Test: SWM Superdual X

Dat het desondanks nog bijna drie jaar heeft geduurd voordat de Superdual daadwerkelijk op de markt is gezet zal deels te maken hebben gehad met de Euro 4 richtlijn waar sinds 2017 alle nieuwe motoren aan moeten voldoen. Vanwege van de ongekende opstartfase werden de eerste modellen nog als Euro 3 op de markt gezet en pas later aan Euro 4 aangepast, maar daarnaast waren er in de opstartfase ook leveringsproblemen met toeleveranciers. Met als gevolg dat ondanks een eerste kennismaking eind 2015 Of 'ie een beetje offroad kan wordt er dan gevraagd. En hop, wel istiemet de RS650 R, een eerste test van de Gran Milano en een fabrieksbezoek het jaar erop, de Superdual ook bij ons van het netvlies verdween. Tot bij een toevallig bezoek aan SWM’s Benelux importeur Moto Mondo in de werkplaats een Superdual staat te glimmen. We hebben geluk, de fiets staat even niet ingepland waardoor hij per direct beschikbaar is. 

Het eerste dat opvalt is het ontbreken van het schuifje van de choke, waar de (Euro 3) RS650 R in 2015 nog mee was uitgerust, wat een hele verbetering voor de startprocedure is. Toch blijft dat starten nog wel een dingetje, over het algemeen is even de startknop aanraken voldoende om de 600cc eencilinder tot leven te krijgen, maar heel af en toe leek het alsof ‘ie d’r even geen zin in had. Bevangen door het extreem warme weer en met een buitentemperatuur van dik 35 graden boven nul kunnen we de Husky, excuus, SWM ergens nog geen ongelijk geven. Lekker binnen bij airco genieten van een ijsco is nu eigenlijk een veel beter plan dan rijden in dit extreem In andere landen heel normaal, boeren met een crossmotorwarme weer. Uit de dubbele hooggeplaatste einddempers klinken bescheiden ploffen van de 600cc eencilinder, hoewel… echt onaardig is het nog geeneens. De eencilinder haalt z’n overvierkante cilinderinhoud uit een boring x slag van 100 x 76,2 mm en wordt opgegeven voor een topvermogen van 54,4 pk bij 7.500 tpm en een koppel van 54 Nm bij 6.5000 toeren per minuut. Niet bepaald cijfers om mee te pochen aan de toog van je stamkroeg, tot je daar een rijklaargewicht zonder benzine van slechts 169 kilo tegenover stelt. En dán is het ineens een heel ander verhaal. Een Versys 650 is goed voor een topvermogen van 64 pk, maar brengt wel 209 kilo rijklaar op de schaal, dik 25 kilo méér dan deze SWM Superdual X.

Echt lage toeren mogen aan de Superdual niet zijn besteed (dan kan ook haast niet anders bij een eencilinder), maar toch zijn we best wel onder de indruk van de souplesse van het motorblok en de breed uitgesmeerde vermogensafgifte. Het blok geeft je weliswaar geen trap onder je kont, maar eenmaal op tempo kan er met de Superdual nog steeds aardig hard worden gescheurd. Honderdzesenzeventig kilometer per uur om precies te zijn, zo leert me het digitale display waaruit de hoogst gereden topsnelheid af te lezen is. Met koffers, dat dan weer wel, hoewel we niet het idee hadden dat het zonder koffers veel harder zou zijn gegaan. Naast dat het enkele kilometers aan topsnelheid kost hebben de koffers ook hun invloed op de rechtuitstabiliteit, ergens boven de 150 km/u begint de Superdual lichtjes het stuur te pendelen. Niet op het niveau dat het echt verontrustend wordt en bovendien is het inherent aan lange veerwegen, maar toch…

Maar dit zien we zo'n boer niet al te vaak doen. Ja déze boer wel...

Trouwens, nu wel ’t toch over de koffers hebben, deze behoren niet tot de standaard uitrusting van de Superdual X, maar zijn zeker wel aan te bevelen. Buiten dat ze genoeg ruimte bieden om je wekelijkse boodschappen in op te bergen zijn ze van zij- naar topladers om te zetten. En dat is wel zo handig wanneer je boven op je kleding voor een weekendje weg bijvoorbeeld wat waterflesjes en snacks voor onderweg hebt opgeborgen. Ook het montage-kliksysteem op het montageframe is – evenals het framepje zelf dat ook als bagagerekje dienst doet – prima voor elkaar, hoewel het wel jammer is dat SWM hier niet voor een monokey systeem is gegaan. Nu heb je dus twee sleutels, eentje voor contact en eentje voor de kofferset en het lullige is ook nog eens dat het sleuteltje van de kofferset veel fraaier is.
Valbeugels voor extra protectie. Bialbero, kennen we dat ook niet van ene Moto Morini?

