Test: Kawasaki ZX-6R 636

In de wereld van de sportieve motorfietsen heeft de betekenis "supersport" de laatste jaren een flinke transformatie ondergaan. Noodgedwongen weliswaar, want omwille van sterk teruggevallen verkoopaantallen in combinatie met alsmaar strenger wordende emissie- en milieu eisen hebben veel fabrikanten ofwel de stekker uit hun supersport getrokken of worden deze motoren enkel nog Een verfrissende herinnering aan de glorietijd van de supersport!in een beperkt aantal landen of exclusief voor circuitgebruik aangeboden. De term “supersport” is daarentegen wel gebleven en deze benaming is sindsdien ingelijfd door een eclectische mix van motorfietsen - sommige met kuip en andere zonder - die buiten een enigszins sportief uiterlijk bar weinig tot helemaal niks meer te maken hebben met de oorspronkelijke supersport betekenis, namelijk de middenklasse van de motorsport. Hoe hard je als fabrikanten ook roeptoetert, enkel het naampje maakt van het beestje natuurlijk geen rasechte supersport, daarvoor moet je veel meer in huis hebben.

Zo niet bij Kawasaki, dat als enige fabrikant al die tijd trouw is gebleven aan de “600”-supersport. En dat niet alleen, maar ‘m ook nog eens aan Euro5+ heeft aangepast én flink opgewaardeerd. Een sportieve straatmotor in het middelzware segment, die dankzij een hele berg race-DNA ook voortreffelijk presteert op circuit. In 2002 toonde Kawasaki zichzelf als rebelse bad boy door als eerste de traditionele 600cc regels overboord te gooien met de lancering van het 636cc motorblok, en als hardcore liefhebber van sportieve motoren kan ik niet anders dan dolgelukkig zijn dat Team Green vast is blijven houden aan dat oorspronkelijke concept en dat voor 2024 heeft doorontwikkeld. In de wetenschap dat ik ‘back in the days’ met de allereerste 636 (2002) en daarna een 2008 versie behoorlijk veel plezier op circuit heb gehad, dus was ik reuze benieuwd in hoeverre de 2024 editie net als ik “een dagje ouder” is geworden, of dat Kawasaki 'm wel forever young heeft weten te houden.

Tekst: Ron Huijs
Fotografie: Felix Romero, Aldo Gonzalez