Test: Kawasaki Ninja 500 SE

Tekst & fotografie: Ed Smits

Lekker sportief

Ze hadden het gezegd tijdens de presentatie, dat de nieuwe Ninja 500 een veel breder publiek aan zou spreken dan z’n voorganger Ninja 400. Breder, omdat naast de beginnend motorrijder en vooral ook motorrijdster (bij de motorrijscholen is tegenwoordig 1 op de 3 een vrouw) voor wie de motor onderdeel van de groeiladder is, de Ninja 500 ook de groep zou aanspreken die op zoek is naar een motor
Qua looks absoluut een blikvanger, zoveel complimenten als we kregen. Het bekende Kawa-TFT

Zithouding is best ruim voor een 'kleintje' Supersport. Afdekkap voor de duozit is onderdeel Sport-pakket

De SE-versie heeft standaard een sleutelloos contact. Striping op de velgen maakt 't af

Zeker in KRT-kleuren is 'ie supervet. Tankje is klein, maar de actieradius is zeer grootwaarvan ze jarenlang plezier zullen hebben zonder de behoefte om level-up te gaan. Nu hadden we precies dát zes jaar geleden al van de Ninja 400 gezegd, dat ’ie echt van alle markten thuis was, maar in Alicante hadden we ontdekt dat de prestaties van die Ninja 400 klein bier waren vergeleken met wat Kawasaki met de Ninja 500 had gerealiseerd. En dus keken we er naar uit om de motor in eigen land aan een uitgebreide test te onderwerpen. Dat plus een circuittest later dit jaar op het Franse circuit Ecuyers, dat de laatste jaren al ons vaste honk is geweest voor circuittesten van A2-Supersports, maar dat even terzijde.

Terwijl ik vanuit Kawasaki’s hoofdkwartier in Hoofddorp met de Ninja 500 naar huis rij denk ik terug aan het gesprek dat ik met verkoopmanager Theo Kruythof heb gehad, die mij vertelde dat de Ninja’s het dit jaar boven verwachting goed doen. “Er is iets opmerkelijks aan de hand in motorland”, zegt Theo. “We hebben altijd veel meer Nakeds dan Supersports verkocht, maar dit jaar zijn ‘motoren-met-kuip’ weer helemaal hip en niet aan te slepen. Pak nou de Ninja 650, daar hebben we er dit jaar bijna het dubbele van verkochte dan vorig jaar, ondanks dat die al een poosje meedraait. Bij de Ninja 400 lag de verhouding ten opzichte van de Z400 ongeveer op 1 op 3, dus 30 Ninja’s op 100 Z’s, maar we zien nu dat ze qua verkopen ongeveer gelijk op gaan. Waarom dat zo is, geen idee.”

Het gesprek, hoe interessant het ook was, had eigenlijk te lang geduurd - herstel… ik had gewoon eerder van huis moeten gaan – want inmiddels is de avondspits al begonnen en dat trekt een streep door mijn plan om lekker sportief binnendoor naar huis te knallen. Er is nu al te veel verkeerEr gaat toch niets boven een motor die je echt he-le-maal kunt uitmelken op de weg en dus maakt ‘lekker sportief’ baan voor ‘meegaan als het moet en gaan als ’t kan’. Dat begint heel netjes, maar het bloed kuipt toch waar het niet laten kan en al snel bevind ik me tussen de twee doorgetrokken strepen in en rij daar waar het kan langs de kolonne aan auto’s af. 

Het gemak waarmee de Ninja 500 tussen het verkeer laveert is sprekend voor dit soort lichte motorfietsen, maar het gemak waarmee een rits auto’s kan worden ingehaald is minstens zo indrukwekkend. Begrijp me goed, het is geen ‘hou goed vast anders knal je er van af’, maar in vijfde versnelling zul je amper hoeven te schakelen om dat trage verkeer voor je in te halen en de Ninja is daarbij zó licht en wendbaar dat het kleinste gaatje genoeg is om je ergens tussen te proppen. Da’s misschien niet zo netjes ten opzichte van dat andere (koekblik) verkeer, maar ja… het had ook kunnen regenen of stervenskoud kunnen zijn en dan waren zij in het voordeel geweest.

