Test: Yamaha XSR900 Abarth

Op het plaatje lijkt de motor nog redelijk normaal, aan de hoge kant zelfs voor een caféracer, maar zet er een rijder op en het klopt allemaal als een bus. Kwestie van voeten op de stepjes zetten en je bent af van de reikwijdte naar de grond. Het plaatje is compleet: de kuip voor je met zichtbare binnenkant (niks kapjes of andere trim, dat hoort nou eenmaal niet), de ronde teller net iets te dichtbij om goed in focus te kunnen lezen, je navel op de tank, de net iets vreemde stand van onderbenen en knieën, ook precies zoals het vroeger was met motoren die als nagedachte een laag stuur kregen en de stand van de handen: dieper dan diep. Het stuur en de plaatsing van de handvaten tovert de XSR om in een pure, ware caféracer waar je u tegen zegt.
Hardcore oldskool

Hij is vooral 'mooi' en 'anders'

Een van de weinige beelden zónder speciale Abarth behandelingU van au, dat dan weer wel. In hun enthousiasme zijn de engineers voor het mooie wat te ver doorgeschoten en rust je dus op je polsen als een circusolifant in handstand. En dat voel je… unaniem zijn we het erover eens dat het idee goed is, maar voor behoud van ledematen de stuurhelften net een paar centimeter hoger hadden gemogen. Dan had je hetzelfde idee gehad, maar wel comfortabeler.

Onzin, zou een diehard caféracer zeggen, je rijdt gewoon niet hard genoeg. En daar zit wel wat in, er is natuurlijk altijd een snelheid waarbij de rijwind sterk genoeg is om je polsen te ontlasten, maar op de route die Yamaha ons voorschotelde op Sardinië was het ver zoeken naar voldoende rechte weg om die snelheid te kunnen behalen. Waarschijnlijk ligt die overigens ook nog iets hoger, dankzij het kuipje.

Eenmaal op één oor is het ook wel oké hoor trouwens. Het blijft natuurlijk wel gewoon een XSR en die zijn nou eenmaal dik in orde, weten we al even. Betekent ook dat we ons daar eigenlijk weinig zorgen over hoeven te maken, dus gaat de tractiecontrole direct naar standje 1, de powermode naar standaard en rijden we weg. En dan blijkt opnieuw hoe lekker de motor in elkaar steekt. Die 115 pk zijn ideaal en ruim voldoende, het geluid uit de dubbele Akra om te smullen. Is overigens niks luider dan standaard, dus je komt er makkelijk mee weg. Het rijden is verder eigenlijk best prima. Zoals we de XSR al kennen is het een mooi uitgebalanceerd geheel en misschien zelfs mooier dan een standaard MT09. Iets met vering en balans, zoals we destijds bij de introductie ook al stelden. Daar is niks aan veranderd, dus doet ook de Abarth het eigenlijk best prima. Als je er maar even voor gaat zitten. En dat is het misschien… je moet ervan houden. Nou is het natuurlijk ook gewoon een kant en klare optie waar je dus wél of niet voor kunt kiezen, iedereen even goede vrienden. Word je verliefd, dan zeggen wij: kopen dat ding, nu het nog kan. Word je dat niet, dan is er ook nog de standaard XSR. Maar wat is dan het nut van deze oefening? Eh jongens, moet alles een nut hebben dan? Stel nou dat je het wel gaaf vindt, maar zelf niet kunt realiseren? Of weet ik veel, je wel ‘zoiets’ zou willen hebben maar nog geen idee wat precies, en dit is exact het antwoord op je vraag. Kan allemaal. Sterker, je zou ‘m ook nog als basis voor iets nóg exclusievers kunnen gebruiken. Kop omlaag, kont omhoog, zwart leren jasje en een potje... vierwerf checkDe accessoirelijst houdt niet op bij wat er al op zit, maar je kunt gevoeglijk helemaal los met de accessoires die Yamaha voor de XSR sowieso al klaar heeft en bovendien nog met de extra goodies die nog eens voor deze motor gemaakt zijn. Öhlins? Tuurlijk. Andere voetsteuntjes? Hebben we meneer. Bar-end spiegels? Waarom zitten die er eigenlijk standaard niet op?

Wat wel apart is, is dat sommige onderdelen je opvallen terwijl ze helemaal niet eens verschillen van de XSR. De tankdop uit het midden bijvoorbeeld, of de kilometerteller. Ze komen gewoon erg goed uit in hun nieuwe jasje.