Zoeken

Vergelijk: Z900 vs MT-09 vs GSX-S750Z

Heer en meester

13 april 2017

Waar de Yamaha absoluut heer en meester is, zit tussen de framebalken. Vergeet de viercilinder. Serieus, vergeet alsjeblieft de viercilinder. Hoe vaak hebben we het al niet gezegd of is het in een vergelijk er uit gekomen, een andere configuratie lééft gewoon meer dan een kwartet kaboutertjes. Bovendien wordt de motor daar, zoals we nog het meest merken op de -nog het meest traditionele- Suzuki, erg dik van.
Als een roofdier dat met z'n ogen knijpt. Display is 't minst fraai van dit gezelschap

Onderin een poedel, bovenin een pitbull. Zoiets

Oog voor detail: achterlicht in de vorm van een Z. Koppelingshendel is instelbaar, top!
Met z’n nieuwe frame is de Z900 al wat ranker, maar die haalt het nog niet bij de smalle Yamaha. Vindt Ed niet noodzakelijk een pluspunt, die houdt stiekem best van wat volume tussen z’n knieën om tegenaan te drukken,maar daar denken anderen dus anders over. Bovendien: lichter en slanker passen goed bij elkaar. Maar waar het echt om gaat is wat er daarbinnen gebeurt. Sting like a Bee. En dan grijpen we toch weer even terug op het vergelijk van twee weken geleden, het verschil tussen de Kawa en Suzuki. De GSX-S is daarbij de meest ouderwetse, of zoals Ed het zegt: het dichtst bij de supersport.

Qua eindvermogen scheelt het niet eens veel, maar waar de Kawa het meer en meer in het midden zoekt, houdt Suzuki het grotendeels op topvermogen. En dat is jammer, want hoewel de gil uit het blok ongeëvenaard is, kom je in de praktijk zelden boven de 10.000 toeren. De kick zit daarboven en hij zit er ook echt, maar het voelt dan ook alsof je zó asociaal hard aan het knallen bent dat je je bijna schaamt voor je haast. Terwijl je met de Z900 makkelijk even hard rijdt, maar dan meer in het middengebied. Voor je gevoel doet dat heel veel: je bent dus niet ‘aan het knallen’, want je hebt nog zoveel toeren over en je zit er gewoon rustiger op, terwijl je dus toch gewoon even hard rijdt. En dan komt de Yamaha. Alsof je met een Supermotard aan 't rijden bent, zo gemakkelijk dusDie doet het helemaal niet voor de toeren. Ze zijn er wel en je kunt er –mits je precies genoeg stuurt en er niet teveel hobbels in de weg zitten om ‘m onrustig te maken- ook net zo snel mee rijden, maar daar is het een triple voor. De troef zit ‘m juist onderin. Vanaf het groene licht heb je instant power dat er ook nog eens heel spectaculair in komt.

Voor een sprintje zou je nog haast de Suzuki nemen, de andere twee lichten het voorwiel al veel sneller hemelwaarts, wat je dus snelheid kost. En dat doet de Yamaha dan het makkelijkst en het hardst, vanuit lage toeren. Mooi dan dat er een quickshifter op zit, dan kun je tenminste doorschakelen als het zo uitkomt. Niet de allerbeste quickshifter, hij reageert nogal abrupt bij te lage toeren en werkt alleen maar beter bij hogere, maar toch: het zit er op en kan je redden. Komen we vanzelf ook bij de bak, die bij de MT ook wat vierkanter werkt dan bij de andere twee, waar merkbaar meer boter is gebruikt, óndanks de kortere inrijperiode. Dat wordt nog versterkt door de andere opbouw van de MT,
Twee keer vier en een keer drie. Strikt genomen is de Kawa met 125 pk het sterkst, maar voor je gevoel zouden de punten naar de Yammie gaan. Wat een blok...

Moeten we dit nog uitleggen?

Zeg nou zelf...