Beduidend sterker

Naarmate de kilometers onder de wielen van de Ninja 500 door rollen raken we steeds meer onder de indruk. Waar bij de Ninja 400 het feest zich beperkte tot lekker knallen over bochtige en vooral ook smalle wegen (hoe bochtiger en smaller, hoe beter) binnendoor of een dagje circuit op Micky Mouse baantjes, laat de Ninja 500 zien ook onder alledaagse omstandigheden z’n mannetje te staan. En dat is niet vreemd: de Ninja 500 doet wat wendbaarheid absoluut niet onder voor de Ninja 400, maar is van onderuit Omdat met een langzame motor snel rijden veel leuker is dan andersomwel beduidend sterker dan z’n voorganger, waardoor de motor in alledaagse situaties veel gemakkelijker te rijden is. Maar het wordt nog leuker, want ondanks dat het tempo nog steeds als ‘best vlot’ kan worden omschreven leert een blik op het TFT-kleurendisplay me dat de Ninja lekker zuinig met brandstof om gaat: 1 op 30 volgens de verbruiksmeter.

Ook op het klein stukje A12 en A2 tot Vianen, dat inmiddels volledig is dichtgeslibd, weet de Ninja 500 te overtuigen door met speels gemak tussen de auto’s door te rijden en daarbij indien nodig vlot van baan te wisselen. Zelfs wanneer de ruimte supersmal is – al dan niet bewust om de motorrijder te hinderen – door de spiegels in te klappen (wat trouwens zelfs onder het rijden heel gemakkelijk gaat en zelfs het kleinste gaatje volstaat om doorheen te rijden.

Met de verbruiksmeter op 1 op 30,4 besluiten we de tank in min of meer dezelfde rijstijl als de eerste rit leeg te rijden via een route geheel binnendoor naar Limburg en weer terug. Het tempo is vlot-sportief, ofwel lekker vlot zonder de 451 cc paralleltwin volledig uit te melken. Dus schakelen zo tussen de 6.000 en 8.000 tpm, proberen zo min mogelijk te remmen en de motor te laten rollen en pas op het allerlaatste moment terug te schakelen. Rotondes in z’n vierde versnelling slikt ‘ie als zoete koek, zelfs wegrijden in derde versnelling wordt de Ninja niet kriegelig van. Het mooiste is dat, ondanks dat – buiten de bebouwde kom – geen enkel moment de maximum toegestane snelheid is nageleefd, zich niemand aan het toch wel vlotte tempo heeft gestoord. Zo zie je maar weer hoe alles door beeldvorming wordt bepaald. 

Volwassen veelzijdigheid

Bijna thuis is de tripmeterstand de 340 kilometer al gepasseerd als de motor wordt afgetankt. Strikt genomen was dat geeneens nodig geweest, het display geeft nog 190 restkilometers aan, maar we zijn inmiddels reuze benieuwd naar wat het werkelijke verbruik is. Dat blijkt nog eens véél zuiniger te zijn dan de 1 op 30,7 die het display aangeeft: 10,34 liter op 342,2 kilometer, ofwel 1 op 33,1! EnIk heb zo het gevoel dat ik word bespied dat bij een gemiddeld tempo van 58 km/u, waarbij buiten dat korte stukje A12/A2 na we uitsluitend binnendoor hebben gereden, inclusief alle 30- en 50-km zones in de bebouwde kom. 

Enkele dagen later staat een tweede trip gepland, naar het Belgische Kortrijk in de buurt van de Franse grens. Het liefst hadden we ook deze trip helemaal binnendoor gedaan, maar daarvoor ontbreekt het ons de tijd en dus gaan we voor de snelste route, via de snelweg. Hoewel dat rond Antwerpen wel een uitdaging is, het verkeer stroomt daar zo slecht door dat het niet de vraag is of er een file is, maar hoe lang deze is. Nog voor de rondweg staat alles stil, maar met ingeklapte spiegels ligt de Ninja daar niet wakker van en gaat het best nog vlot. De matrixborden melden een vertraging van 1 uur via route 2 en 30 minuten via de Liefkestunnel, ik besluit voor die tweede optie te gaan, maar verlies amper tijd ten opzichte van de in de TomTom vermeldde E.T.A.

Als eenmaal de verkeersinfarct van Antwerpen voorbij het tempo weer kan worden opgevoerd zijn er twee dingen die me opvallen. Enerzijds dat de verbruiksindicator, ondanks continue snelweg bij beduidend hogere snelheden (de hoogst gereden snelheid was volgens TomTom 155 km/u) en de verkeersellende rond Antwerpen, nog steeds een belachelijk zuinig verbruik aangeeft, en anderzijds dat de motor ook op de snelweg veel sterker aanvoelt dan z’n cilinderinhoud van 451 cc zouden doen vermoeden. Bij tempo 120 op het gas pakt de paralleltwin gewoon goed op en eerder dan je verwachten zou heb je hoogst illegale snelheden bereikt. Hoewel je dit natuurlijk wel in perspectief dient te zien,Wat is "os Limburg toch sjoen", zolang je er 's ochtends maar vroeg bij bent niet dat je denkt dat de stuwraketten worden geactiveerd, maar voor ons gevoel doet ‘ie niet veel onder voor z’n grotere broer, de Ninja 650. 

