Test: Ducati Monster 1200 S

Je zou het in eerste instantie misschien niet denken, maar voor de ontwikkeling van de 2017 Monster 1200 is Ducati terug naar de roots van de Monster gegaan. De allereerste Monster 900 was in 1993 baanbrekend: het rijwielgedeelte van de 888 superbike, gecombineerd met het luchtgekoelde 900cc tweekleps motorblok van de 900SS, waarmee de Monster 900 de boeken in is Heb je dat ook wel eens, dat een dag heel anders eindigt dan je op voorhand had gedacht?gegaan als de allereerste Naked Sport. De agressieve, licht voorover gebogen zithouding in combinatie met het vlakke en heerlijk brede stuur bleken ideale ingrediënten voor het betere heerlijke gooi- en smijtwerk te zijn, waarbij het wel noodzaak was om te allen tijde het hoofd er goed bij te houden. Menigeen werd door het agressieve en lichtvoetige karakter van de Monster verrast.

Hoewel bij de opvolgende generaties en verschillende varianten de Monster onmiskenbaar de Monster bleef stapte Ducati steeds verder af van het oorspronkelijke concept, waardoor de Monster in ogen van velen niet meer de échte Monster was. De 2014 Monster 1200 S was daar een lichtend voorbeeld van. Met een topvermogen van 145 pk bij 8.750 toeren per minuut was het weliswaar de allersterkste Monster ooit, maar dankzij het enorm soepele 1198cc 11° Testastretta 90° L-Twin motorblok voelde de motor minder indrukwekkend dan z’n voorganger, de 2008 Monster S4Rs, terwijl de motor er ook nog eens qua wendbaarheid flink op had ingeboet. Bij normaal tempo leek er geen vuiltje aan de lucht, maar hoe harder de Monster 1200 S aan het werk werd gezet, hoe moeilijker dat de fiets op lijn te houden was. ‘Onderstuur’ stond destijds met koeienletters in ons notitieboek. En dan was er nog de zithouding, waarvan we enerzijds dachten dat ie best een tikkie sportiever had mogen zijn en waarbij anderzijds de enorme schetsplaten van de voetsteunen (waar tevens de steunen van de duo op waren geschroefd) als een enorme sta-in-de-weg werden ervaren. Bij Ducati zag men dat zelf ook in, wat resulteerde in een normale remschakelset en losse steuntjes voor de duo-voetsteunen bij de Monster 1200 R, die een jaar later het levenslicht zag, terwijl kleine aanpassingen in geometrie al qua sturen al een wereld van verschil bleken te zijn.

De kleine aanpassingen van de R gingen de Italianen echter niet ver genoeg voor de ontwikkeling van de tweede generatie Monster 1200, het ontwerpteam kreeg de opdracht om terug naar de basis van de allereerste Monster te gaan. Terug naar de Monster die hogen scoort op het ‘gooi-en-smijt-vlak’, je ontzettend veel vertrouwen geeft en een verslavende vermogensafgifte heeft,
De kenmerkende koplamp, maar dan op z'n 2017's. Het achterlicht is LED, het kenteken is weer met een taartschep aan het kontje bevestigd

Elke rijmodus heeft z'n eigen layout in het display, maar dat kun je zelf nog aanpassen als je het graag anders ziet

Het zadel is 10mm hoger geplaatst, waardoor een actievere zit is ontstaan. Terug van weggeweest, het clipjemaar die ook ondanks de elektronische veiligheid in een moment van onachtzaamheid gemeen kan bijten.

Om dat te realiseren heeft Ducati de zaken grondig aangepakt. Te beginnen bij het rijwielgedeelte: niet alleen heeft Ducati de wielbasis tot 1.485 mm ingekort (was 1.511 mm), ook het balhoofd staat met 23,3° nu een graad steiler, terwijl de naloop van 93,2mm op 86,5mm is gezet. Net als bij de R hebben de joekels van schetsplaten voor de voetsteunen het veld geruimd voor een mooie remschakelset en kunnen de voeten nu veel natuurlijker op de voetsteunen kunnen worden gezet zonder dat de hak langs de schetsplaat af schuurt. Daarnaast hebben de engineers de zithoogte met 10mm verhoogd naar nu 820mm (795mm voor de lage zit), waardoor je nu – net als de allereerste Monster – een tikkie meer op het voorwiel zit en het lijkt alsof het stuur net iets dieper is geplaatst. Nu vroeg ik me op de EICMA in Milaan al zittend op de fiets wel af of dat een verbetering is – meer voorover betekent al snel ook minder comfortabel, maar nog maar amper op pad in de prachtige omgeving van Monaco blijkt Ducati het bij het rechte eind te hebben gehad: de zit is actiever, maar tegelijkertijd ook veel natuurlijker geworden.Wel ben ik (of beter gezegd, m'n bips) Fotograven hebben altijd een andere mening over wat een mooie fotobocht is. Krapper dan dit kan bijna nietaan het eind van de ochtendsessie na pak 'm beet honderd kilometer slingerende bergwegen blij dat het lunchpauze is, maar daar heb ik wel vaker last van in een motorjeans.

Veel belangrijker echter dan de verbeterde zit zijn de stuureigenschappen die er met sprongen op vooruit zijn gegaan. Over de deels nog natte wegen in Monaco voelt de Monster 1200 S in eerste instantie (met koude banden van het type Pirelli Diablo Rosso III) ietwat onwennig aan, maar nog geen tien minuten later voel ik me helemaal vertrouwd op de fiets en valt het me op hoe ontzettend gemakkelijk de Monster van richting te veranderen is. En niet alleen dat, hij doet dat ook nog met een precisie die ik niet had verwacht. In tegenstelling tot het huidige model doet de nieuwe Monster 1200 S precies wat van ‘m wordt verwacht en volgt mooi de ingezette lijn op. En dat is opmerkelijk, niet alleen omdat z’n voorganger duidelijk een neiging tot onderstuur had, maar bovendien omdat de krappe bergweg die Ducati voor ons heeft uitgezocht eigenlijk niet in het beeld van een dikke Naked Sport past. Eerlijk gezegd hadden we eerder een route met snelle, vloeiende bochten verwacht, maar dat was te gemakkelijk geweest. Hier op deze krappe bergpas komt de verbeterde wendbaarheid enorm tot z’n recht.