Me and My Morini: the story continues

Het heeft ze niet meegezeten bij Moto Morini. Nadat de fabrikant in financiële problemen was geraakt en uiteindelijk de productie moest worden stilgelegd, vlak voor de introductie van de nieuwe GranFerro die daardoor nooit het levenslicht heeft kunnen zien, leek de redding nabij toen industreel Paulo Berlusconi (inderdaad, broer van) het roemruchte merk van de ondergang wilde redden. Het plan werd echter tegengehouden door de Italiaanse vakbonden, waardoor Moto Morini alsnog eerloos ten onder ging. Ironisch genoeg bereikte het slechte nieuws onze redactie nét op het moment dat mijn Morini bij de importeur Moto Tricolore stevig onderhanden was genomen. Hoewel vanwege redenen die we hopelijk niet nog eens uit hoeven te leggen de fiets de jaren daarvoor maar weinig kilometers had gemaakt, werd ook mijn Corsaro geplaagd door vervelende kinderziektes, zoals het bij tijd en wijle slecht willen starten (altijd op ’t moment dat je voor een vol tankstation of terras wilt wegrijden) en de in koude toestand belabberde motorloop bij lage toeren. Dat was echter niet het enige wat mis was met de Corsaro, zoals bij meerdere Corsaro’s het geval was bleek ook mijn Morini bij extreem warm weer in stadsverkeer de koelvloeistof via het reservoir er uit te persen.

Gelukkig bleken deze problemen bij Moto Morini bekend, waardoor de importeur voorstelde om de motor van a tot z na te kijken en eventuele modificaties door te voeren. En dat waren er nogal wat: de motor kreeg een nieuwe mapping die de genoemde belabberde motorloop en startprobleem moest oplossen. De fiets kreeg verder nieuwe, stevigere uitlaatbeugels en ook de snelheidssensor kabel werd vervangen en verplaatst, daar deze aan de uitlaatbocht was vastgesmolten. Ook de connector van de spanningsregelaar werd uit voorzorg verplaatst, aangezien deze door de warmteontwikkeling van de regelaar zou kunnen smelten. Ook het probleem met de koeling was bij Moto Morini bekend, de vorm van het reservoir bleek ongelukkig gekozen waardoor er lucht in het systeem kon komen, met alle gevolgen van dien. Een nieuw reservoir was hiervoor al door Moto Morini ontwikkeld en werd ook op mijn Corsaro gemonteerd. Als laatste werden ook de bobines vervangen, aangezien deze door oxidatie waren aangeslagen.

Met een “ga nu maar eens rijden, je zult merken dat het een wereld van verschil is” neem ik de sleutels van mijn Corsaro weer in ontvangst en moet in de rit naar huis inderdaad constateren dat niet alleen alle problemen als sneeuw voor de zon zijn gesmolten, maar dat de motor nu soepeler dan ooit tevoren loopt. Niet alleen was de motor van een nieuwe ECU voorzien, daarnaast had men bij Tricolore ook nog eens de mapping onder de loep genomen. “Af fabriek stonden de fietsen veel te rijk afgesteld, waardoor hij erg bruut op ’t gas kon reageren. Als ’t goed is zal ie nu ook een stuk zuiniger zijn,” als de monteur die mijn fiets onderhanden had genomen. We zeiden het al, de fiets werd weer opgehaald op het moment dat het slechte nieuws van de fabriek onze redactie bereikte, waardoor ik ironisch genoeg moest constateren dat nét op het moment dat de fiets eindelijk voor elkaar was (en dus de fiets was geworden die hij bij aanvang had moeten zijn), bleek het licht in de fabriek te doven. Het gunstigere brandstofverbruik zou de toekomst mij al snel leren, daar waar voorheen een verbruik van 1 op 11 eerder regel dan uitzondering was bleek de fiets nu gemiddeld zo’n vijftien kilometer ver te komen op één liter Euro Loodvrij.