Test: Kawasaki VN2000

Een drooggewicht van driehonderveertig kilo, da"s geen kattenpis. Zeker niet als je beseft dat daar nog benzine en olie bij komt voordat je "Let"s hit the road" kunt roepen. Ik start het gevaarte, rij voorzichtig de stoep af en hoop dat er even niemand aan komt rijden. Ik heb geluk: de weg is leeg en ik heb het rijk alleen.

Lichtvoetige zwaargewicht
Al mijn donkere gedachten over het verliezen van controle of omvallen glijden al na de eerste meters van me af. Wat is dit ding ongelofelijk makkelijk te sturen! Zonder problemen gaat de VN2000 de bochten om, maar - moet ik toegeven - ik pieker er nog even niet over om dezelfde hellingshoeken te proberen die ik gewoonlijk met mijn eigen motor pleeg te hanteren. Pas na een kilometerje of dertig verleg ik de grenzen steeds meer totdat het rechter floorboard in de bocht van de A9 de keel schraapt en mij waarschuwt dat de grens bereikt is. De o zo verguisde grondspeling van cruisers valt bij deze Kawasaki helemaal niet tegen..

Snel schakelen
Het is bij de VN2000 zaak om snel op te schakelen om het onderste uit de kan te halen, want de toerenbegrenzer grijpt snel in. Wanneer precies, dat blijft een raadsel (de VN200 heeft nu eenmaal geen toerenteller), maar gevoelsmatig ligt die grens al bij circa 6000 toeren. Maar snel opschakelen, dat kan. Het hak-teen systeem maakt dat razend eenvoudig - al je er eenmaal een beetje gevoel voor hebt ontwikkeld.

Braaf geluidje
De VN2000 ziet er in alle opzichten imposant uit - ook de uitlaten. Het geluid echter dat deze uitlaten produceren is volledig conform de normen die Europa aan geluidsemissie stelt. Braaf dus. Zo braaf, dat je met gehoorbescherming in alleen dankzij de lichte trillingen van het blok weet dat hij loopt. "Doet "ie ut nou of doet "ie ut niet?" vraagt Peter dan ook terecht als hij de VN2000 onder zijn kont krijgt geschoven. We weten het: regels zijn regels, maar de gedempte plofjes passen gewoon niet bij een cruiser van dit kaliber. Dat wordt modificeren dus.

Franse toestanden
Even moest ik terugdenken aan de tijd dat geld een schaars artikel was en de auto de naam Simca 1100 droeg, een wanhoop van Franse makelij die roest als belangrijkste kenmerk had. Als we even om de motorfiets heenwandelen zien we dat de verchroomde houder voor de kentekenplaat er niet helemaal fris uit ziet. En dat verwacht je niet van een Japanner met een prijskaartje dat de € 20.000 overschrijdt. We maken er een plaatje van en een notitie voor later.

Roest? Wat krijgen we nou?