Introductie: Honda CB1100

Het gemak dient de mens. En dus ben ik ook blij dat ik niet op een ouderwetse kickstarter hoef te zwoegen, maar dat de CB1100 gewoon met een startknop tot leven komt als we aan onze tocht door Valencia beginnen. Direct valt op dat de CB een heel vertrouwde zitpositie heeft, met een prettige zithoogte van 795 mm en Oehoe oehoerend hard want zie hadden van de motorcross gegeurdeen lekker in de hand liggend stuur. Je zit heel iets voorover met de voeten ontspannen op de centraal gepositioneerde voetsteunen. De zitting voelt stevig en ietwat bol, wat beter is dan de zachtschuim banken van vroeger, die je huid uit elkaar trokken. Hier is het langer op uit te houden, al is het nog altijd geen toerzadel waar je een hele dag op zit. Na een uur of drie begin ik wel wat getintel te voelen...

Wat op de eerste meters ook direct opvalt, is dat de CB enorm gemakkelijk stuurt. Honda heeft natuurlijk sowieso de reputatie dat ze een dinosaurus kunnen laten keren als een bordercollie in een trainingssessie en dat gaat ook op voor de CB1100. Hij is met 248 rijklare kg niet echt licht, maar dat merk je eigenlijk alleen als je hem op een rotonde van de ene bocht in de andere wil gooien. Het insturen van een gewone bochten gaat vederlicht en ook keren op de weg is uiterst eenvoudig. Je voelt dat hij zich gemakkelijk van zijn lijn laat brengen, zonder dat hij de bocht invalt. Hij is ook lekker neutraal in langere bochten. Je hoeft niet tegen een van beide stuurhelften te blijven drukken om hem de bocht in te dwingen. Bovendien is hij ook halverwege een bocht nog heel eenvoudig op een andere lijn te sturen, mocht je je plannen om wat voor reden dan ook veranderen. Prettig is daarbij dat de CB1100 ook erg stabiel blijft aanvoelen.

Strak

De stabiliteit heeft de CB te danken aan het nieuw ontwikkelde frame, dat in combinatie met de moderne banden en vering goede prestaties neerzet. Dat merk je elke keer weer als je de motor een bocht in gooit. Hij luistert zeer nauwkeurig en laat zich in doorlopende bochten ook door oneffenheden niet van de wijs brengen. Ook op hoge snelheden, rechtdoor, is er geen enkele zwabberneiging te voelen.  
Terug naar de jaren '70, en dat betekent chroom... veel chroom. Het klokkenspel is een fraaie combinatie van modern en klassiek
 
Langzaam rijden dat deeien zie nooit...Hij blijft strak erg doorrijden, zelfs bij 190 km/h op niet al te geweldig asfalt. De vering is lekker progressief en vangt kleine oneffenheden goed op, mits er niet te veel achter elkaar zijn, want dan wil het wel eens ietwat stuiterig gaan aanvoelen. Grote klappen worden echter ook goed opgevangen, al deint de CB in dat geval ook een beetje na. Daar heb ik vaker last van, aangezien ik met meer dan 100 kg rijklaar gewicht ook niet een van de lichtsten ben. Ik ben dan ook voorstander van instelbare demping, zodat ik een veersysteem op mijn wensen kan afstellen. Dat heeft de CB niet, wel zijn veervoorspanning voor en achter aan te passen. Maar die lijkt – zeker gezien het fantastische stuurgedrag – wel goed te staan. Dat stuurgedrag is overigens ook te danken aan de moderne bandentechniek. Door een geavanceerde karkasopbouw beschikken de Bridgestone BT 54 radiaalbanden over een “single radius” vorm, die voor een gelijkmatig contactvlak zorgt als je de motor in een bocht legt. Dat zorgt voor een zeer voorspelbaar stuurgedrag. En dat is te merken in de Spaanse bergen, want hij stuurt als een scheermes en heeft ook de remmen om daar maximaal van te profiteren. De voorrem grijpt lekker aan en bouwt de remkracht mooi lineair op als je doorknijpt, waardoor de remkracht heel precies te doseren is. De achterrem voelt iets vager, maar doet toch aardig mee omdat er een zuiger van de voorremklauw meedoet. En dat levert een nuttige bijdrage als je in bochten wat wilt bijremmen zonder de motor te laten duiken. Het geeft een lekker voorspelbaar weggedrag.

Sterk in zwaar werk

Dat weggedrag profiteert ook van het lekkere bullige karakter van het motorblok en van de goede gasreactie. Wanneer je het gas in het midden van een snel genomen bocht ietwat open draait om te zoeken naar het punt waar het blok weer begint te trekken, dan komt de trekkracht er met een miniem schokje in, zelfs al rijd je in de tweede versnelling. En dat is niet slecht voor een 1100, die toch een bult trekkracht voorradig heeft. Zeker van onderuit. Bij vol gas trekt de vierpitter van onder de 2.000 tpm gemakkelijk weg en versnelt voelbaar nog iets bij 4.000 tpm. Daarboven gaat hij gestaag door naar het topvermogen, bij 7.500 tpm, waarbij de bruine grom langzaam overgaat in een, nou ja, hoge grom. Echt brullen doet hij niet, dat kan met de huidige geluidsnormen niet. Maar ik kan me voorstellen dat de firma Remus en consorten al in hun handen staan te wrijven… Maar goed, de CB trekt heel behoorlijk op, maar wel heel beheersbaar. Dat is fijn. Boven de 7.500 tpm neemt de trekkracht duidelijk af. Verder loopt de motor zeer netjes en gelijkmatig, al zijn bij 4.000 en 6.000 tpm wat fijne trillingen in zadel voelbaar, ondanks de rubberen motorophangingen en de enkele balansas, die secundaire onbalans moet neutraliseren.

Waaat, 10 graden onder nul bij jullie? Nee, echt, het is hier ook keihard afzien in Spanje...