Test: Kawasaki ZX-10R

Dr. Jekyll
Rijd met deze ZX-10R zoals Koos Spee het graag zou willen hebben en je vraagt je continu af: Is dit nou dat brute beest waar iedereen me voor heeft gewaarschuwd? De motor heeft een erg brede powerband en loopt dan ook enorm soepel. Al vanaf 3000 tpm pakt hij goed op en kun je grote stappen voorwaarts zetten. Waarbij het niet eens uitmaakt in welke versnelling de motor staat. Sterker nog, na verloop van tijd weet je zelf geeneens in welke versnelling de motor staat. Dat neemt trouwens niet weg dat ook in dit lage toerengebied je al snel illegaal bezig bent. 6000 tpm in z’n zes betekent nog altijd een kleine 150 km/u en dat zijn er volgens Koos alweer dertig teveel. De motor laat zich erg licht en precies sturen en doet exact datgene wat jij van hem vraagt. Het enige probleem waarmee je geconfronteerd zult worden is de controle over je eigen rechterpols. Want juist vanaf die 6000 tpm begint er leven in de brouwerij te komen. De motor schreeuwt het uit om op toeren gejaagd te worden en het is moeilijk de verleiding niet te weerstaan. Bye bye Dr. Jekyll, meet

Dank u wel voor deze geweldige uitlaat Mr. Kawasaki

Mr. Hide
Ga er flink voor zitten, want zodra deze motor op toeren komt word je aan alle kanten dusdanig overdonderd dat je hersenen tijd tekort komen om alle signalen te verwerken. Allereerst het geluid. Waanzinnig. Zonder meer het geilste motorgeluid wat op dit moment standaard uit de krat te koop is. Zeker weten dat meneer Bos, Acropovic, Yoshimura, noem ze maar op, niet blij zullen zijn met dit soort motoren. Want één ding is zeker, een vervangingsdemper kun je meteen van je accessoirelijst schrappen. Hoe ze het in hemelsnaam voor elkaar hebben gekregen om dit door de geluidskeuring te krijgen is mij een raadsel en zal mij eerlijk gezegd ook een spreekwoordelijke worst zijn. Het is gewoon Kicken met een hoofdletter K. De digitale snelheidsmeter vliegt omhoog, de motor lift zijn neus en de wereld komt ineens heel erg snel op je af. Ground control to Major Tom. Het is dus oppassen geblazen want voor je het weet ben je die volgende rotonde (of bocht, of auto, of...) al heel erg dicht genaderd. Voor collega en Kawasaki specialist Peter Beljaars meteen het moment om aan den lijve te ervaren uit welk racehout deze Kawa is gesneden, als blijkt dat juist die rotonde krapper is dan hij had ingeschat.

	Anti-Hop Als eerste van de "grote vier" heeft Kawasaki een anti-hop koppeling toegepast op de ZX-10R. Anti-hop zorgt ervoor dat bij zwaar afremmen op de motor het achterwiel niet gaat blokkeren en dientengevolge gaat stuiteren. Nu heeft een vier-in-lijn in principe niet erg veel motorrem, maar alle beetjes helpen zullen we maar zeggen. In het begin voelde de koppeling vreemd aan en was er met ontkoppelen ook een duidelijke klak te horen, maar al na een dag was dat geluid weg en voelde het eigenlijk aan als een normale koppeling. Met dat verschil dat ook bij extreem remmen/terugschakelen de motor heel erg stabiel bleef. De anti-hop was dus op zijn taken berekend en deed daarbij zijn werk onopvallend. Precies zoals het hoort dus.

Vol in de ankers, bruut terugschakelen, het maakt de ZX-10R allemaal niets uit. De motor houdt zijn koers en blijft daarbij zo stabiel alsof het de normaalste zaak van de wereld is zo een rotonde te nemen. Dank u wel meneer Kawasaki voor deze voortreffelijke remmen en dito anti-hop koppeling. Het is meteen duidelijk, deze motor is meer dan op zijn taken berekend. Nederland is veel, maar dan ook veel te klein voor dit soort motoren. Even een dot gas en je zit op 160 km/u. Op gewone provinciale wegen wel te verstaan.

Killing Joke
Maar is het dan wel dat brute beest waar iedereen je voor heeft gewaarschuwd? Ja en Nee. Nee, zolang je jezelf goed kent en over een stevige portie zelfbeheersing beschikt. Ja als je het lef hebt om boven de 9000 tpm te komen. Want dan ontstaat een krachtsexplosie die zelfs Mr. Hide zal doen verbleken. Stoplichtsprintjes kan je vergeten, simpelweg omdat het onmogelijk is de motor op koers te houden. De motor steekt zijn neus in de lucht op een manier die je al snel om schoon ondergoed zal vragen. Daarbij schudt hij dusdanig gevaarlijk met zijn kop dat ik me afvraag waarom men in hemelsnaam geen stuurdemper op deze motor heeft gezet. Want onder volle acceleratie in eerste, tweede en zelfs derde versnelling is er geen houden aan. Het voorwiel komt los van de grond en maakt af en toe weer even contact, hetgeen meteen resulteert in tankslappers waarbij de stuurhelften bijna uit je handen worden geslagen. In eerste instantie denken we dat het wegdek hieraan debet is, maar als we het later wederom proberen gebeurt precies hetzelfde. Prioriteit nummer één is dus: Een stuurdemper. En zolang die niet gemonteerd is, een fluwelen handschoen om de gashandle te bedienen. Want anders kan deze motor wel eens letterlijk een Killing Joke worden.

Do the Wave
Het rijwielgedeelte kunnen we verder erg kort over zijn. Hij stuurt nog lichter dan menig 600cc. Je hoeft maar te denken en de motor ligt al in de bocht. En moet je onverhoopt een andere lijn kiezen, geen enkel probleem. Met speels gemak leg je de motor nog platter of richt "m juist even iets op. Je kunt alle kanten op en de motor helpt je daarbij een heel eind op weg. De goudkleurige voorvork met zwarte poten heeft oneindig veel instelmogenlijkheden, maar wij zagen geen enkele noodzaak van de standaard instelling af te wijken. De wave-vormige remschijven zijn daarbij een echte blikvanger van de voorpartij.
En het ziet er niet alleen mooi uit, het scheelt toch zeker weer zo"n 30 gram per schijf, hetgeen het gyroscopisch effect weer ten goede komt. De remvertraging is dan ook subliem, het is alleen de pomp die enigszins roet in het eten gooit. Hij heeft geen vast drukpunt en vraagt toch redelijk veel handkracht, waardoor het bijvoorbeeld moeilijk is om even met een of twee vingers bij te remmen in een bocht. Als je stilstaat, kan je de remhandle zelfs helemaal tot de clipon inknijpen.