FastAce voorvork en Sachs achtershock zijn instelbaar, maar draaien aan de knoppen was geeneens nodig

De Brembo 2-zuiger remklauw had iets pittiger mogen zijn. Geen staal maar een aluminium achterbrugErger is echter dat het contactslot zo is geplaatst dat met tweede sleutel eraan er amper ruimte overblijft voor je vingers om de motor op contact te zetten. 

Ook het display zelf hadden we graag anders gezien. Bij een model met Enduro achtergrond als de RS650 R kan een karig digitaal display nog ergens wel passend zijn, maar bij een meer ‘Allroad’ model had een iets forser display met meer informatie niet misstaan. Meer dan een (verder wel goed afleesbare) snelheidsmeter met daaronder geplaatste odometer (en uiteraard enkele controlelampjes) is het niet. Met de keuzeknop kan de odometer worden vervangen door trip1 en trip2 (waarbij trip1 bij ons op 0.0 bleef staan), een urenmeter (handig voor Enduro), gemiddeld verbruik (dat bij ons eveneens op 0.0 bleef staan), een klokje met seconden aanduiding en de eerder genoemde hoogst gereden topsnelheid. 

Buiten het karige display en onhandig gekozen positie van het contactslot is er weinig op de merken aan het ontwerp van de Superdual. Wat design betreft is ook deze SWM echt prima voor elkaar, net als bij elke andere Italiaan is ook bij de Superdual aandacht gegarandeerd en niet alleen van fervente motorrijders zelf. Zelfs mijn buurvrouw die niets met motoren heeft vond het wel een kek ding om te zien. Hetgeen ongetwijfeld deels komt door de fraaie rood/witte kleurstelling, die veel meer Onverhad gehad, nu snel de koffers erop en naar 't werktot de verbeelding spreekt dan de saaie grijze kleur van de Superdual T, die overigens ook op meer straat georiënteerd rubber in de maten 19” voor en 17” achter staat, waar deze Superdual X met Metzeler Sahara 3 Enduro banden in de maten 21” voor en 18” achter is uitgerust.

We zeiden het al, met een rijklaargewicht ex. benzine van 169 kilo is de Superdual heerlijk licht en dat merk je ook wanneer er op een bochtige dijk snel van richting moet worden veranderd. Zo heerlijk licht is z’n gewicht is ook het stuurgedrag, waardoor ondanks ‘slechts’ 54 pk de Lekdijk nog best wel vlotjes kan worden afgeragd. Het mooie is daarbij dat juist omdat ‘ie zo bescheiden klinkt en een hoge aaibaarheidsfactor heeft, waardoor niemand, maar dan ook echt niemand zich aan het stiekem toch best wel hoge tempo stoort. Wat acceleratie betreft mogen er genoeg fietsen zijn die deze Superdual het nakijken zullen geven, Opgepast, ik ben laat!maar zodra er weer een bocht aankomt – of liever nog, een armada aan bochten – dan zal die vermaledijde SWM weer in de spiegels opduiken. 

Wat zithouding betreft is er geen wezenlijk verschil met de RS650 R, de zadelhoogte oogt met 898 mm behoorlijk fors, maar het zadel is wel lekker smal waardoor ik toch met korte benen zonder problemen een voet stevig aan de grond kan zetten. Doordat ‘ie hoog op z’n poten staat is ook grondspeling gegarandeerd, pas bij boomstronken van meer dan 180mm in doorsnede zal de een beroep op de aluminium carterbeschermplaat moeten doen, daaronder is er geen vuiltje aan de lucht. Het windscherm houd je goed uit de wind, maar heeft wel als nadeel dat ik precies met m’n helm in de turbulentie (en dientengevolge: windruis) zit, dus zeker bij dit tropische weer zou dat Was wel op tijd van huis, dat wel. Maar ja, dan moet je niet onderweg nog willen spelenhet eerste zijn dat er af zou worden geschroefd. 

Zo ‘no-nonsense’ heerlijk als de Superdual zich op het asfalt gedraagt, zo gemakkelijk gaat het me ook af zodra een onverharde wegen en open velden worden ingestuurd. De 45 mm upside down FastAce voorvork waarvan de veervoorspanning en uitgaande demping instelbaar is mag misschien niet zo’n sexy uitstraling hebben als iets uit huize Öhlins, maar is terdege wel op z’n taken berust, waardoor offroad alle oneffenheden netjes worden geabsorbeerd en de Superdual ook de Steve McQueen jump probleemloos weet te doorstaan. Probeer dát maar eens met een Versys of V-Strom te doen, om maar eens een paar concurrenten erbij te halen. Het enige wat wel wat meer pit had mogen hebben was de remvertraging en bite van de enkele 300 mm wavedisk met axiaal gemonteerde Brembo 2-zuiger remklauw, het voelde alsof de vertraging niet in verhouding was met de kracht die op het remhendel werd uitgeoefend.