Dubbeltest: Yamaha MT-125 en MT-03

Voor nu blijft het dus bij kleine wijzigingen. Maar toch is het niet verkeerd: de zitpositie is nog net wat aangepast door het stuur een paar mm hoger en dichter bij de rijder te brengen, wat de zitpositie nog ietsje rechter op brengt. Als je tests met een MT-09 er bij haalt is dat eigenlijk wel zo’n beetje de kern van het MT-gamma: net wat meer rechtop en omhoog dan de concurrentie, waardoor we al menigmaal hebben gezegd dat de motor vergeleken met andere merken meer ‘motard’ is dan je in eerste instantie zou denken. Hier staat '125' op, dus zal het wel eh... de 125 zijnMaar dat legt ‘m ook geen windeieren... eenmaal gewend kun je er mee lezen en schrijven. Dus nu is de MT-03 ook weer net dat kleine beetje meer die kant op gegaan.

Maar het wordt nog een stuk mooier als we dan toch eens de kleine 125 er bij nemen. Wat willen we... een Deltabox frame? Check. Een compleet herziene geometrie? Check. Slipperclutch? Check! Variabele kleptiming? Eh... pardon? Toch is het echt zo; de MT-125 heeft serieus ‘VVA’ of Variable Valve Actuation, ofwel een ander nokprofiel bij hogere dan bij lagere toeren. Dit is een serieus eh... serieus ding! En daarnaast is de inlaat groter, zijn de kleppen groter, is de airbox bijna verdubbeld in inhoud en nog heel veel meer detailwijzigingen. En dat voor een motor die dus nog niet eens een tiende pk er bij heeft, omdat dat nou eenmaal de regel van de A1 klasse is. Serieus veel moeite dus. En waarom? Omdat het kan. Inmiddels hoeft een blok niet meer beperkt te blijven tot een bepaald karakter afhankelijk van boring, slag, sproeiers en klepoverlap, maar kun je met injectie en dus met verschillende variabele karaktertrekken het beste maken wat je bedenken kunt. Heb je de techniek, dan kun je er ook wat mee doen. Het is een klein beetje de weg van de tractiecontrole, het heeft lang geduurd en veel motorrijders hebben lang beweerd zonder te kunnen (dat werd ook ooit over ABS gezegd), maar opeens was er toch een moment waarop we verbaasd begonnen te raken als een nieuw model het niet had. Sommige ontwikkelingen hoef je niet tegen te houden. Plus, puntje twee: als het werkt, dan werkt het. En dat geeft je een voordeel ten opzichte van de concurrent. Effe de zakjapanner erbij, Oh zon en droge wegen... ik bedoel 'Lieve kerstman, dit jaar zou ik graag'...delen door een x-tal duizend units en de kostprijs en je kunt groen licht geven of niet. Yamaha heeft het kennelijk goedkoop genoeg gevonden om er mee door te gaan.

En het resultaat? Dat kunnen we nu zelf aan de tand voelen. Direct vanuit het hotel die 21% heuvel af (met gepaste snelheid, we zijn nog binnen de bebouwde kom) en door langs de kust. Voor een introductie knap veel stadsverkeer, maar als je bedenkt dat dit het meest waarschijnlijke scenario is, is dat wel te begrijpen. Een stukje snelweg en wat slipstreamgevechten leren ons snel dat 135 op de teller haalbaar is. Wat dat in echte kilometers is blijft een gok, maar het is genoeg om mee te komen met het verkeer. Hier in Spanje in elk geval wel, zonder noorderstorm of andere gekkigheid. Het motortje zelf laat zich volgens verwachting heel goed bedienen en eet bijna uit je hand. Een lichte, toch nog redelijk kleine motor, die vouw je vanzelfsprekend in elk gaatje dat je vinden kunt. Maar het leukste is nog:
Scherpe lijnen, strak design. Maar het heeft wel effect, dit is van geen kant meer 'budget' te noemen

Als je dit bekijkt zou je denken 'links is de kleine', maar nee... dat is dus niet zo het is nog net licht genoeg om met een bak spierkracht en een verkeersdrempel toch nog een beetje airtime te pakken. Tot grote hilariteit, maar dat spreekt voor zich. Een tiental “volwassen” kerels, groot, zwaar en door de wol geverfd bovendien, die zich met krachttermen proberen zo hoog mogelijk over een drempel te vliegen… dat zie je bij een andere introductie niet. 

Wat ook opvalt is dat hoewel de motor nog steeds maar 125 cc telt, je toch niet het gevoel hebt met een veredelde rolschaats te rijden. Dus wat dat betreft heeft die verbeterde zitpositie dus écht effect. Wat ‘m nog weer leuker maakt. Het blokje loopt soepel en is dus in staat een heel deftige topsnelheid te halen, “voor een 125’je”. En bekijk het hoe je wil, maar we hebben eigenlijk nauwelijks iets gemerkt van de hele VVA tovertruc. Da’s positief als je een oude Vtec VFR gewend bent, misschien iets minder als je had verwacht echt een vette kick te voelen. Het is zoals gezegd een manier om het beschikbare vermogen breder uit te smeren, wat ze heus wel gelukt is. Maar het werkt zo subtiel dat je een direct vergelijk nodig hebt om het verschil te kunnen voelen.