Test: Ducati Multistrada 620

Achtung, Baby(duc)

Zodra ik plaatsneem op het zadel van de Multistrada, valt me meteen op hoe compact deze motor is. De zit is erg comfortabel en alles zit precies waar je het hebben wilt. Het lijkt verdomme wel een BMW. Een indruk die wordt versterkt als daarbij ook nog eens de motor wordt gestart. Niets geen rammelende koppeling, niets geen zware ploffen uit de uitlaat of gesnorkel uit de inlaat. Tenminste, zo lang de motor stationair aan het draaien is. Geef gas en het is dan toch weer onmiskenbaar een typische Ducati sound die de 90° L-Twin laat horen. Spijtig genoeg hebben de Italianen zich ook moeten richten naar de Europese richtlijnen en is het geluid dat deze Multistrada ten toon spreidt slechts een fractie van wat ooit eens was, maar toch.

Gas erop
Koppeling in, tikje op de versnellingspook en we zijn weg. Nu had ik me erop verheugd om juist door de drukke vrijdagmiddag spits met deze motor door de file te rijden, maar het is ondertussen al na zevenen en de snelweg is verhoudingsgewijs leeg en verlaten. Voordeel daarbij is weer wel dat er flink gas kan worden gegeven, wat ook hard nodig is wil ik mijn volgende afspraak kunnen halen. Nu had ik persoonlijk nog nooit op een 'baby-duc' gereden, maar ik kan niet anders dan zwaar onder de indruk zijn van dit motorblok. In een ver grijs verleden had ik ooit op een 750SS gereden en daar kon ik destijds niet echt voor warmlopen, maar er is blijkbaar veel veranderd in de loop der jaren. Uit niets is af te lezen dat het hier om een Multistrada 620 gaat (of het moet de enkele remschijf voor zijn, maar dan nog is dat iets voor kenners), en zo is eigenlijk ook de vermogensafgifte van het blok. Sterker nog: deze motor zal niet veel onder doen voor de - op papier - veel sterkere Suzuki DL-650 V-Strom, om maar eens een concurrent te noemen. Verwacht echter geen verpletterende acceleratie naar de 200+ km/u, daarvoor ontbreekt de motor het simpelweg aan vermogen, maar een kruissnelheid van 150-160 km/u is totaal geen probleem. Daarbij heeft de motor dan nog zoveel over dat de topsnelheid gevoelsmatig zo ergens rond de 200 km/u zal liggen.

Dat de motor is uitgerust met een draaicirkel die absoluut on-Italiaans is, blijkt meteen als ik de motor bij mij thuis achterom rijd. Zonder problemen kan ik in een keer de draai vanuit het gangpad naar de tuin maken, en dat is toch wel vaak anders. Het meedraaiende topkuipje heeft wat dat betreft wel zijn vruchten afgeworpen. De motor is standaard niet uitgerust met een middenbok, maar deze heeft Ducati wel in zijn accessoirepakket meegenomen. Net als overigens een bagagerek, zijkoffers, GPS navigatie, Termignoni race-uitlaat en veel, heel veel carbon.

Vette raketpijpen
"Tijd heelt alle wonden." Het is een oud gezegde en des te langer ik naar de Multistrada kijk, des te meer het wordt bewaarheid. Daar waar ik in den beginne de motor spuug- en spuuglelijk vond (net als de 999/749 overigens), ben (ook) ik inmiddels de gewenningsfase gepasseerd en ik betrap me er zelfs op de motor mooi te vinden. Zeker voor wat betreft de achterzijde; wat een lekker kontje heeft deze Multistrada 620. Met twee vette raketpijpen die uit het zitje lopen als de benen van een lekkere meid onder haar minirokje. Dat het verder totaal onpraktisch is neem je al snel op de koop toe (net als dat minirokje trouwens). Okay, er zit een klein opbergvakje onder de duozit, maar daar is nu het boordgereedschap opgeborgen en daarmee is die bagageruimte meteen gevuld.