Introductie Kawasaki W800 50th Anniversary

Maar goed, eerst even vijftig jaar terug. Het was 1964 toen Kawasaki in haar drang naar expansie de Meguro fabriek overnam en daarmee alles wat daar geproduceerd werd. Eén model, de Meguro K1, eigenlijk een kopie van een BSA, werd onveranderd overgenomen en kwam als Kawasaki K2 in het bereik van de massa. En zo begon het…
Een jaar later werd een nieuw model ontwikkeld en kreeg als productiemotor de naam W1. Daarin ligt ook het verschil tussen 50 jaar en 49 en hebben we antwoord op het mysterie dat begin dit jaar door ons werd aangekaart. Opgevolgd door W2 en W3 werd het in 1974 stil om plaats te maken voor de Z serie, ook geen onbekende naam. De handschoen werd in 1999 weer opgepakt met de W650 en de opvolger daarvan, de W800, kennen we nu alweer drie jaar. Tijd dus voor een upgrade? Meer een speciale uitvoering, de motor is in de basis nog precies de W800 maar heeft een andere jas gekregen. En gezien de enorme aantrekkingskracht die het aftermarketgilde op deze motorfiets heeft, zal het hier bij weinig eigenaars bij blijven. Blijft wel staan dat Kawasaki het feestje nu zelf ook meeviert.

Het anniversary pakket bestaat uit de volgende delen: een Remus uitlaat, special paint met authentiek Kawasaki reliëflogo op de tank en een ander zadel. Alles bij elkaar voor een meerprijs van € 1750,-. Nou zijn er slimmerds bij die dit niet bijzonder zullen vinden en allicht, het staat in schril contrast met wat sommige liefhebbers er van maken, maar bedenk dan wel dat die liefhebbers er geld in steken zoveel ze het hebben en Kawasaki de motor nog gewoon moet kunnen verkopen. En daarbij, genoemde accessoires zijn zoals we wel vaker hebben gezien in de losse verkoop een stuk duurder.

Natuurlijk gaat het bij de W800 niet specifiek om de prestaties, er wordt dus ook weinig gezegd over vermogenswinst of gewichtsverlies met deze uitlaat, maar dat is dan ook niet het punt. Dat is sowieso van de hele motor niet het punt, het moet vooral cool zijn en uitstraling hebben. En dat is ze zondermeer gelukt, een nonchalant in de tuin opgesteld exemplaar werd in eerste instantie aangezien voor een originele oude Kawa, wellicht voor de sfeer meegenomen uit de lobby van het Europese hoofdkwartier. Niets is dus minder waar als je er dichterbij gaat kijken.

Moesten wij kiezen, dan werd het zonder twijfel de groene. Het ding is gewoon áf, met de juist gekozen kleurstelling en de werkelijk spot on gekozen belettering. Gek, hoeveel verschil zoiets kan maken. Maar goed, er is dus ook een zwart-oranje uitvoering die in detail anders is. Meest opvallende verschil is de uitlaat, zoals op de foto’s ook te zien is. En daarmee kunnen we dus meteen het verschil tussen de twee beluisteren, een unicum bij een presentatie. Daarbij valt op dat de Remus inderdaad dieper, donkerder klinkt maar zónder dat dit veel extra volume met zich meebrengt. Het is eigenlijk gewoon precies goed zo, als basis. We zouden haast zeggen ‘niemand zit te wachten op een bak herrie’ maar dat valt met zoveel smaken en uiteenlopende keuzes niet hard te maken. Er zijn ook open systemen te koop immers, maar terug naar de Remus: hiermee krijg je in elk geval niet zo snel ruzie. De dempers staan ook lichtjes omhooggericht, wat het geheel nog net een beetje extra geeft. Beetje Norton-achtig (en dat is dan weer niet vreemd natuurlijk).