Introductie: Suzuki 2013 RM-Z250 en RM-Z450

Mooie woorden van Suzuki, maar belangrijker is de vraag hoe zich dat naar de keiharde praktijk vertaalt. Voor de presentatie van de nieuwe modellen had Suzuki voor de indoorbaan in Roozendaal gekozen, wat wel zo aangenaam is voor de tijd van het jaar. Geen zwaar verregende en daarmee blubberachtige baan dus, maar een van stevig zwart zand voorziene prachtige indoorbaan, die voor de presentatie nog even strak was geschoven. Vooral dat laatste was zeker in het begin geen voordeel, zonder sporen geen grip en bovendien bleek de baan veel beter voor de tweeënhalf dan voor de vierenhalf geschikt. Op de krappe baan met veel bochten, korte rechte stukken en een paar leuke springbulten kon amper het vermogen van de vierenhalf worden benut. Voor de introductie had Suzuki drie tweeënhalfs en één vierenhalf aangerukt, wat voor uw redacteur betekende dat hij de eerste sessie op de RM-Z450 de baan op werd gestuurd. En dat bleek niet eenvoudig; de combinatie van een krappe, nog onbekende baan en het voor deze baan minder geschikte karakter van de zware crosser maakte dat aan het eind van die sessie nog geen zinnig woord over de crosser kon worden gezegd, behalve dat ie best sterk was van onderuit.

De tweede sessie kunnen we met de RM-Z250 van start, wat vanaf de eerste ronde een flink stuk beter gaat. Ook de twee daaropvolgende sessies worden met de RM-Z250 afgelegd, waar de crosser zich ontpopt tot een echte allemansvriend die deze baan op het lijf geschreven staat. De houding op de machine is gewoon goed én comfortabel, net als bij de RM-Z450, nadat de hendels en het stuur op mijn voorkeur waren afgesteld was het alsof we nog nooit op een andere machine had gereden, zo vertrouwd als we met de crossers waren geraakt. Wat grotendeels wordt veroorzaakt door de zithouding, méér dan bij andere crossers is de zit meer in dan op de motor. De RMZ-250 reageert erg goed op het gas en is zeker van onderuit behoorlijk sterk, waardoor ook bij een versnelling te hoog de ééncilinder goed oppakt en je geen vermogen mist. Even de koppeling erbij om de bocht door te komen is in dat geval overbodig. De souplesse van het motorblok in combinatie met de vertrouwde houding maakt de RMZ-250 tot een crosser waarmee iedereen uit de voeten zal kunnen, van amateur tot wedstrijdcrosser die voor de (inter)nationale titel gaat. Voor deze indoorbaan was de vering zondermeer goed, de crosser was stabiel, stuurde erg gemakkelijk en draaide lekker af. Ook de banden boden goede grip, zeker naarmate er meer sporen werden gelegd en de baan beduidend sneller werd en op de remmen hadden we weinig aan te merken.

Na drie sessies op de RM-Z250 gaan we weer met de RM-Z450 op de baan, die zoals gezegd op deze baan een flink stuk moeilijker te berijden was. Een baan als Lommel was voor deze crosser een betere keus geweest, met langere rechte stukken om het surplus aan vermogen optimaal te kunnen benutten. Het blok voelt erg sterk aan en de crosser is erg fijn op het gas te rijden, maar is niet agressief bruut wat voor amateurs zeker aangenaam zal zijn. Ten opzichte van de RM-Z250 is de vering voelbaar stugger, vooral aan de voorkant lijkt de vering aan de harde kant, zelfs bij een té korte sprong sloeg deze niet door. Nu is dat op zich natuurlijk wel een pluspunt, het laatste wat je wilt is dat de motor bij een ongeplande landing de voorvork doorslaat, maar het had op deze krappe baan wel als nadelig effect dat de crosser wat moeilijker de bocht door te sturen was. Iets wat deels ook aan de voorband kan hebben gelegen, bij de RMZ-450 is een ander merk/type voorband toegepast die minder grip had dan de RMZ-250. Voor wat de vering betreft moeten we wel de aantekening maken dat Suzuki met splinternieuwe crossers was uitgerukt, wat het stugge karakter deels veroorzaakte. Net als dat een motorblok moet worden losgereden geldt dat ook voor wat de vering betreft. Naarmate er meer draaiuren op de crossers werden gezet begon het motorblok fijner te lopen en voelde de vering beter aan.