Classic Test: Harley-Davidson Model 17 8V

Milwaukee ligt dan wel niet in cowboyland, maar de eerste aanblik van de achtklepper verraadt al dat het een tweewielige versie van een Texaanse cowboy is: mager, gemeen en met een flinke portie pit. Ik was behoorlijk nerveus toen ik voorzichtig op het verrassend comfortabele, brede leren zadel klom. Immers, de meeste motoren die 100 mph kunnen rijden op een racecircuit hebben tegenwoordig remmen, terwijl dit vuurspuwende monster alleen maar een behoorlijk ineffectieve expanderende band achterop had en een ontstekingsknop in de linker handgreep. De Wrecking Crew had tenminste Complexer kan haast niet. En dan te bedenken dat ze daar vroeger gewoon knetterhard mee redenmagneetuitsparingen om ze te helpen af te remmen voor bochten en ik durf te wedden dat ze niet door bochten als Broadford's bergopwaarts krappe Turn One hoefden, of de off-camber linkse bocht die naar het rechte stuk van de pit leidde. Bovendien moest ik worstelen met die grote Amerikaanse uitvinding, The Foot Clutch, hoewel Peter Arundel één onopvallende concessie aan de moderne tijd had gedaan. Het steil naar beneden gezakte stuur heeft een draaigreep aan beide uiteinden, net als het origineel, behalve dat toen de gashendel aan de linkerkant zat en de ontstekingsknop aan de rechterkant. Maar hij heeft ze omgedraaid om verwarring te voorkomen, en ik was blij dat hij dat had gedaan...!

Tijd dus om de hersens in te zetten en aan het rollen te gaan, want om van je plek af te komen op de Harley heb je finesse en toepassing nodig. Druk het linker voetpedaal naar beneden om te ontkoppelen, die op zijn plaats wordt vergrendeld, en selecteer vervolgens de 'lage' versnelling op de verticale handschakelpook die links van de tank is gemonteerd, door de metalen knop van je af te duwen. Vervolgens vertraag je de ontsteking met de linker draaigreep, laat je de koppelingspedaalhouder los en probeer je met de rechter draaigreep aan het gas te draaien in combinatie met de acties van je linkervoet om een soepele start te maken. Het wonder is dat ik maar één keer ben vastgelopen, want als je écht gas wilt geven, moet je tegelijkertijd de ontsteking met de linkerhand vervroegen.  Op zo'n motor raak je nooit uitgekeken.

Nadat het me tweemaal niet was gelukt, overwoog ik even om de tweede versnelling helemaal niet meer te gebruiken en meteen naar de hoogste versnelling ('High') te schakelen. Op dit punt kwam de ongeschreven ethiek van het testen op het circuit tussenbeide, dus nadat ik het gas had dichtgedraaid, greep ik opnieuw naar het koppelingspedaal terwijl ik de versnellingspook door de neutrale stand naar de tweede versnelling bewoog. Toen de versnelling met een slinger werd ingeschakeld, dankzij een ongevoelige laars op Het zou duren tot 1994 voordat Harley de 8-klepper weer herintroduceerdede koppeling, werd ik bijna uit het zadel geworpen toen de Harley naar voren sprong terwijl ik maar één hand had op het steil naar beneden vallende stuur. Gelukkig was de baan leeg, dus de daaropvolgende wiebel die me bijna van de ene kant naar de andere bracht, resulteerde niet in een botsing en nadat ik mezelf overeind had geholpen, herhaalde ik voorzichtig het proces om bovenop te komen, maar deze keer slaagde ik erin om rechtuit te blijven rijden. Oef!

Gelukkig is de grote V-twin motor zo flexibel dat hij mijn gebrek aan behendigheid in de voet/hand coördinatie vergaf, en dat had waarschijnlijk de som kunnen zijn van het aantal schakelmomenten tijdens mijn tiental ronden op de achtkleps Harley, als ik er niet voor had gekozen om extra te oefenen door terug te schakelen naar de tweede ('Intermediate') voor die krappe rechterbocht bergop na de pits, evenals de strakkere, langzamere bocht aan het einde van het rechte stuk bovenaan. Ik heb ook geprobeerd om beide bochten in de hoogste
Nee, dit is geen hak/teen schakelpedaal, maar de voetkoppeling, a.k.a. als de dodemanskoppeling

De 4-klepper was uniek voor z'n tijd, maar na overweldigende successen kwam er een eind aan het project

Complexer hadden ze het haast niet kunnen maken dan dit. Schakelen zonder daarbij over de hele baan te zwalken is een hele uitdaging, maar we denken niet dat er vroeger op die ovals werd geschakeld. Gewoon in z'n hoogste versnelling volgas versnelling te nemen, waarbij de ontsteking helemaal uit stond en de motor ongeveer één keer per twee seconden leek te starten. Als je dan de ontsteking vervroegt via de linker draaigreep en het gas geleidelijk open draait, is de acceleratie in de hoogste versnelling vanaf bijna stapvoets rijden behoorlijk ongelooflijk naar de maatstaven van meer dan honderd jaar geleden. 

Het was ook angstaanjagend om mee te beginnen, want met de wetenschap dat je de hele tijd in je achterhoofd weet dat er praktisch geen remmen zijn, ontwikkel je onvermijdelijk een plotselinge paranoia over het stoppen van deze op hol geslagen trein op twee wielen. Als je niet probeert Pecco Bagnaia of Jorge Martín te evenaren door de laatste van de late remmers te worden, gaat het eigenlijk prima zolang je het gas maar snel genoeg dichtdraait - hoewel ik moet toegeven dat ik het in het begin al haast dichtdraaide voor de volgende bocht zodra ik de bocht ervoor had verlaten.

Na een handvol ronden had ik de juiste techniek ontdekt om dit krachtige maar oerlelijke pakket door een bocht te krijgen, zodat ik geleidelijk kon versnellen en de aanzienlijke reserves aan prestaties van die heerlijke motor kon gaan gebruiken. Gewoon de ontsteking vertragen, dan uitschakelen en tegelijkertijd de vrij nutteloze voetrem aantrekken, kort gas geven om goed af te stellen voor de bocht en dan de bocht in slingeren. Pas op dat je niet te ver overhelt, want hoewel de 28 x 3 vierlaagse Commanderbanden van moderne makelij zijn, leidt het gebruik van de grip die ze bieden al snel tot het aan de grond rijden van de laaggeplaatste treeplanken, die helaas niet scharnieren om een eventuele ramp te voorkomen. Eenmaal de bocht om, voorzichtig gas geven en tegelijkertijd de ontsteking vervroegen: met het gas vol open stotterde de motor bij het accelereren, wat aangaf dat de carburatie iets te rijk was. Voor de rest liep de motor erg goed en was hij erg oliedicht, een verdienste van Peter Arundel en zijn helpers die hem in deze verrukkelijke staat hebben hersteld.