De volgende dag in de zinderende hitte aan het eind van de middag weer naar huis is van hetzelfde laken een pak, met dat verschil dat we nu in Antwerpen via de Kennedytunnel vanwege een verkeersongeval op een megafile worden getrakteerd, maar eenmaal de ongeval-locatie gepasseerd is de rondweg nagenoeg leeg en kan het tempo lekker worden opgevoerd. De tripmeter is inmiddels de 350 km gepasseerd als het laatste blokje van de tankmeter begint te knipperen, maar met nog 75 restkilometers in datzelfde display besluiten we te het tanken tot Breda uit te stellen. De restkilometers tellen af, tot Kawasaki vindt dat het mooi is geweest en alleen “- -“ wordt getoond, als in “zoek het zelf maar uit”. Eigenwijs als we zijn blijven we vasthouden aan het geplande tankstation voor Breda,
Bak schakelt licht en direct, maar het blok is opmerkelijk schakellui te rijden. Geluid is bescheiden, maar niet verkeerd

Niks geen instelbare hatseflats, maar gewoon een pure motor. Enkele schijf doet veel meer dan je denkt waardoor we ontdekken Kawasaki nog een “nu moet je echt gaan tanken” waarschuwing heeft ingebouwd door het tank-logo oranje te laten oplichten. Met 402,3 kilometer op de klok wordt de Ninja met 13,6 liter afgetankt, wat de Ninja nog altijd een zeer nette verbruikswaarde van 1 op 29,6 geeft. 

Met nog een kleine 100 kilometer te gaan wordt het tempo maximaal opgeschroefd. Vanwege het EK voetbal zijn de wegen nagenoeg leeg en dat betekent dat er binnendoor heerlijk kan worden gescheurd. We lopen zienderogen in op de E.T.A. die TomTom voor ogen had, maar ook nu vertaalt zich dat niet in een excessief brandstofverbruik. Hoe we ook onze stinkende best doen gedurende de derde trip naar Vaals, we slagen er maar niet in om de verbruiksindicator onder de 1 op 27 te krijgen. Als bij 366,2 km alle tankblokjes in het TFT zijn verdwenen is de tank van de Ninja met 13,36 liter weer afgetankt, wat ‘m dus ondanks het nu echt wel van-dik-hout tempo een verbruik van 1 op 27,4 geeft. Da’s gewoon té bizar. En niet alleen dat, het blijkt ook nog eens een eenmalige sessie te zijn geweest. Als met 176,1 km de Ninja 500 voor het laatst wordt afgetankt, gaat er echt niet meer dan 5,3 liter brandstof in: 1 op 33,2. 

Conclusie

Dat Kawasaki met de Ninja 500 een verdomd leuke motor op de markt heeft gezet die ook de meest ervaren rotten in bergachtige omgevingen niet snel zal vervelen hadden we begin dit jaar al in het Spaanse achterland van Alicante ontdekt, waar de motor op de waanzinnig mooie stuurwegen absoluut had overtuigd, Een zware je ware? Echt niet...maar we hadden niet gedacht dat de motor onder alledaagse omstandigheden in ons eigen kikkerland en bij onze zuiderburen, variërend van fris en nat tot zonnig en extreem warm, minstens zo overtuigend, veelzijdig en volwassen zou zijn als menige fiets uit de zwaardere categorie.

De Ninja 500, die bij ons in de Benelux alleen als SE versie leverbaar is met als grootste verschil het sleutelloos contact, is speels als ’t kan, en volwassen als ’t moet. Een Zwitsers zakmes met de looks van een échte Superbike, die onder alle omstandigheden z'n mannetje weet te staan en niet snel zal gaan vervelen. Tel daar z’n belachelijk zuinige verbruik, van gemiddeld 1 op 30,2 over 1.286,6 km gemeten, en z’n scherpe prijs van € 7.649 bij op en we snappen best waarom ze bij de Kawasaki dealer als warme broodjes over de toonbank gaan. We kijken nu al uit naar ons circuit-vergelijk later dit jaar…  

Extreem zuinig, enorm wendbaar, zeer polyvalente motor, fijne zit

Serieus, we hebben echt niets kunnen bedenken, behalve dat we 'm niet mochten houden

Technische gegevens