Dirt Quake: Zwarte Cross voor Flat track racen

Mocht je nog nooit van Flat track racen hebben gehoord, het is een racen op een ovalen baan met een kleiachtige ondergrond dat ergens in het begin van de vorige eeuw in de Verenigde Staten ontstond en waar vanaf dat prille begin Harley-Davidson en Indian elkaars grote rivalen zijn geweest. In de jaren ’70 van de vorige eeuw bleek Flat track racen de perfecte Tip 1: "Go fast, go left" En oh ja, d'r zit dus geen voorrem op en de achterrem is supergevoelig. leerschool voor de wegrace Grand Prix, omdat de motoren al driftend de bocht moeten worden ingestuurd en die techniek van driften ideaal bleek te zijn om de hoge vermogens van de 500cc wegrace motoren aan de weg te krijgen. Kenny Roberts, Eddie Lawson, Kevin Schwantz en Wayne Rainey hadden allemaal hun roots in het Flat track racen.

Lang hoefden we dan ook niet na te denken, toen we werden gebeld door Harley-Davidson met de vraag of we met de nieuwe Street Rod in Engeland wilden Flat track racen tijdens Dirt Quake, een Flat track event met ongekend veel raceklassen, variërend van de echte pro’s tot merkencups en doemaarwat klassen als een chopper race en een scooter race. Met exact nul ervaring wat Flat track racen betreft voldeden we precies aan het profiel van de Dirt Quake rijder in die doemaarwat klassen, maar dan met één niet onbelangrijk verschil: wij moesten in de Harley-Davidson klasse aan de bak. Nu waren wij gelukkig niet de enigen, "This weekend one of you will end up in the hospital." Voor zover de moed nog niet in de schoenen is gezonken...Harley-Davidson had verschillende journalisten uit de UK, de Benelux en Scandinavië uitgenodigd en waren we dus niet de enige prutser in een startveld met gasten die dit a) al véél vaker hebben gedaan en b) dat met motoren doen die speciaal voor Flat track racen zijn geprepareerd.

Nu was de Street Rod waarmee het journalistengarde het moest doen allesbehalve standaard. “Flat track racers moeten veel herrie maken en mogen geen voorrem hebben,” aldus Steve tijdens de briefing ’s avonds na het diner. “Dat geluid was het gemakkelijke deel, we hebben de einddempers verwijderd. Daarnaast heeft ‘ie geen voorrem meer, hebben we de fiets gestript van alles wat overbodig is en hebben we wegrace regenbanden gemonteerd.” Dat alles blijkt de volgende dag inderdaad écht alles te zijn, van armaturen aan het stuur tot aan het zitje voor de duopassagier toe. Als optimale voorbereiding is bovendien "Zeg effe wat leuks joh, voor 't nageslacht. Kunnen we d'r over 10 jaar nog om lachen."heel vakkundig een deuk rechtsvoor in de tank aangebracht, zodat de fiets voor het driften meer stuuruitslag heeft. Denk niet dat dát dit weekend nodig zal zijn, maar het idee is leuk.

Waren de races op vrijdagavond al intimiderend genoeg, weet de wedstrijdleider tijdens de rijdersbriefing mijn moed nog dieper in de schoenen te laten zakken. “Eén ding staat als een paal boven water, voor één van jullie zal dit weekend in het ziekenhuis eindigen.” Het zal ongetwijfeld waar zijn, maar het is niet de informatie waar ik nu op zit te wachten. Vlak voor de vrije training wordt ons door twee oud-kampioenen de techniek van het Flat track racen uitgelegd en wat we vooral wel en niet moeten doen. Sturen door de motor onder je weg te drukken en je lichaam in verticale lijn te houden, linkerpoot aan de grond en alles vooral met veel gevoel doen. “Te snel op het gas en je hebt teveel wielspin wat zomaar kan eindigen in een high-side, te lomp op de achterrem en je glijdt voor je het weet over het achterwiel onderuit,” aldus de ervaren mannen. Nu heb ik dat eerste zelf in de hand, maar wat de achterrem betreft zal het geen gemakkelijke opgave zijn. De combinatie rem-voetsteun zit een beetje op een vreemde plaats, maar erger is dat hij niet goed te doseren is en dus met een fluwelen laars moet worden aangeraakt.