegenwoordig wordt geadviseerd om bij straatbanden op het circuit vooral niet aan de bandenspanning te tornen, omdat hierdoor het karkas te veel op z’n flikker zou kunnen krijgen, staat de SportSmart het toe om de bandenspanning te laten zakken tot een – voor circuitbanden gebruikelijke – waarde van minder dan 2 bar. Hierdoor ontstaat meer frictie, wat méér grip tot resultaat moet hebben. Dunlop claimt dat de SportSmart in die toestand zelfs de grip evenaart van de GP Racer D211, en dat wil wat zeggen. Een circuitdag om dit aan den lijve te ervaren moest uitsluitsel bieden, maar uitgerekend die dag dat we ons wilden melden voor een circuit-encounter bleek pluvius roet in het eten te gooien. Wat in het vat zit verzuurt echter niet, dus die heb je nog van ons tegoed.

Wat we wel konden beproeven zijn de rijeigenschappen op de openbare weg, per slot van rekening was de Corsaro weer helemaal technisch oké en konden weer de nodige kilometers worden gemaakt. De eerste meters is het behoorlijk wennen  aan de band vanwege het vederlichte stuurgedrag dat de Corsaro in één klap heeft getransformeerd van een logge mammoettanker naar een snelle speedboot. Nu hadden we over stuurgedrag bij de Corsaro al niets te klagen, maar met de SportSmarts gaat het wel héél erg gemakkelijk. Zo gemakkelijk dat in het begin meermaals in de bocht moet worden gecorrigeerd om niet met beide wielen de berm af te snijden. De band voelt daarbij redelijk stabiel, ook bij snelheden boven de 200 km/u blijft de motor mooi en koersvast zijn lijn volgen. Ook claimt Dunlop dat de natweer eigenschappen van de band aanzienlijk moeten zijn verbeterd, maar daarover waren we minder lovend. Nog steeds is de band onder natte weersomstandigheden – die we het afgelopen jaar helaas maar al te vaak hebben meegemaakt – erg gevoelig voor zwarte lijmstrepen en opgeplakte witte wegmarkeringen. Een over een lijmstreep wegbrekend achterwiel deed mij in ieder geval wijselijk besluiten om hier niet de grenzen van het toelaatbare op te zoeken.

Je gelooft nooooit wat we nu in de werkplaats hebben staan... 

De kilometers rollen gestaag door onder de Corsaro en ik begin weer steeds meer te genieten van de brute fiets, als een vlugge tankstop roet in het eten gooit. Terug bij de motor blijkt deze niet meer te willen starten: accu leeg. Terwijl in de vroege en nog kille ochtend de motor na enkele weken rust met één druk op de knop tot leven was gekomen. Een vlugge inspectie van het digitale display leert mij dat de accu nog maar 11 volt aangeeft. Laat ze maar lachen, zolang ik maar schik heb... De gelukkig op dat moment aanwezige wegenwacht bied uitkomst: met een noodaccu wordt de Corsaro tot leven gewekt, waarna de motor wordt doorgemeten en de goede man constateert dat de accu nog maar minimaal wordt bijgeladen. Naar huis rijden is geen optie en de dichtstbijzijnde Morini dealer is nóg verder weg. Op hoop van zegen besluit ik naar de dichtstbijzijnde motorzaak te gaan, Vos Oss, waar men zo vriendelijk is direct tijd vrij te maken om de motor aan een nadere inspectie te onderwerpen. Ook daar wordt geconstateerd dat de accu, die nog maar amper 8 volt sterk is, niet meer wordt bijgeladen. Dat kan twee dingen betekenen: of de dynamo is kapot, of de spanningsregelaar heeft de geest gegeven. Dat eerste zou, met het oog op de steeds moeilijker verkrijgbare reserveonderdelen een serieus probleem zijn geweest, maar een nadere inspectie leert de heren monteurs bij Vos Oss dat de spanningsregelaar de boosdoener is. Deze blijkt gelukkig identiek te zijn aan een door Aprilia gebruikte regelaar, waardoor nog geen half uur later het probleem al is verholpen. Omdat de accu echter een behoorlijke opdoffer heeft gehad stelt men voor deze eerst aan de lader te zetten en mag ik per Suzuki GSX600F mijn reis voortzetten om aan het eind van de dag de Corsaro weer in optima forma op te halen. Superactie van de mannen bij Vos Oss, die ondanks dat ik daar geen klant was en zij geen Morini dealer zijn mij meteen uit de brand wilden helpen.

Zeg, ken jij die mop van die Morini-rijder die naar het Yamaha Offroad Test Event wilde gaan?

Met de winter op de loer – volgens Piet Paulusma gaan we weer een strenge winter tegemoet – is de Morini weer aan de druppellader gelegd om te genieten van zijn welverdiende winterslaap, om het volgend seizoen weer klaar te zijn voor nieuwe avonturen.