Test: Kawasaki KLR650

In de hedendaagse motorwereld is de Kawasaki KLR650 eigenlijk een vreemde eend in de bijt. De meeste ééncilinder motoren die het nieuwe millennium wisten te overleven zijn zich steeds meer gaan toespitsen op off-road gebruik. In het begin van de "90-er jaren werden deze motoren veel voor off-road ritten gebruikt, maar met dank aan de milieu lobby zijn dit soort evenementen langzaam een stille dood aan het sterven. Hierdoor is de KLR zich steeds meer gaan ontpoppen als een manusje van alles. Natuurlijk, de nieuwe generatie adventure sports (zoals de Honda Varadero, Suzuki V-Strom en nu ook de eigen Kawasaki KLV) hebben de term all-road een compleet nieuwe dimensie gegeven, maar probeer met dat soort motoren maar eens een onverharde weg in te slaan.

Mechanisch stil
Wat meteen opvalt als je deze KLR bekijkt is dat hij een echte Kawasaki-uitstraling heeft. Mean Green is deze motor dan ook op het lijf geschreven. Maar dat wordt allemaal anders zodra je de zware ééncilinder tot leven brengt.De uitlaat produceert een beschaafde roffel en geen vette klappen die je eigenlijk verwacht. Opmerkelijk is wel dat het motorblok nagenoeg geen mechanische herrie produceert (iets dat eigenlijk wel Kawa-eigen is. Niet voor niets werd Kawasaki in het verleden gekscherend de Japanse Ducati genoemd). Kawasaki claimt met deze 2003 KLR een stillere motor te hebben neergezet door middel van een geluidsarme distributieketting en het is duidelijk dat die missie is geslaagd. Of dat een verbetering is, is een kwestie van smaak. Persoonlijk ben ik nog steeds gecharmeerd van rauw motorgeluid, vette uitlaatklappen en slurpende inlaatgeluiden, maar steeds strenger wordende geluidseisen maken dat elk geluid dat kan worden gereduceerd een stap dichter bij de homologatie is.

Geen fratsen
De zithouding is, zoals je van dit soort motoren mag verwachten, aan de hoge kant, maar het smalle zadel maakt dat ook een motorrijder met benedengemiddelde lengte nog met de voeten aan de grond kan komen. De cockpit is erg sober uitgevoerd, maar meer heb je ook niet nodig op dit soort motoren. Of zoals ze het bij de C1000 tegenwoordig weten te zeggen: Geen fratsen, dat scheelt! Alleen het hoognodige is in het dashboard verwerkt. Snelheidsmeter, kilometerteller met dagteller en controlelampjes voor vrijstand, richting, groot licht en koelvloeistof completeren het geheel. Een toerenteller is niet aanwezig, iets dat wij ook helemaal niet misten. Je voelt duidelijk wanneer de motor vermogen af begint te bouwen en het tijd is om op te schakelen. Verder is in de loop der jaren de choke verplaatst van op de carburateur tot een schuifje aan het stuur, wat een koude start een stuk gemakkelijker maakt. Daarbij is de KLR voorzien van een startmotor, waardoor (verwend als we tegenwoordig zijn) het starten probleemloos gaat. Sterker nog, ondanks dat de KLR die wij ter beschikking hadden al geruime tijd had stilgestaan, was elke keer één druk op de knop voldoende om de motor tot leven te brengen.