Test: Supermotard vergelijkingstest

Ik kan me haast geen vergelijkingstest heugen waarbij de verschillen zo groot waren als bij deze vergelijkingstest. Daar waar het in eerste instantie een wedstrijd Europa-Japan had moeten zijn, was de praktijk toch helemaal anders. Niet alleen was er van een echte scheiding tussen Europa en Japan geen sprake, daar kwam nog bij dat buitenbeentjes geen buitenbeentjes bleken te zijn en motoren waar we het niet van verwachten juist wél een buitenbeentje bleken te zijn. En waarbij elke motor wel zijn nukken had. In één zin samengevat zou het verhaal zijn: "De KTM trilt, de Husky heeft (sportief gezien) te slappe vering, voelt ietwat geknepen en heeft een zijstandaard die zuigt, de Honda heeft een té tam motorblok, de Yamaha is karakterloos (lees: geen Supermotard) en de Soes, ehm tsja, wat zijn eigenlijk minpunten aan de Soes behalve dat hij te weinig cilinderinhoud heeft?"

Beginnen we bij de Europeanen. De KTM doet eigenlijk precies datgene wat hij moet doen. De motor heeft zijn roots in de Supermoto gehad en dat merk je. Qua specificaties is de motor dan ook van alle *bling* ingrediënten (remmen, banden, vering) voorzien, maar hij is eigenlijk té chic om als "echte" Supermotard door het leven te gaan. Daarnaast trilt de motor veel meer dan de anderen en heeft hij bij hoge snelheid (lees: boven 120 km/u) het meeste last van kopschudden.

De Husky is wat dat aangaat eigenlijk precies het negatief van de KTM en vandaar ook onze eerste verrassing van deze test. Qua looks absoluut het hoogste Supermotard gehalte, maar qua specificaties verre van. Juist het allround gebeuren stond voorop bij de ontwikkeling van deze fiets en dat merk je. Niet het meest agressieve vermogen, niet de stijfste vering maar wel de meest rijdbare "hooligan". Dat is het sterke punt van deze Husqvarna. Vervolgens de Japanners. Beginnen we met de Honda die ondanks het gebrek aan vermogen toch heel aardig mee wist te komen. Sterker, zet Eddy Seel op een FMX en zeker weten dat we het allemaal knap moeilijk gaan krijgen. Of beter gezegd: geen schijn van kans hebben. Toch breekt het gebrek aan vermogen zich op zodra je met dit gezelschap op stap gaat. Hij is nu eenmaal het tamst en dat laat hij je continue weten.

De Suzuki, die op voorhand de vreemde eend in de bijt moest zijn, - hij heeft immers 250cc minder dan de rest - bleek het in dit gezelschap juist verrassend goed te doen. Qua prestaties doet de DRZ400SM niets onder ten opzichte van de rest, of het moet brute bottompower zijn. Daarvoor ontbreekt het hem simpelweg aan cilinderinhoud. Maar qua sturen, remmen en funfactor kan deze motor absoluut met de Europese Supermotards mee.

En dan als laatste de Yamaha. Een motor waarvan men bij Yamaha stelt dat het een Supermotard is maar daar denken wij toch echt anders over. Het is eerder een Allround (of sterker: een toerbuffel) te noemen, alleen al vanwege de zithouding die veel minder agressief is. Qua sturen mist hij dat flitsende en directe wat de anderen wel hebben. Daar staat dan weer tegenover dat het motorblok van de XT het mooist loopt van allemaal én de langste adem heeft.

Moest ik kiezen, dan zou ik de KTM voor op het circuit nemen, de Honda voor in de stad, de Husqvarna en de Soes voor mee te spelen en de Yamaha voor een vakantie richting Côte d'Azur. Maar helaas is er slechts ruimte voor één motor in mijn garage.

Met dank aan: - Vos Oss voor het beschikbaar stellen van monteur en SM-coureur Maikel van der Zanden. - Simon Vrijhoff van Freebike voor het beschikbaar stellen van het MOP complex en de heerlijke lunch. - Jan Ykema van MV Agusta Nederland voor het beschikbaar stellen van de aanhangwagen. - JST motoren voor het beschikbaar stellen van de CMS crosshelm.