Test: Aprilia RS 457

Tekst: Thilo Kozik
Fotografie: Aprilia 

Be a Racer

De gasten van Aprilia menen het echt: ze hebben hun kleine motor voorzien van kleverige Pirelli Supercorsa SP-banden en er bandenwarmers overheen gelegd, en nu staat de RS 457 agressief in de pits van het Autodromo di Modena, waar de Ferraristi uit de omgeving meestal hun driftrondjes rijden - vlak voor de ingang van het circuit wijst een bord aan de linkerkant de weg naar de Ferrari fabriek We hebben d'r lang op moeten wachten, maar man wat is 'ie leukin Maranello. Voordat de Aprilia-managers ons zonder begeleiding dit duizelingwekkend gevarieerde circuit op sturen, geven ze ons op zijn minst een paar inzichten in de achterliggende ideeën - ze hadden eerder nog niet al te veel onthuld over de nieuwste toevoeging aan hun RS Supersport-serie.

Het eerste wat opvalt is dat niets opvalt - de RS 457 heeft een Aprilia-typische look gebaseerd op de MotoGP-machine en ziet er net zo volwassen uit als een RS 660 of elk ander model in de hogere middenklasse dat de sportieve look van een volledige kuip heeft. Met zijn aluminium frame, lichtmetalen achterbrug en slanke gezicht met in de LED-koplampen geïntegreerde richtingaanwijzers ziet de RS 457 er niet uit als een motorfiets die net de lichte motorklasse ontgroeid is. 

In dat opzicht is het niet verwonderlijk dat, eenmaal plaatsgenomen op het waanzinnig ogende kleintje Supersport, de zithouding achter het gegoten lichtmetalen stuur behoorlijk volwassen blijkt te zijn, maar niet zo super sportief als je op grond van het uiterlijk zou verwachten: de stuuruiteinden zijn niet te laag, de voetsteunen niet te hoog en het zadel daartussen op een zeer aardse 800Voor de beginners, zegt Aprilia, maar ken genoeg krasse knarren die dit ook heel leuk gaan vinden millimeter hoogte, waarvan de extreem slanke taille zelfs zeer korte benen in staat stelt om op beide pedalen stevig contact met de grond te hebben. Maar ook lange benen passen in de ergonomische driehoek zonder te hoeven opklappen.

De bediening is geen mysterie, het contact wordt geactiveerd met een sleutel en de nieuw ontwikkelde 270 graden tweecilinder lijnmotor komt tot leven wanneer de startknop wordt ingedrukt. Het goed verborgengeheel onder het blok geplaatste roestvrijstalen 
uitlaatsysteem produceert een gedempt, tamelijk krachtig geluid van 95 dB(A), dat absoluut veel luider klinkt dan de gerapporteerde gegevens suggereren. Geen idee hoe de Italianen dat telkens weer weten te flikken, maar ze doen 't maar mooi De vloeistofgekoelde twin produceert 47,6 pk bij 9.400 tpm en een maximumkoppel van 43,5 Nm bij 6.700 tpm uit precies 457 kubieke centimeter met vierkleppen technologie en dubbele bovenliggende nokkenassen. Volgens Aprilia zijn verschillende oplossingen bedacht om de inwendige fricties te verlagen. Zo hebben
We hebben het al vaker gezegd: qua styling hoef je Aprilia niets te leren

Bekend beeld vanuit het zadel, overeenkomstig de andere RS-modellen

13 liter tank brengt je ruim 350 kilometer ver, zolang je niet op circuit zit. Zithouding is best ruimde balansas en waterpomp naaldlagers in plaats van lagerbussen, hebben de pistonpennen een DLC coating en hebben de cilinders een offset van 6,5°. Tot slot draait de versnellingsbak in kogellagers in plaats van lagerbussen, net als de RSV4.

Samen met het rijklare leeggewicht van 175 kg is de 47,6 pk sterke RS 457 dus perfect geschikt voor het A2-rijbewijs en dit is precies waar de Aprilia zijn fans zou moeten vinden. Sportieve nieuwkomers uit de 125cc-kosmos die genoegen willen/moeten nemen met 48 pk en op zoek zijn naar een model dat speciaal voor deze klasse is ontworpen - en niet willen terugvallen op een prestatiegericht model als een RS 660, die goed is voor een open 100 pk. Elektronisch ontbreekt het de kleine Aprilia aan niets, alles wordt weergegeven in het overzichtelijke menu van het vijf-inch TFT-kleurendisplay dat in de stijl van het huis is ontworpen. Via de bekende knoppen op het stuur kan de vermogensafgifte worden verzacht via drie rijmodi en worden beveiligd door in drie standen instelbare tractiecontrole, hoewel dat eigenlijk totaal overbodige hulpmiddelen zijn. Alsof je met 48 pk bang zou moeten zijn om met een highsider te worden gelanceerd. Maar goed, je kunt er je vrienden natuurlijk wél de ogen mee uitsteken, dat je dezelfde hulpjes hebt als de RSV4, en het zou ons niet verbazen als bij Aprilia dat de belangrijkste reden is geweest, maar dat even terzijde. Voor die liefhebbers: SPORT geeft de de meest dynamische gasrespons met TC op level 1 (minst ingrijpend), bij ECO bouwt vermogensafgifte meer progressief met de TC op level 2, terwijl bij RAIN het vermogen extreem gelijkelijk inkomt, met de TC op level 3.

