Lissabon - Vlaardingen: Ninja H2 SX Supercharge trip

Dat witte daar boven...iek

De eerste keer dat ‘España’ op de borden staat is toch wel een dingetje, landsgrenzen blijven een soort van mijlpaal. Er zijn er dan ook maar vier tussen Lissabon en thuis, dus het zijn zeker momenten die je even bij blijven. Maar voordat ik daadwerkelijk España binnen rijd wil ik toch eens weten hoe hard ‘full power’ nou echt is… volgens de Japanners is de teller deftig begrensd bij 299, wat daarna komt weet niemand. Ik ook nog steeds niet. Mijn winteroutfit is toch duidelijk niet de beste keuze en uiteindelijk geef ik bij een heel respectabele snelheid op omdat de motor toch iets minder stabiel wordt door het geflapper.

De binnenlanden van Spanje zijn voornamelijk een voortzetting van Portugal. De bewegwijzing is in elk geval al een stuk beter leesbaar. Ik rij, kijk om me heen en geniet. Het ene vergezicht na het andere vliegt voorbij. Als ik een pittoresk stenen bruggetje passeer herinnert dat me zelfs aan een vergelijkbare situatie in Schotland. Dan weer ben ik in de Eifel, dan weer de Ardennen, dan weer de binnenlanden van Frankrijk.  De verplichte 'eerste sneeuw foto', beter zou het niet meer worden...

In de verte doemt een bergkam op. Maar het klopt niet. Dit kunnen niet de Pyreneeën zijn, daar kan ik nog lang niet in de buurt zijn. Maar toch liggen ze daar, onvermijdelijk. En ik moét er dus overheen, dat kan ook niet anders. Nog weer dichterbij begint de muur steeds meer op de Northern Wall te lijken: onmogelijk breed, enorm hoog en verrassing: vanaf halverwege voorzien van een duidelijke horizontale streep. De sneeuwgrens. Oef. Ik had me al voorgenomen mijn zomerhandschoenen niet uit te trekken totdat ik de eerste nul graden in het display zou zien en ik vraag me af hoe ver ik nog kom voordat het zo ver is. Met een niet te missen waarschuwing in het display weet de Kawa duidelijk te maken dat het nu echt koud wordt en als ik de eerste sneeuw in de berm zie is het tijd om te stoppen. Zonnebril weg, dikke handschoenen aan en door. Gelukkig is het wegdek niet al te slecht en opent de weg weer enigszins als ik eindelijk boven ben. Toch, ben heel benieuwd hoe zich dit verder ontwikkelt.

Idee

Het hangt al een tijdje in de lucht: volgens de planning zou de route van vandaag rond een uur of zeven klaar zijn. Normaal gezien een mooie tijd, maar ik heb toch niks anders te doen en ben lekker bezig, dus vind ik het vroeg. En ja, het wordt donker, maar dat is in dit geval ook niet onoverkomelijk. Ik wil meters maken. Ik zoek een tankstation op voor koffie en benzine en duik in de route van de volgende dag en mijn telefoon. Een uurtje verder of zo. Of een kilometer of honderd. Uiteindelijk vind ik in de Tomtom een hotel op iets meer dan honderd kilometer. Koffie op, laatste stukje.

De wegen zijn opnieuw recht en saai. Dat kan redelijk vlot gaan. De handvatverwarming doet z’n best en hoewel ik hier weinig aan vind, bevestigt de rechte weg mijn vermoeden dat ik hier weinig aan mis. Nog een paar kilometer later ben ik plots knap alleen. De doorgaande route heeft een afslag eerder genomen en als ik nog eens onder een spoorweg door rijd wordt het echt stikdonker. De koplamp verlicht wat ‘ie kan, maar meer zie ik niet. In de spiegels ook niks, de laatste tegenligger is ergens achter verdwenen. Dit is pas alleen op de wereld. Als ik hier iets zou mankeren kan het lang duren voordat iemand me aantreft. Maar dit is het avontuur. Andere irritatie: het lampje van de handvatverwarming is zo fel dat het half een gat in mijn netvlies brandt. Kan er wel om glimlachen, dat is nou typisch zoiets waar je niet achter komt als je niet zoals nu in het aardedonker en de vrieskou gaat motorrijden. Maar toch, het stoort. Totdat de weg begint te slingeren, blijkbaar moet ik toch met wat bochten een berg af, het is wat bebost geworden en ik moet opletten. Stuifsneeuw. Maar het is droog en koud, wat betekent dat het niet noodzakelijk erg glad is. Ik rij nog een keer een bocht om en moet toch even in de ankers; door de wind heeft de sneeuw zich hier verzameld. Balen. Dit schiet helemaal niet op. Dit had ik toch liever bij daglicht gezien, maar goed… nog maar een paar kilometer. En dan komt, heel filmisch, nog een vrachtwagen me tegemoet. Ik weet niet, ik kan het helemaal niet erg of vervelend vinden, ik denk er alleen aan hoe precies als in sommige films dit er uitziet. En het wordt nog mooier.