Twee maal wavedisk en twee maal radiaal. Bonuspunten voor de Soes ditmaal, minpunten voor de Kawa. Axiaal is écht niet meer van deze tijd op een Naked Sport

Twee keer fraai aluminium, een keer met rubberen insert. Let vooral op de lengte van de slijtbout van de Soes
want nu is hoger ineens wel beter. Of leuker… want we zullen er niet omheen draaien: dit is gewoon dikke pret. En dat met de tractiecontrole gewoon aan. Op de koppeling een wheelie maken vindt ie niet leuk, maar mooi op het gas is goed vol te houden. Dat is dan wel weer want anders dan de Suzuki, terwijl Kawa het gewoon ouderwets zónder doet en dat dan weer zonder problemen. In de tussentijd ook nog in de stromende regen met een Z900 (en 1000, maar dat terzijde) kunnen rijden en geen moment echt moeite gehad met het gebrek aan tractiecontrole. Aan de andere kant… het is wel netjes als je met je tijd meegaat. Genoeg daarover.

Overstappen

Stappen we van de één op de ander over, dan is het verschil tussen de Kawa en Suzuki niet eens zo groot. De Kawasaki heeft absoluut de laagste zit en dat zouden we graag anders zien, maar zoveel scheelt het niet. Stap je vervolgens op de Yamaha, dan stap je echt op een ander ding. Maar dat lokt per direct zoveel grijns en baldadigheid uit dat het ‘m zomaar vergeven wordt. Lichter, wendbaarder en stouter… wie wil dat nou niet? Misschien zouden we ‘m eens naast een Hypermotard moeten zetten, dat is ergens ook een soort ‘supermoto maar dan toch net niet’. Kan nog best eens leuk worden. En dan hebben we als laatste nog het zitcomfort. WEen Supersport, maar dan zonder kuip en met een recht stuuras ik in eerste instantie overtuigd dat de Yamaha nog wel het meeste comfort zou hebben zoals allroads en sommige wel/niet supermoto’s ook, dus veel beenruimte en een natuurlijke zit versus laag met de voeten relatief hoog,daar kwam ik toch een beetje op terug toen we na een X aantal uur aan de laatste loodjes begonnen. En dan komt het aan op het zadel. Vorm en hardheid zijn beide een factor, waarbij de Yamaha toch iets door de mand valt met nét iets te smal gecombineerd met nét iets te zacht. Was het één van de twee geweest, dan was er nog niks aan de hand, maar het is de combinatie die het ‘m net niet laat winnen. De Suzuki zit wel hoger en sportiever, maar is ook net wat aan de softe kant. De Kawa daarentegen… inderdaad laag, misschien iets té, maar na deze dag twijfel ik zelfs of het hogere zadel het wel aan zou kunnen… als dat per ongeluk ook iets minder hard zou zijn. Zelfs ‘even hard’ zakt bij gebruik van meer vulling verder in…

Om nog eens ten overvloede zijn punt aan te geven sleurt Ed de andere twee nog eens over een stuk dijk dat hij zelf goed kent en wij een stuk minder, achtereenvolgens op de Kawasaki en Yamaha, waarbij het duidelijk zou moeten zijn dat de Z900 te allen tijde licht stuurt, voldoende power ook vanuit het midden heeft en zich daarbij niet laat afleiden door hobbels en oneffenheden, waar de MT09 het spoor niet kan volgen. Ten overvloede, want dat wisten we. En dan vergeet hij twee dingen: hoe onwijs goed de Yamaha werkt als de weg En dit is daar dan weer de geëvolueerde versie met anabolen vanwél goed of bekend is en hoeveel pret je elke keer op het ding hebt.

Als het op een vergelijk aankomt tussen deze drie motoren kunnen we het veel beter hebben over twee plus één. Waar zowel Kawasaki als Suzuki het aloude concept blijven prediken, neemt Yamaha overduidelijk een stap opzij en gaat z’n eigen weg. Was het een paar jaar geleden, toen alles nog op 600cc bleef hangen, een kwestie van nauwelijks merkbare verschillen of meer of minder afwerking, tegenwoordig staan de motoren in dezelfde klasse al veel verder uiteen en daar is de MT09 een heel duidelijk voorbeeld van. Met een driecilinder, een veel lager gewicht en een heel andere zithouding speelt Yamaha bijna vals. Maar dat kunnen alle overige merken ook, waardoor we dus ook keus hebben uit Britse, Italiaanse en Japanse triples, Duitse en Italiaanse twins, Oostenrijkse ééncilinders of Japanse viercilinders. Zie daar maar eens wijs uit te raken. Voorlopig weten we het wel.