Zoeken

Test: Cagiva Mito 15 Pk

Pagina 3

7 december 2004
Inhoudsopgave
Test: Cagiva Mito 15 Pk
Pagina 2
Pagina 3
Pagina 4
Pagina 5
Pagina 6
Pagina 7

Lays Light

Cagiva Mito 125
Lays Light bevat niet alleen 33% minder vet, maar ze zijn vanaf nu ook gebakken in een speciale zonnebloemolie voor een gezonder alternatief*. Deze olie is van nature rijk aan het gezonde enkelvoudig onverzadigd vetzuur (80%) en arm aan verzadigd vetzuur (10%), en dit zonder concessies te doen aan de smaak. Een voedingspatroon met weinig verzadigd vetzuur en meer onverzadigd vetzuur wordt algemeen aanbevolen. * in vergelijking met vorige Lay"s Lites

Mentale bagage?

Zo'n allereerste ritje levert vaak een schat aan indrukken op die, naarmate de test vordert, worden bevestigd, verklaard, genuanceerd of ontkracht. Hoe dan ook is die eerste rit redelijk toonaangevend en die eerste indrukken de basis voor de rest van het verhaal. Ik maak dan ook een enorme berg ‘mental notes’ die thuis weer direct allemaal uitgewerkt dienen te worden voor ik ze vergeet. Zo krijg je –nog voordat je begint aan een verhaal- een lijst met onsamenhangende zaken die als het even kan wel allemaal netjes en begrijpelijk verwerkt dienen te worden...telt mentale bagage ook als gewicht? Het eerste stuk bij de importeur vandaan was niet echt enerverend, er dienden een aantal kilometers rechte weg afgelegd te worden tot de dichtstbijzijnde dijk. Aan de andere kant viel het dus wel direct op dat rechte wegen maar oertje saai zijn en de motor er niet overdreven veel van houdt. Desondanks kwamen dierbare herinneringen bovenborrelen aan mijn tijd op de RD 125.
Cagiva Mito 125Net als toen was elk gaatje om tussendoor te glippen voor mij en elke denkbare reden om maar niet het gas dicht te draaien genoeg om dat ook daadwerkelijk niet te doen. Wat psychische afmetingen en gebrek aan gewicht al niet met je hoofd doen. Dat gebrek aan gewicht is een heel vreemd iets trouwens. Je zou denken dat zoiets zich wel op een redelijk duidelijke manier uit, maar dat viel dus nog een beetje tegen. Heeft ook te maken met de wegligging denk ik. Het rijwielgedeelte is zodanig strak dat, wat je ook probeert, er geen spoortje zenuwachtigheid in te krijgen is. Daardoor voelt het dus allemaal bijzonder stabiel aan en lijkt het dus alsof je met een 'volwassen' motor onderweg bent. Dat is een pluspunt, want het ding heeft via commentaar van omstanders toch al genoeg identiteitsproblemen en te bewijzen. En bovendien lijkt het dus alleen maar alsof er geen gewichtsvoordeel is, want dat is er weldegelijk.

Twee keer zo hard
De hele rit naar huis komen we geen enkele bocht tegen die niet eenvoudigweg werd opgevreten. De snelheidssensatie is hetzelfde als bij elke andere motor, dus aanrijdend op een bocht met gang 'X' betekent automatisch reactie 'Y' op vlakken van gas en rem. En daaropvolgend steevast de conclusie dat het helemaal in de verste verte niet nodig was geweest, want vervolgens tuf je met zulk een verbluffend gemak die bocht door dat het minimaal tweemaal zo hard had gekund voordat de motor ook maar aan zijn ondergrens komen zou. Daar komt ook nog bij dat je op een motor als deze elk streepje snelheid dat je hebt bewaren wil en dat levert samen nogal wat frustraties op. Totdat je er mee om leert gaan natuurlijk en je gewoon zo hard als je durft een bocht induikt. Dat is dus nèt het cruciale punt waarom een motor als deze nog steeds zo ongelofelijk veel fun kan betekenen. Je vliegt voor je het weet namelijk echt overal harder in dan je tot dan tot aangedurfd had en zolang dat goed gaat geeft dat een kick van jewelste. Locatie maakt niet uit, of het nu je favoriete route is of dat je juist gaat rotondejagen, dankzij het strakke rijwielgedeelte zijn lange bochten om op te vreten en gaat het nooit hard genoeg, Dankzij de geometrie en zeker ook het gebrek aan gewicht zijn ook die kleine knijpertjes een lieve lust.

Oersaai

Alhoewel... ik kan het niet laten een niet al te rumoerig plekje op te zoeken om gewoon eerst een minuut of twee fijn aan het gas blijf trekken, GP-style. Want zo moet het natuurlijk, stationair pruttelend slaat het werkelijk nérgens op en duurt het bovendien een eeuwigheid voordat het blokje warm genoeg is om er en beetje normaal mee weg te kunnen rijden. Bovendien neemt de elektrische starter (hoeveel zou dát wegen?) al de pret van het aantrappen weg, dus wat moet je dán? Dat het blokje echt warmgereden moet worden blijkt als je te gretig bent en dus te vroeg al weg probeert te rijden: het houdt dan aan alle kanten in, trekt niet door in toeren en noem maar op. Als het daarna eindelijk wel wil, lijkt het alsof die aanhanger die je tot dan toe meetrok het ineens opgeeft en je dus eindelijk de vrijheid geeft weg te accelereren. Één van de eerste dingen die ik meteen realiseer is dat 15 pk al genoeg is om in plaats van 'versnelling' over echte acceleratie te kunnen spreken. Geen lancering uiteraard, maar weldegelijk actie.

Cagiva Mito 125
De stuurdemper was kennelijk verplicht voor het juiste 916-gevoel
Cagiva Mito 125
De choke is origineel geplaatst en toch erg goed bereikbaar. Dit laatste is noodzaak. Geen reservestand betekent vertrouwen op het lampje, welk in dit geval een heel "nieuw licht" op het begrip "vertrouwen" doet schijnen...