Zoeken

Eerste indruk: Kawasaki Z H2

9 februari 2020
Het begin van een nieuw tijdperk, dat is volgens Kawasaki de Z H2 die als derde model (vijfde als je de Ninja H2R en Ninja H2 SX SE meetelt) van de Supercharged familie op de markt is gezet. Na twee dagen sturen op de Las Vegas Motor Speedway, een circuit net buiten de Speedway én 100+ mijl door de National Parcs zijn we overtuigd dat de Z H2 met recht een Supernaked van de buitencategorie kan worden genoemd.

Toen Kawasaki in 2014 op de Intermot in Keulen de Ninja H2R presenteerde sloeg die fiets in als een atoombom: een van supercharger voorziene eenliter hypersport met 310 pk topvermogen - wat in de praktijk zelfs 325 paardenkrachten bleek te zijn - in een tijd dat de meeste eenliter supersports nog onder de 200 pk zaten. Ja, hij was niet straatlegaal, maar de toon was gezet. De H2R was en is de allersterkste productiemotor ooit gebouwd. 

Toen Kawasaki afgelopen jaar op de EICMA in Milaan de Z H2 presenteerde hadden de Japanners stiekem op eenzelfde impact gehoopt. Een Supercharged Naked met een topvermogen van 200 pk, sterker dan welke naked ook en net zo sterk als de meeste eenliter supersports. Dat had in moeten slaan als een bom, ware het niet dat Ducati daar met de Streetfighter V4 qua vermogen nog overheen was gegaan.

Ducati mag Kawasaki wat specificaties betreft hebben overtroefd, dat maakt deze Z H2 niet minder vet. Met een rijklaargewicht van 238 kilo legt de fiets meer gewicht op de schaal dan een 1290 Super Duke R, een Tuono V4 1100 en de zojuist genoemde Streetfighter V4, die alle drie veel meer circuit georiënteerd zijn, maar je kunt je tegelijkertijd afvragen dat als je dan toch voor een circuitfiets wilt gaan, waarom je dan een hemelsnaam in plaats van een Supersport voor een Supernaked zou gaan. 



Dát is ook de insteek geweest van Kawasaki bij de Z H2. Niet een Supernaked ontwikkelen voor op het circuit, maar een Supernaked voor de straat. Een motor die vanaf stationair tot in de begrenzer imponeert, maar tegelijkertijd super comfortabel te rijden is. En, niet onbelangrijk, een technisch hoogstandje is. En dát is, zo durven we na twee dagen sturen met de Z H2, de Z H2 ten voeten uit.

Drie sessies op een naast de Las Vegas Motor Speedway gelegen afgesloten circuit, dat meer als testbaan als racecircuit moet worden gezien en waar onder andere de politie z'n trainingen doet, hebben ons geleerd dat de Z H2 desondanks behoorlijk z'n mannetje weet te staan. 

Ja, het is geen stop en go machine vanwege z'n gewicht, ja, je rijdt de voetsteunen snel aan de grond en ja, de vering is daarvoor eigenlijk te veel op comfort afgesteld - hoewel, het ontbrak ons de tijd om goed met de instelbare vering te experimenteren, maar ene Oostenrijkse collega genaamd Ronald Resch liet ons pijnlijk zien dat met de juiste man op het zadel het behoorlijk vegen met de Z H2 is. 

Wat de Z H2 echter echt bijzonder maakt, is het fantastische van supercharger voorziene motorblok dat je binnen no-time op illegale snelheden brengt. Hoe illegaal? Op de 1,5 mijl lange oval tikte ik aan het rechte stuk voor bocht 3 nét niet de 270 km/u aan en dat is verdomd hard voor een Naked. 



Los van het feit dat 'ie als je gas geeft er als een kanonskogel vandoor gaat, was ik minstens zoveel onder de indruk van de stabiliteit op hoge snelheid. Zelfs bij 286 km/u - het moment dat in 6 de toerenbegrenzer een eind aan de feesvreugde maakt, behoudt de Z H2 zijn stabiliteit. Tenminste, aldus Kawasaki's testrijder die daar op de oval wel in was geslaagd en gezien de stabiliteit op snelheden die wel door ons werden gehaald hebben we geen enkel behoefte om aan zijn woorden te twijfelen.

Geen Supernaked voor op het circuit dus, maar wel een fiets die behoorlijk veel indruk maakt met een blok dat verslavend is - alleen al vanwege dat parkietje dat vrolijk zit te tjirpen telkens wanneer je van het gas af gaat. Een motor die binnen no-time de straatstenen uit de weg heeft gesleurd, maar die geen enkel moment als té intimiderend aanvoelt. 

Het blok is super sterk onderin, heeft een geweldig middengebied en bouwt z'n vermogen zeer lineair op, en juist dat laatste zorgt ervoor dat je niet wordt geïntimideerd. Tenzij je niet van wheelies houdt (die trouwens door de tractiecontrole mooi in de kiem worden gesmoord waardoor je niet bang hoeft te zijn dat je 'm achterover trekt), want in de Sport modus gaat het voorwiel zelfs in 4e versnelling maar al te graag in de lucht. 

Voor nu houden we het bij deze eerste indruk van de Kawasaki Z H2. De uitgebreide test wordt momenteel hard aan gewerkt, maar iets zegt ons dat onze chef even een paar dagen moet bijkomen.