Test: Yamaha FJR1300 A

Het heeft lang geduurd voordat Yamaha haar vlaggenschip op tourgebied, de FJR1300, van een facelift heeft voorzien. Sinds de lancering van het model in 2001 kreeg de fiets alleen zeven jaar geleden een lichte update, en daar bleef het bij. De FJR1300 was tijdens zijn lancering nog redelijk uniek en kreeg daarmee een flinke groep toegewijde schare fans die het FJR-zeilschip door de jaren heen trouw bleven - wat in elf jaar tijd resulteerde in 95.000 tevreden klanten - maar dat nam niet weg dat de voorvader van dynamisch toeren inmiddels door de concurrentie was ingehaald. Wat niet in de laatste plaats te merken was aan de teruglopende verkoopcijfers, waardoor de verantwoordelijken bij Yamaha zich gedwongen zagen tot actie over te gaan. Bij de langverwachte vernieuwing voor het komende modeljaar werd door de ontwikkelaars niet het roer compleet omgedraaid, maar werd juist veel aandacht besteed aan nuttige zaken als elektronische features, praktische details evenals een opgefrist uiterlijk.

Voor wat betreft de afmetingen zijn aan de motor en het rijwielgedeelte geen aanpassingen gedaan, basis van de FJR1300 is dus nog steeds de vloeistofgekoelde viercilinder lijnmotor met 1.298 cc cilinderinhoud met cardanaandrijving dat in een aluminium deltabox frame met vette 48 mm telescoop voorvork en monoshock achterveer is gemonteerd. Zelfs de styling heeft de karakteristieke scherpte van de FJR behouden. De statige aanpassingen beperkten zich aan de voorkant tot LED dagverlichting aan de onderzijde van de koplamprand, een nieuw windscherm en licht gemodificeerde zijpanelen van de kuip, die het design verder moeten onderstrepen. Wie verder doorkijkt ontdekt ook de nieuwe tellerpartij en omvangrijke bedieningselementen, die voor de elektronische innovatie noodzakelijk waren. Dankzij de nieuwe elektronische ride-by-wire gasklepbediening beschikt de FJR nu over cruise control, twee instelbare rij-modussen (Sport en Touring) en een nieuwe tractie controle die met het nu sneller werkende ABS verweven is.

Ondanks alle vernieuwingen ontvangt de FJR zijn berijder nog steeds met z’n bekende 805 of 825 mm zithoogte, met een iets sportieve buiging van de knie en duidelijke afstand tot het stuur. Smachtend als altijd gromt de viercilinder als een vriendelijke Gentlemen-reus onder het zadel, waarbij de inwendige vernieuwingen onopvallend hun werk doen. Zo lopen de zuigers niet langer in cilinderbussen, maar zijn de cilinders door middel van een speciaal spannings-proces van een harde laag voorzien wat volgens Yamaha de warmteafvoer ten goede is gekomen.  
Oogt best druk op de linker stuurhelft, maar de knoppenwinkel werkt verbluffend eenvoudig. Kan menigeen nog wat van leren

Waarom dit soort dingen altijd in Spanje wordt georganiseerd? Wat denk je zelf
 
Handig opbergvak in de kuip, dat groot genoeg is voor het noodzakelijke. Het klokkenspel oogt erg overzichtelijkOok het in- en uitlaattraject werd onderhanden genomen om de luchtstroom van het in- en uitlaatkanaal te verbeteren, waardoor de vier-in-lijn nu 2 kW (2,7 pk) meer vermogen heeft. Belangrijker is echter het nieuwe YCC-T (Yamaha Chip Controlled Trottle) systeem, ofwel ride-by-wire, dat op de FJR is toegepast. De tourbuffel heeft vanaf stilstand een soeverein rijgevoel; zacht, moeiteloos en soepel gaat de fiets er vanaf 2.000 toeren al heerlijk aan trekken. De motor spreekt daarbij lekker direct, lichtvoetig en vertrouwd aan.

Op dit vlak hoeft de FJR de concurrentie nog niet te vrezen. De overduidelijke gaswisselingen, die in het verleden de cardan tot een ongewilde reactie dwongen, behoren dankzij de elektronische gasklepbediening tot de verleden tijd. Zachtaardig en goed controleerbaar zet de koppelreus de rijbevelen om en dankzij de goed geslaagde vermogens-karakteristiek laat de motor zich zonder probleem in hoogste versnelling door kleine rollen. Laatste versnelling betekent bij deze FJR1300 nog steeds de vijfde versnelling, ondanks alle kritiek is Yamaha er niet op over gegaan een toerental verlagende zesde versnelling toe te passen, wat zondermeer jammer is en de vernieuwing tot onvolledig ontpopt. Ietwat teleurstellend is de rollende acceleratie, ondanks het met drie paarden nu 146 pk krachtige motorblok en toegenomen koppel. Vlug inhalen betekent zelfs in sport-modus dat een versnelling terug moet worden geschakeld, en dat zou je bij een dikke koppelreus als deze toch niet verwachten.