Harley-Davidson Road King Classic

En dat is jammer, want het ging nét zo lekker. Met bijna 1700 cc verdeeld over twee cilinders, een lange wielbasis en genoeg gewicht aan boord heb je het ideale recept voor een serieuze sprint. Aan daadkracht geen genoeg en zelfs al zou je zo enthousiast zijn dat het voorwiel  kiest voor een baan om de aarde is er nog steeds weinig aan de hand…. De twee uitlaatpijpen zijn lang genoeg om ook dat voor al te ernstige uitschieters te behoeden. Prima recept dus om het een zeker persoon op zijn Corsaro nog knap moeilijk te maken. En dat maal zes dus tegenwoordig, dat staat garant voor een regelmatig ‘zo kan ie wel weer’ vanuit het Ministerie van Wegligging. Het is ook niet zijn liefste hobby, zoals we gewend zijn van deze langeslag tweecilinders duurt het even voordat het hele draaiende gedeelte op snelheid is, maar dat vliegwieleffect houdt ‘m tegelijkertijd juist zo soepel. Kunnen we dus ook niet echt over klagen, zo is het nou eenmaal, het is een keuze en het past bij wat de motor moet uitstralen. Ja duh…daar begon het allemaal mee, vierhonderd jaar geleden.  Dat ga je dus niet veranderen. Alleen een beetje bij de tijd zien te krijgen. Hetzelfde geldt dus ook voor de remmen, die tegenwoordig hulp krijgen van een antblokkeerinrichting. En daar maken we ditmaal géén grapjes over, het is écht ABS, elektronisch dus. Het mooie is dat daar ditmaal geen onooglijk kransje voor op de schijf is aangebracht, maar dat Harley het esthetsch een stuk verantwoorder aangepakt heeft. Het sensortje kun je nog wel vinden als je goed kijkt, verder zie je er niets aan af. Of dit ook van invloed is op de werking van het systeem weten we niet, maar feit is wel dat het nogal mannelijk in werking treedt. Geen halve maatregelen dus en dientengevolge pulseren voet- en handrem nogal. Zijn we alweer enige tijd niet gewend, maar ja..dan moeten we maar niet zoveel op die Japanse troep rijden of zo. Gelukkig voor ons is de remvertraging dik in orde en bemoeit het ABS zich er niet al te snel mee. Dat wil zeggen, je moet wél liefst de voetrem er bij nemen, de achterzijde neemt ongeveer de helft van het werk voor zijn rekening.  Maar gooi je eenmaal alle ankers uit, dan sta je ook redelijk snel stil. Komt natuurlijk goed van pas mocht iemand je nafluiten.

Bij een King hoort ook een Queen en die neemt uiteraard geen genoegen met een minder dan royale zitplaats. De duoplek is dan ook verre van karig te noemen. Ondanks dat een ‘single seater’wellicht wat meer in het rebelse idee van de vrijbuiter (in de schoolvakanties) past, sluit ook de troon aan de achterzijde netjes aan bij het design. Ook hier treffen we weer een set forse treeplanken aan, want waarom zou een passagier met minder genoegen moeten nemen? Door omstandigheden steken ze aan weerszijden wel een stuk uit, maar niet zoveel dat ze echt onooglijk worden. Of tenminste, uit de toon vallen. Dat wordt overigens wel geholpen door de aanwezigheid van de slimme zadeltassen, die stiekem een stuk moderner zijn dan ze lijken: de onderkant is geheel uit kunststof, de klep is op heuse scharnieren gemonteerd en onder de gesren (die nog slechts een ceremoniële functie hebben) zitten snelsluitingen verstopt.  Hoe fraai ook, ze zijn net weer niet zó stevig dat ze de achterzijde zouden beschermen bij een val, dus daar is een set stevige valbeugels aan toegevoegd.  En het is juist dat oog voor detail wat de King maakt wat het is; een krokant klassieke motor in een modern jasje. Hadden we de oliekoeler al zien zittten?  En ook helemaal vergeten te melden dat een aansluiting voor een intercom er ook al lang op zit. Maar zijn we daar nu nog verbaasd over?

Niemand die je er bij vertelt dat je nog knap de hoek om kunt