Test: Kawasaki Ninja H2 SX SE

Eens in de zoveel tijd komt er een motor die een onuitwisbare indruk op je maakt. De Ducati 916 als meest sexy motor ooit, die in het toen o-zo populaire supersport segment een behoorlijke tik uitdeelde aan de Japanse liga, de Honda NR750 als eerste productiemotor met ovale zuigers – een V4 met het geluid én karakter van een V8 en de Suzuki GSX-R1300 Hayabusa als eerste (en tevens lelijkste) motor die de 300 km/u barrière doorbrak, zijn daar goede voorbeelden van, maar de impact van al die motoren is niets vergeleken bij de mokerslag die Kawasaki in 2014 uitdeelde toen op de EICMA in Milaan Kost een paar centen, maar dan heb je wél de meest bijzondere en geavanceerde Japanse motor ooitde specificaties van de online al aangekondigde Ninja H2R bekend werden gemaakt: de van Supercharger voorziene eenliter viercilinder was goed voor een topvermogen van 310 pk en was daarmee de krachtigste motor ooit geproduceerd. Het nieuws sloeg in als een bom, alleen al op onze Facebook pagina werden binnen een dag meer dan 70.000 mensen bereikt. 

De Ninja H2R werd in een beperkte oplage van slechts 500 units geproduceerd en was bovendien niet straatlegaal, waardoor bij velen het idee ontstond dat het Supercharged concept een one-off project van Kawasaki was – net als het RC213V-S project van Honda dat op diezelfde 2014 EICMA in Milaan werd onthuld – maar tijdens de lancering van de Ninja H2 en Ninja H2R in het voorjaar van 2015 op het circuit van Qatar gaf Kawasaki al aan dat er meer Supercharged in de pijplijn zat.

Drie jaar later werd dat bewaarheid met de lancering van de Ninja H2 SX, die als ’s werelds krachtigste – en enige Supercharged – Toursport model in Europa het stokje overnam van de ZZR1400, die niet aan de emissie-eisen van Euro4 voldeed en dientengevolge in Europa van de markt werd gehaald. Volgens Kawasaki was de Ninja H2 SX de meest extreme Toursport van dat moment, de enige motor ter wereld die mét zijkoffers op topsnelheid van 300 km/u was getest, waar bij het grote gros van de motoren met zijkoffers een maximale topsnelheid van 130 km/u was toegestaan. Of beter gezegd: de fabrikant bij snelheden boven de 130 km/u in geval van een incident niet meer aansprakelijk kon worden gesteld. Daarnaast was het ook ’s werelds eerste Toursport model dat van Launch Control was voorzien. Niet dat je daar op straat iets aan had, maar vet was het wel.

Kawasaki was zó overtuigd van de superieure rijeigenschappen en tourcapaciteiten van de Ninja H2 SX dat bij de introductie in het Portugese Estoril de pers het aanbod werd gedaan om met de fiets naar huis te rijden, iets waar wij -uiteraard- geen nee tegen konden zeggen. Dat het een van de meest uitdagende trips zou blijken te zijn vanwege extreem winterweer in de Pyreneeën wisten we toen nog niet, Wat 'm écht uniek maakt? Dit!maar de trip zou ons wel leren hoe ontzettend gemakkelijk en vergevingsgezind de Ninja H2 SX te rijden was. ’s Werelds krachtigste Toursport was met hetzelfde gemak door sneeuw en vrieskou te rijden als bij 20° Celsius volgas op de Duitse Autobahn. 

Groot was dan ook onze verbazing toen we begin vorig jaar constateerden dat de Ninja H2 SX met stille trom van de website was gehaald. Waarom in hemelsnaam veel geld investeren in een compleet nieuw model dat bovendien als vlaggenschip van je line-up kan worden gezien, als je dat al na drie seizoenen van de markt haalt. Terwijl de Supercharged familie bovendien al met de Z H2 was uitgebreid, die wél Euro5 conform op de markt was gezet. Zou het dan toch zo zijn dat de markt voor Toursport motoren definitief voltooid verleden tijd was en dat er dus wel ruimte was voor een Hypernaked Z H2, maar niet voor een (Hyper)Toursport Ninja H2 SX?

Het verlossend antwoord kwam eind vorig jaar in vorm van een compleet vernieuwde Ninja H2 SX, die op alle fronten door het Groene Team was aangepakt. “De meest geavanceerde Japanse motorfiets ooit”, was het statement dat door Kawasaki werd gemaakt, en om alvast op de zaken vooruit te lopen (spoiler alert!): dat is écht geen grootspraak geweest. 

Tekst: Ed Smits
Fotografie: Jacco van de Kuilen