Zoeken

Dirt Quake: Zwarte Cross voor Flat track racen

Hoogtepunt

18 juli 2017

Na voor m’n gevoel een eeuwigheid komt de wedstrijdleider met de verlossende A4. Ik scan de cijfers alsof het Bingo getallen zijn en zie als negende cijfer startnummer 5 staan. Mijn startnummer. Ik wrijf door m’n ogen en check opnieuw, maar het staat er echt. Startnummer 5. Yes, waanzinnig, ik zit erin! Het gevoel de finale te hebben gehaald voelt al als een enorme overwinning, niet in de laatste plaats omdat ik de enige van het Benelux clubje ben die erin is geslaagd. Ik blijk me op de negende plaats te hebben gekwalificeerd, ofwel rechtsbuiten op de derde rij. Bij de start ben ik opnieuw goed weg en weet in de eerste bocht al twee of drie man te verschalken. Een ronde later gaan er vlak voor m’n neus twee bij het uitkomen van de eerste bocht onderuit, "Beste van de prutsers. Daar had ik op voorhand voor getekend."maar weet zo mooi te ontwijken en houdt daarna m’n positie vast, tot een ronde later ik buitenom word ingehaald door de collega van Performance Bikes. In bocht 2 rijd ik naar hem toe, maar ook hij is net als die Zweed in heat 2 iets beter in bocht een. Ik heb nog goede hoop ‘m in de laatste bocht te kunnen verschalken, maar ga iets te gretig op het gas en mis daardoor tractie om het gat te dichten. Door de adrenaline ben ik even dat ‘voorzichtig op het gas’ vergeten, waardoor hij 10 meter op me pakt en ik m’n nederlaag moet erkennen. Maar goed, finishen op de zesde plek is zeker niet slecht en als ik de gasten die dit al veel vaker hebben gedaan – wat heet, het podium werd nu door drie ex-kampioenen gevuld – even buiten beschouwing laat dan ben ik toch maar mooi op het podium gefinisht. Tweede van de prutsers. Hoewel, strikt genomen had Chris al eerder die week stiekem een ééndaagse cursus Flat track racen gedaan. Dat maakt me moreel toch echt de snelste van de prutsers en wat de rest er ook van vindt, zo zal het bij mij de geschiedenisboeken in gaan.

Als de volgende dag in de Best of British klasse TT winnaar Gary Johnson en 4-voudig WK Superbike wereldkampioen Carl Fogarty het tegen elkaar op moeten nemen in de finale zie ik Cal op spectaculaire wijze van zijn Street Triple 765 worden gelanceerd, waarop de race direct moet worden stilgelegd en Foggy met de ambulance naar het ziekenhuis wordt afgevoerd. Heeft de wedstrijdleider gisteren tóch gelijk gehad, voor iemand van ons is dit weekend inderdaad in het ziekenhuis geëindigd. Maar ik denk dat ondanks z’n gebroken sleutelbeen, 3 gebroken ribben en een geperforeerde long, dat Foggy het volgend jaar gewoon wéér van de partij zal zijn, net als de afgelopen jaren. Net als ik, maar dan wel met een bus vol motoren, om in zoveel mogelijk klassen aan de start te kunnen staan. Want 4 ronden zijn zo verdomd snel voorbij.