Test: Suzuki Bandit 650S

Regen en sneeuw met een temperatuur van 5 graden.

Het weerbericht is niet bijzonder veelbelovend. Gelukkig echter is het geen precieze materie en kan de weerman zich vergissen. Bij het opstaan schijnt de zon naar binnen en de gevoelstemperatuur is best lekker. Textiel aan dus, maar toch ook de winterhandschoenen.

Speelkwartier
Eerst maar even spelen en de motor leren kennen. Hij is makkelijk op een oor te leggen ondanks een veranderde balhoofdshoek. Ik had het anders verwacht want die hoek is iets minder steil geworden: een verandering in de naloop van 8mm. Het neerleggen komt terug in speciale verrichtingen (zo mooi genoemd in de rijopleiding), de draaicirkel is namelijk extreem klein. Met een beetje oefening is op een normale weg volledig te draaien zonder al te veel moeite. Makkelijk dus om snel weg te komen in geval van nood (het blijft natuurlijk een boefje).

Verrassing
De remmen verrasten ons nog wel het meest, we hebben namelijk niet een Bandit getest maar twee exemplaren. De remmen van de blauwe versie waren goed, maar minder doseerbaar dan ik eigenlijk wilde. Het was dus een aangename verassing dat de remmen van de rode motor precies de doseerbaarheid haalden die ik wenste. Over de lijn genomen zijn de remmen exact goed voor het allemans karakter wat de fiets heeft, een harde stop met een ten hemel reikend kontje is geen probleem. Een rustige stop in een gladde bocht ook niet. Je moet veel moeite doen om jezelf in een penibele onhoudbare situatie te remmen. Verwacht dus geen mega stoppers zoals een moderne Supersport; ze bijten niet vast in het asfalt, ze stoppen echter wel meteen op een vriendelijke doch ferme manier.

Een duo

Dat wij zelfs twee motoren ter beschikking kregen, dat was zondermeer boffen. Dat de blauwe al snel terug moest, mocht de pret niet drukken. Konden we meteen de motor met duopassagier flink aan de tand voelen. Het ‘lagetoerenkarakter’ van de motor is nu zijn grootste voordeel doordat de motor al vanaf de 1500 toeren begint te trekken. Zelfs in zes trekt de motor zonder te protesteren al vanaf die lage toeren! Heel erg twin minded -geen geschok, geen gemiep- gewoon rijden, ideaal in het hedendaagse filewerk dus. Ook het rijkarakter bleef lekker, de extra belasting was niet heel duidelijk merkbaar. Het "oor op oor gevoel" is nog steeds aanwezig, met zijn 204 kilo zet de motor genoeg gewicht neer om de rit aangenaam te maken -in ieder geval voor de bestuurder.

De duo
Tijd om van de bestuurdersrol in de passagiersrol te kruipen. Niet een van mijn favoriete taken, maar iemand moet het doen. Het zadel plaatst de duopassagier iets hoger dan de bestuurder zonder je echter vol in de wind te zetten. Meekijken is mogelijk via de uitgebreide spiegelpartij die zelfs voor de bijrijder genoeg info verschaft. Je zit lekker achterop; uit de wind, comfortabel en zelfs bij hard remmen houdt het stroeve zadel je lekker op de plaats. Zelfs een rugzak van tig kilo kan de pret niet drukken, het zit gewoon lekker achterop.

Steady as she goes
Het rijden "an sich" van de 650 Bandit is ontspannen. Zijwind is in principe geen probleem, in ieder geval niet voor de motor. "Steady as she goes", zogezegd, misschien zelfs een rots in de branding. De kuip haalt ook genoeg wind weg om 150+ comfortabel te maken, of dit een pluspunt moet zijn valt met de heer Spee in het achterhoofd (of op de linkerschouder?) natuurlijk nog te bezien. Kort gezegd, de wind is geen probleem met de Bandit.

Blazen
Het motorblok pakt zoals gezegd soepel op, maar geeft je het gevoel harder te werken dan in werkelijkheid het geval is. Alsof je aan het "blazen" bent, terwijl het in werkelijkheid allemaal best wel meevalt. Of dit een nadeel is? Tsja, je zou ook kunnen zeggen dat de motor je ook bij "normaal" rijgedrag het gevoel geeft dat je lekker aan het scheuren bent. Ander puntje wat wij opmerkten is de grondspeling, of beter gezegd, het ontbreken van grondspeling. Zonder problemen wisten wij de steuntjes al snel een de grond te rijden. Op zich geen schrikbarend feit: we rijden wel vaker steunen aan de grond, maar dan zijn het meestal de slijtbouten en juist die ontbreken bij deze Bandit. Het geeft je verder wel een goede indicatie van de limieten van de motor, want alhoewel het steuntje op de grond ligt, de kuip heeft nog wel effe te gaan.

Vergelijk met de concurrentie.
Is de nieuwe Bandit nou ook daadwerkelijk beter dan de oude? Ik zou zeggen van wel. Bij een direct vergelijk met de concurrentie, zo"n drie jaar geleden, kwam de Bandit bij mij (VB) op de derde plaats terecht, onder de Fazer en de Honda CBF. Jammer genoeg kunnen we die nu niet "even" ernaast zetten en het verschil zal minimaal zijn, maar de Bandit werd toen juist omschreven als "zijdezacht" en niet gemeen genoeg voor zijn naam. Wel enorm comfortabel en neutraal in sturen, zijnde minder giftig als Fazer en CBF. Dergelijke zaken zijn juist die kleine dingen die er in een direct vergelijk uitkomen maar nu een beetje spaak lopen; ik kan er weinig anders van maken. Wat ik wel weet is dat de Bandit inderdaad nog altijd heel vriendelijk is, maar zoals eerder gezegd gedrag dat de naam eer aandoet niet in de weg staat. Wellicht is de Bandit nÃog meer allround geworden dan zijn voorganger, maar in dit segment lijkt me dat een duidelijke plus.