Test: MV Agusta F4 1000

Toen ik de eerste maal vertrok op de F4 gingen de eerdere opmerkingen die ik over de zithouding had gehoord door mijn hoofd spoken. Spartaans, totaal onbruikbaar op de openbare weg, knieen in de nek: allemaal uitdrukkingen die de ronde doen over die MV en niet direct een leuk vooruitzicht met 140 snelwegkilometers door de vrijdagochtendspits voor de boeg. Groot was dan ook mijn verrassing toen ik vertrok en de houding erg lekker aanvoelde. Ja, de knieen zijn stevig geplooid en je clip-ons liggen erg ver naar voren, maar op deze motor krijg je pas dat pijnlijke gevoel (vooral in de schouders en knieën) als je langzamer dan 40 a 50 km/u gaat rijden - een feit dat ik aan de grens mocht ondervinden tijdens het passeren van een kilometer of 10 file.

Thumbs up
Het einde van die file was ook de eerste reactie van voorbijgangers op het verschijnen van de MV. Twee motoragenten op wacht bij een gat in de snelweg die vriendelijk knikten en hun duim omhoog staken, wat ik maar interpreteerde als: ga maar eens lekker door. Eigenlijk begint het allemaal achteraf pas pijn te doen: de lol van het rijden is zo groot dat je het volgens mij niet voelt, ook al voelt mijn lichaam na zeven testdagen en 1400 km best stijf en stram aan. Wat wel onmiddellijk opviel bij het vertrekken was de beperkte stuuruitslag. Om te keren in een straat moet je het stuur tot tegen de tank drukken, waarbij je vingers klem komen te zitten tussen het stuur en de tank. Een vrij pijnlijke aangelegenheid die meerdere keren voorkwam.

Gas erop
Snel gaan lijkt wel de enige manier om op deze MV te rijden. De zithouding, de gasrespons, het rijwielgedeelte: alles schreeuwt om snelheid! 120 op snelweg is slaapverwekkend, 140 is saai en 160 is relaxed toeren. Ook al probeer je jezelf te beheersen, met deze motorzit je voortdurend in de grijze 'oh nee, daar gaat mijn rijbewijs'-zone te rijden. Traag rijden gaat ook goed. Wel heeft de motor de neiging om in trage bochten "er in te vallen". Daar moet je goed op letten, vooral met de vrij nukkige injectie en de EBS onder 5000 toeren. Enkele klikken op de standaard gemonteerde en volledig instelbare Ohlins stuurdemper verhielpen dit euvel voor een deel.

Stijfheid
Als we hard gaan, dan voel je onmiddelijk de erg directe invloed en stijfheid van de kanjer van een Marzochi voorvork. Deze fiets gaat tot op de milimeter waar jij hem wil hebben... maar je moet het hem wel duidelijk maken. Dit is absoluut geen motor voor twijfelaars. Je moet hem op zijn lijn dwingen, waarna hij als op rails blijft. Een poging om een andere lijn te zoeken gaat door het strakke rijwielgegeelte gepaard met veel weerspannig gedrag.

Bella Italia
En mooi? Mooi is ze zeker. Men zegt dat schoonheid subjectief is, maar ik kan me niet voorstellen dat er iemand is die dit niet mooi vind. Wat helemaal mooi is voor een rasechte replica is de afwerking van de details. Je ziet geen kabeltje lopen achter het fraaie dashboard en elk openingetje tussen het motorblok en het frame is dichtgewerkt met carbon. Daar kunnen veel Japanse constructeurs nog wat van leren. De bediening van het dashboard is trouwens vrij angstwekkend als je het de eerste keer gebruikt. Ooit eens op je startknopje geduwd met draaiende motor? Bij de meeste motoren geeft dit een ongezonde noodkreet van je blok, bij de MV laat de tellerpartij dan even zijn verschillende opties zien. Vernuftig en ongewoon.