Duo Tre; MV Agusta F3 en Triumph Daytona R

Het enige mogelijke nadeel aan zo'n triple is dat je continu tegen de toerenbegrenzer zit te janken omdat je vergeet dat het geen viercilinder is

Qua electronica kan de Triumph ook een leuke partij meeblazen, maar dan wel op z’n Engels. Geen tractioncontrol dus, maar wél ABS met racemodus. Opnieuw op de openbare weg eigenlijk nooit nodig, maar met een circuitbeest zo voor het grijpen is het logisch dat de optie er op zit. In circuitmodus moet er heel wat gebeuren wil het ABS zich ergens mee bemoeien en kun je het volle potentieel van de Monoblocs dus aanspreken. Zelfs de achterkant dwarsremmen zit in de mogelijheden. In normale modus is het echter ‘gewoon’ ABS en werkt naar behoren.  Via het dashboard zijn nog enkele andere opties berschikbaar, maar Triumph houdt het voornamelijk eenvoudig, to the point en begrijpelijk.  Alleen is de keus voor een donker LCD met lichte cijfers minder gelukkig, de afleesbaarheid hiervan is  wat twijfelachtig. Bekijk het zo: je zult er niet snel door afgeleid worden. Maar ja, turen om te zien hoe hard je nou rijdt is ook niet altijd het beste idee.

'Jij enig idee of ze hier nog aan bediening doen of ligt het weer aan mij'?

De Daytona heeft een flinke restyling ondergaan en is daarmee een beetje zijn eigen, herkenbare, eigenwijze looks kwijt. De strakke lijn neigt wat naar de Japanners op de plaatjes. Toch blijft het een Daytona en dat valt in het echt des te meer op. Hoewel geen Italiaanse snit is de afwerking torenhoog en de jas als een maatpak. En de wit met rode combinatie is minstens zo smaakvol als herkenbaar. Vanuit het zadel valt het nog meer mee en prijs je jezelf opnieuw gelukkig hiermee op pad te mogen, van de slanke kuip, via de luchtinlaat/ophangbracket, de smaakvol gesneden bovenste kroonplaat tot het instrumentarium, het is weer een Triumph.

Wat de rijkwaliteit betreft zegt de naam op de veerelementen al direct genoeg. Comfortabel én glashelder, het kán dus samen. Daarbij is de Daytona dankzij de Supercorsa’s ook barstensvol vertrouwen, waardoor je zonder problemen zonder aarzelen de volgende bocht aanvalt. Ook op onbekend terrein, je weet dat het niet aan de motor zal liggen. Zelfs een blinde bocht hoeft niet geschuwd te worden, de Daytona is moeiteloos te corrigeren en zal van een plots opduikend obstakel niet in de knoop raken. Gewoon oprichten en opnieuw insturen, klaar. Eenmaal op één oor is de feedback overtuigend en kun je zonder moeite de kraan opendraaien. Wat nou Traction Control? Met zoveel gevoel heb je tijd en fingerspitzen genoeg om het zelf te kunnen.

WWat ruuuuuuuist daar door het........