Extreem lichtvoetig

Om z’n sportiviteit te onderstrepen heeft Aprilia de RS 457 (we zouden haast zeggen: uiteraard) van schakelbaar ABS voorzien, en voor het racecircuit wordt het ABS achter dan ook meteen uitgeschakeld. De tractiecontrole op het mildste niveau ingesteld en de motorkarakteristiek ingesteld op volgas -
Banaanvormige achterbrug, vering waar je goed bij komt. Aprilia snapt het

Zelfs een quickshifter behoort tot de opties. Blok heeft een fantastisch middengebied

Made in India, dus ByBre remmelarij weg met de verwarmingsdekens en het onbekende tegemoet. De eerste sessie voel ik me gedesoriënteerd als ik me een weg probeer te banen door twee Omega's, licht dalende chicanes en de krappe bocht bij de start-finishlijn, maar de Aprilia maakt het gemakkelijk om hem te leren kennen.

Nadenken over wat nou precies het spannendste toerengebied is hoef ik nauwelijks te doen, mede dankzij de perfect werkende optionele up/down quickshifter en de extreem soepel lopende koppeling, die het schakelen tot een vermakelijk genoegen maakt. Aan de andere kant is het ook te danken aan de homogene vermogensafgifte van de twin. Zelfs in het onderste derde deel van het toerengebied duwt de motor vrolijk door, de vlakke koppelkromme met een piek bij 6700 t/min zorgt voor voldoende stuwkracht. Zelfs in het vlezige middengebied levert het doortrekken tot de rode zone bij 11.000 t/min geen voordelen op. Een rondje Modena die volledig in de vierde versnelling werd afgelegd, ging echt prima zonder daarbij de collega’s voor me uit het oog te verliezen.

Waar in het begin echter zeker wel aan moet worden gewend, is hoe extreem lichtvoetig de RS stuurt. De Appie voert (stuur)opdrachten zó snel uit dat vaak (veel) te vroeg de bocht wordt ingestuurd en we richting het gras aan de binnenkant dreigen te gaan. Zelfs kleine verschuivingen in gewicht zijn Hoe gaaf is dat, een kleur die zich aanpast aan de stand van de zon. Zo is 'ie zwart/grijsgenoeg voor duidelijke richtingsveranderingen en de extreemste hellingshoeken, een puur genot dat ook de zeer plakkerige Pirelli’s te danken is. Supervet, maar tegelijkertijd ook superkut, want we denken niet ons dit ook met de standaard banden zou zijn gelukt. De RS 457 wordt namelijk standaard met de nu gemonteerde Pirelli’s, maar met onbekende TVS Eurogrip Protorq Extreme banden uit India geleverd en dat is echt mega-jammer.

Gelukkig is de extreme lichtvoetigheid niet ten koste van de stabiliteit gegaan - het aluminium frame en de veringcomponenten in de vorm van een 41 mm upside down voorvork en de centrale schokdemper achter hebben weinig moeite om de zeventien inch wielen op de smetteloze ondergrond te houden. Of dit ook zo goed werkt op asfalt dat niet zoals hier van biljartlaken kwaliteit is, is pure speculatie en Zo is 'ie ineens lila/paars met zwartalleen een praktijktest kan hier een realistisch licht op werpen. Aan de vering kan alleen de veervoorspanning voor en achter worden aangepast, maar deze aan de voorkant verhogen heeft wel effect: de RS stuurt preciezer en voelt stabieler aan, met name bij het aanremmen.

De Bybre radiale 4-zuiger remklauwen zijn echter niet bepaald supersportief, maar wel voldoende effectief. Gaandeweg neemt het effect van de remmen echter voelbaar af, als gevolg van het vele remmen bij hoge belasting. Wie dit de hele dag wil doen zal toch echt de race-remblokken moeten insteken die als accessoire leverbaar zijn. Onder hellingshoek remmend richt RS 457 zich ietwat op, maar dat kan de goede algemene indruk en het zekere gevoel dat recht evenredig met het vertrouwen toeneemt, niet bederven.

Conclusie

Geen merk dat de A2-Supersport vanuit zó’n sportieve hoek benadert als Aprilia, dat met de lancering van de RS 457 eindelijk het gat tussen de RS125 en de RS 660 heeft gevuld. Met de RS 457 richt Aprilia zich op sportfanaten, raceliefhebbers, de nieuwe generatie motorrijders die ermee geboren zijn en die Aprilia met “welkom bij het raceteam” worden begroet. Dat maakt het des Welcome to the pleasure dome te begrijpelijker dat de RS 457 niet gewoon op straat, maar op de Micky-Mouse baan nabij Modena is gepresenteerd. 

De RS 457 stelt me zeker niet teleur en ik heb het echt mega naar m’n zin, tot ik na een paar rondjes vanuit het niets met een enorm snelheidsverschil en onder uitdagende hellingshoek door iets rood/zwarts voorbij wordt geknald en ik weer met beide voeten terug op de grond wordt gezet. Maverick Viñales, net overgevlogen van het teleurstellende MotoGP weekend in Portimão waar hij de race had kunnen winnen als hij geen issues met de versnellingsbak had gehad, laat mij zien waartoe de nieuwe Aprilia RS 457 in staat. Gelukkig voor mij neemt hij daarna de moeite om me de juiste lijn te wijzen door de volgende drie bochtencombinaties, om daarna weer elegant uit mijn gezichtsveld te verdwijnen, op zoek naar een volgend slachtoffer.

De RS 457, leverbaar in de klassieke zwart-rode Aprilia racekleuren genaamd Racing Stripes, elegant Opalescent Light (wit) en Prismatic Dark (van groen naar violet verkleurend, afhankelijk van het zonlicht) is qua styling een lust voor het oog en ook op de afwerking valt van de racer, die in India wordt geassembleerd, niets af te dingen. En dat voor z’n prijs van net geen € 8.200 (€ 7.200 BE).

Vet ontwerp, super stabiel, super lichtvoetig, geluid

Standaard geen Pirelli maar onbekend rubber made in India, fading standaard remblokken

Technische gegevens