Eerste test: Honda CBR ABS

Ook al is het C-ABS in principe op beide motoren gelijk, toch lijkt het op de Fireblade anders in werking te treden dan op de 600. Raar maar waar, maar het is toch net iets duidelijker aanwezig. Evengoed, de werking ervan is subliem. Waar een ander systeem nog duidelijk pulseert en merkbaar ‘aan’ en ‘uit’gaat, lijkt het op deze motoren alsof een onzichtbare bijrijder de remdruk juist nét genoeg laat vieren om niet te blokkeren. Net genoeg, maar niet meer dan dat. Dus ook op een natte, koude weg wordt er de hele remweg constant afgeremd tot stilstand. Keer op keer weer is dit alles wat er gebeurt. Remmen – stil. Klaar. Dit is ook de reden dat ik eerder, bij het bespreken van de 600, niet in ging op de werking van het ABS de verschillen zijn zó minimaal dat één keer noemen genoeg is.

De werking van het systeem is bij de eerste presentatie al eens ter sprake gekomen, maargoed, we gaan er nog eens vlotjes op in. Het komt er op neer dat je niet doet wat je dénkt dat je doet. En dat is de rem bedienen. Alhoewel, onder een bepaalde drempelwaarde heb je directe invloed op de remdruk. Daarbóven treedt het systeem in werking. Vanaf dat moment heb je in feite het geadverteerde ‘brake by wire’; je oefent geen directe invloed meer uit op de rem, dat doet het systeem voor je. Zolang alles goed gaat is de druk in je hendel (of pedaal…het systeem is zoals gebruikelijk bij Honda’s gekoppeld) gelijk aan de druk op de schijf. Jij drukt de hydraulische sensor, het systeem weet wat je doet en geeft dat door aan de remmen. Zou het niet goed gaan, dan wordt dat waargenomen (de gebruikelijke getande ringen op de naaf), berekend en aangepast. Binnen het systeem, dus van de hele werking voel je in het pedaal of je remhendel niets. Puntje voor C-ABS. Trouwens, het is dus niet zo dat je helemaal niets meer voelt; de verminderde remvertraging is wel deelijk merkbaar, maar dat is mer een voordeel: dan weetje dat het systeem werkt en dat is weer handig voor de momenten dat je een minder overtuigde medemotorrijder te woord moet staan. Maar dat is uiteraard nog niet alles. Het heeft wel met elkaar te maken, maar het effect van dit systeem is dat je remvertraging slechts afneemt tot het punt waarbij je eenvoudig maximaal vertraagt voor de omstandigheden. Tel daarbij ook nog eens op dat de remwerking over beide wielen geldt en je zul begrijpen dat je gewoon maximaal hard remt. Óók als je niet blokkeert dus; het systeem remt en controleert gewoon beide wielen.

In principe zou je dus altijd genoegen kunnen nemen met enkel je remhendel. Wil je straatje keren, dan pak je de achterrem. En die staat weer zo ingesteld dat dat ook zonder straf kan, de voorrem wordt pas ingeschakeld als het achterwiel blokkeren zou.

En nu komen we bij het leuke deel: het circuitfabeltje. ABS niet voor sportmotoren? “Ik kan harder remmen dan ABS”, we kennen ze wel. Knappe jongen die dat lukt. Punt is dat het ABS pas ingrijpt als het écht nodig is en daarbij de motor nog stabiliseert doordat bide wielen geremd en gecontroleerd worden. Dit laatste hebben wij helaas niet zo uit kunnen proberen, dat is nou net de reden dat de introductie in Qatar plaatsvond. Wat wij wél hebben kunnen ondervinden – en véél beter dan in die zandbak- is de dagelijkse praktijk. Lang leve de winter! Maar even terug naar het remmen op het scherpst van de snede. Er zijn twee redenen waarom je hier voordeel aan hebt. Ten eerste grijpt het systeem pas in als het ábsoluut niet anders kan, je verliest er onder goede omstandigheden dus geen remweg mee. Daar komt dan nog eens bij dat je nu zonder risico gewoon dóór kunt remmen tot op en zelfs óver de grens.

Doe je dat op een fiets zónder ABS dan gaat dat lang goed….tot dat éne momentje dat je eigenlijk net iet over de grens heen remt. Schuif, hap, stuiter, einde oefening. Mét ABS blokkeert er niets, je voelt enkel dat je wordt behoed voor ‘creatief met ductape’. Met die zekerheid rem je dus zelfverzekerder harder door. En op de dagen dat je geen ideale condities hebt wordt het nóg leuker. Als je nu nog de bocht niet haalt, dan ligt het écht aan jezelf. Dan ben je er gewoon te hard ingedoken en had niets je nog kunnen redden.

Zo werkt het op straat dus ook, en beter. De omstandigheden variëren meer, je medeweggebruikers zijn onberekenbaarder, een noodsituatie doet zich eerder voor. En zo’n rood-wit-blauwe Fireblade is nog steeds niet gratis. Kost je 1000 euro extra, mag jij zien hoe snel je dat terugverdient. En dat schept dus zoveel vertrouwen dat je voor je het weet echt een lekker tempo wegtikt op een bevroren en wit uitgeslagen dijk. Enige waar je wel op zult moeten letten is dat je niet moet proberen zomerse hellingshoeken te halen. Dat is weer een heel ander spelletje.