Test: Kawasaki ZX-10R

Nog voordat ik ook maar een meter op de nieuwe ZX-10R heb gereden, wordt ik aan alle kanten gewaarschuwd. Want zoals ik al zei, vriend en vijand zijn het er over eens: Dit is geen katje om zonder handschoenen aan te pakken. Bezint eer gij begint is dan ook absoluut het credo waarmee je deze motor moet benaderen. Want laten we eerlijk zijn, 184 (RAM-AIR) pk bij 170 kg drooggewicht maakt een theoretische gewicht/pk verhouding van 1,08. Waarmee deze ZX-10R dus riant de 1 pk per kg grens doorbreekt. Natuurlijk, het blijven papieren waardes, maar toch. Tel daarbij op dat van alle 1000cc superkanonnen deze de kortste wielbasis heeft met het minste gewicht op het voorwiel en je hoeft geen Chriet Titulaer te heten om uit te rekenen dat dit het meest agressieve kanon is wat momenteel voor geld te koop is.

Rock me Amadeus
Vanaf de eerste tekenen van leven die de motor uitpruttelt, zodra je op de startknop hebt gedrukt, is het meteen duidelijk. Dit is onmiskenbaar een Kawasaki. Net als een Ducati, die elk moment uit elkaar dreigt te rammelen, maakt ook deze motor een portie mechanische herrie die zijn weerga niet kent. En eerlijk is eerlijk, persoonlijk ben ik daar altijd wel van gecharmeerd geweest. Voor mij geen stille naaimachine, een motor leeft en moet ademen en dat doet deze ZX-10R zeer zeker. (Niet voor niets wordt Kawasaki gekscherend vaak de Japanse Ducati genoemd). Het geluid uit de (mooi, mooi, mooi) ovalen aluminium einddemper klinkt als muziek in je oren. Alsof Mozart zelf de symfonie voor deze motor heeft geschreven. En dan praten we alleen nog maar over stationair draaien. Geef een draai aan de gashandle en de naald vliegt omhoog.

No FUEL
Bij wijze van spreken dan, want sinds de digitale revolutie is ook deze ZX-10R voorzien van een digitale toerenteller, die dan wel mag passen in het futuristische plaatje van deze motor maar niet bepaald uitblinkt in duidelijkheid. En nu we het er toch over hebben: als we dan toch op de digitale tour overstappen, dan graag een tweede tripmeter. En geen tekst in beeld zodra de motor op reserve overstapt. Niet alleen ben je op dat moment je tripmeter kwijt waardoor je (lastig, lastig) al rijdend door het display moet scrollen, in principe is het (tevens aanwezige) benzinelampje hiervoor al voldoende. N
Een oplettende lezer zal het niet zijn ontgaan. Op sommige foto"s ontbreken de spiegels. Oorzaak hiervoor was een tekort aan grondspeling, dat zich openbaarde toen de motor in het gras stond geparkeerd. Gevolg: een afgebroken spiegel. Om de symmetrie in de motor terug te krijgen besloten we maar om beide spiegels te demonteren. Iets wat trouwens weinig verschil uitmaakte, want ook met spiegels zie je bar weinig van wat er achter je gebeurt.og beter zou zijn, net als bij Yamaha, een aparte tripmeter voor de reservekilometers toe te voegen. En waarom, oh waarom komt naast MV Agusta nu niemand op het idee om de bedieningsknop voor het display naar de stuurhelften te verplaatsen.

Goldwing in disguise?
Maar goed, de plaats, functionaliteit en bediening van de diverse knopjes is allemaal leuk en aardig, uiteindelijk gaat het er om hoe een motor rijdt. Dus laten we de knopjes voor wat ze zijn en gaan we ons toeleggen op de prestaties van dit megakanon. En dat begint bij de zithouding. Vanaf de eerste seconde dat ik neerstrijk op het zadel van de ZX-10R valt me meteen op hoe compact, maar ook hoe comfortabel deze motor eigenlijk is. Alles zit precies op de plaats waar je denkt dat het moet zitten. De zithouding is duidelijk van het kaliber "erin" in plaats van "erop" en de afstand naar het stuur is redelijk kort, waardoor ook ik met mijn korte armen erg ontspannen kan zitten op deze motor. Dit is een motor waarmee je zonder problemen in een dag naar Zuid-Frankrijk of Italië zou kunnen rijden. Natuurlijk, verwacht niet het comfort van een GoldWing, maar van alle supersports is naar onze bescheiden mening dit toch wel de meest comfortabele.