Test BMW R 1300 GS Adventure

Eenmaal in Rijswijk gearriveerd en mijn inwendige ik met een bak koffie weer opgewarmd worden de koffers op de motor gemonteerd en de eerste bevindingen gedeeld. In het vakje plus het zit- en rijcomfort, het blok en de semiautomatische transmissie bij normaal gebruik, in het vakje min de onlogische menustructuur, de opstartperikelen, de windbescherming van de (te) kleine ruit, Adaptive Vehicle Height Control adaptieve rijhoogte en de schuine hoek van de zijstandaard. Die laatste twee staan met elkaar in verband, zo blijkt als ik de beste man van BMW mijn issue demonstreer. De GS Adventure staat zó schuin dat ik plaatsgenomen op het zadel de motor met geen mogelijkheid meer rechtop krijg, Wat een troosteloos weer. Maar goed dat 'ie handvat- en zadelverwarming heeftwaarop BMW-man door het menu bladert en constateert dat het AVHC niet is geactiveerd. Met AVHC aan is het een heel ander verhaal, de achterkant zakt 30 mm in, waardoor ik niet alleen nu wél m’n voeten aan de grond krijg, maar de motor veel minder ver doorzakt wanneer je ‘m op de zijstandaard zet. Da’s wat je zegt een aha-moment. 

Een tweede aha-moment volgt als het gesprek over de semi-automatische transmissie gaat. “De automatische transmissie is zelflerend”, aldus BMW. “Hij gaat zich dus aanpassen aan jouw rijstijl, de manier waarop jij schakelt overnemen. Probeer het maar eens uit, schakel een tijdje op een bepaalde manier manueel en je zult zien dat wanneer je dan naar automatic switcht, de bak dit schakelpatroon heeft overgenomen.” Interessant, maar dat moesten we ergens in de toekomst dan maar eens doen, wanneer het lekker weer is en tijdens een lange trip naar Spanje ofzo, niet zolang in het display het ijspegeltje wordt getoond.

Naarmate de kilometers onder de GS Adventure door rollen lijken de kilo’s er van af te vliegen. Of ik raak er steeds meer mee vertrouwd, dat kan natuurlijk ook. Met of zonder koffers maakt geen enkel verschil, hoewel we daar wel bij moeten aantekenen dat daar gedurende de test geen noemenswaardig gewicht in heeft gezeten en dat scheelt natuurlijk wel een behoorlijke slok op een borrel. Wél hebben de koffers een beperkend effect op de bewegingsvrijheid tijdens het manoeuvreren in druk verkeer en tijdens files, maar dat zit deels ook tussen de oren. Het laatste dat je wilt is met een zijkoffer een ander voertuig raken en dus wordt meer dan eens het zekere voor het onzekere genomen. Wel heb ik het idee dat de AVHC niet altijd even consequent is. De ene keer zakt de achterkant wel in en de andere keer in een soortgelijke situatie weer niet, en ik krijg lang niet altijd mijn voet even gemakkelijk aan de grond. Voor m'n gevoel werkt het systeem op de Pan America - de eerste met adaptieve rijhoogte instelling - veel beter, terwijl bij die Harley het verschil juist kleiner (20 mm) is.  

Dat een semi-automatische transmissie bij groottoeristen als deze echt wel meerwaarde heeft blijkt tijdens de tweede trip naar België voor de fotoshoot, een afstand van een kleine tweehonderd kilometer enkele reis. Onder normale omstandigheden een peulenschil, maar bij vrieskou, regen en mist een heel ander verhaal, helemaal als je ook nog net die ene helm hebt gepakt die voor de foto’s mooi staat, maar waarvan je al weer vergeten was dat 'ie geen Pinlockvizier heeft. En daar dus pas na een paar Het went wel, dat moet worden gezegd. Beter weer zou ook een hoop hebben gescheeldkilometer achter komt. Dan is de combinatie van adaptieve cruise controle en automatische transmissie verdomd handig, om tijdens het rijden even het vizier aan de binnenzijde schoon te vegen. Een groter windscherm zouden we nu echt wel hebben gewaardeerd, om het vizier een klein beetje open te kunnen houden, maar helaas pindakaas, dat zit in het accessoirepakket. 

Het adaptieve deel van de cruise controle kunnen we trouwens op geen enkele ‘false negative’ of ‘false positive’ betrappen, maar net als de andere in te stellen opties geldt ook hier dat het aanpassen van adaptieve afstand ergens diep in het menu moet worden gedaan, wat echt super onhandig is. Ergernis nummer 1 in de automotive wereld is dat veel fabrikanten alle bedieningselementen in een touchscreen hebben ondergebracht (omdat een digitale knop veel goedkoper dan een echte schakelaar is) en dat daardoor zelfs de meest simpele handelingen daardoor tot wel vijf keer meer tijd vergen, en BMW Motorrad is met de
Het kost extra, maar dan heb je echt enduro spul. De vering is super

Kijk, geen koppelingshendel. Forse valbeugels zijn onderdeel van een optiepakket Joggle eenzelfde kant op gegaan. Waarom makkelijk als het ook moeilijk kan, zal iemand bij BMW hebben gedacht. De kortst mogelijke afstand geselecteerd valt de afstand tot de voorganger daarentegen alleszins mee, hoewel deze wel groter blijft dan je waarschijnlijk zelf zou doen.

De route gaat dwars door Antwerpen met al z’n fileleed en juist onder die omstandigheden biedt AT absoluut waar voor z’n geld. Geen lamme linkerhand van telkens de koppeling erbij pakken, alleen maar hoeven te focussen op ‘twist-and-go’. Love it. Wel hadden we een gunstiger verbruik verwacht. Het tempo dat wordt gereden is nou niet bepaald ‘van-dik-hout’, maar de restkilometers lopen dermate hard terug dat ik meer en meer overtuigd raak deze trip niet op één tank te kunnen doen. Uitgaand van de 1 op 20 (5 liter voor de Belgische lezers) die we met de 1250 (en daarvoor de 1200) hebben genoteerd zou je 600 kilometer op een tank moeten kunnen rijden, maar de restkilometers tikken harder af dan de restkilometers in de TomTom, (ook zo jammer, BMW heeft alleen een houder voor de BMW Motorrad Navigator - in feite een Garmin met BMW-logo - in het accessoirepakket, en niets voor TomTom) dus dat gaat we niet redden vandaag. Hier valt het wel mee, maar neem van mij aan, tussen de bomen was het net spekglad van de modderBij 420 kilometer wordt de GS Adventure met 22,43 liter afgetankt, ofwel een verbruik van 1 op 18,7 (5,3 liter). De daaropvolgende tankbeurt wordt zelfs een verbruik van 1 op 16,4 (6 liter) genoteerd.  

Weg van de snelweg blijkt de route naar de locatie van de fotoshoot ergens aan de dijk langs de Schelde af verre van ideaal te zijn. Onder normale omstandigheden absoluut een leuke route, maar niet vandaag. De wegen zijn smal, maar dankzij de trekkers die blijkbaar naar de landerijen zijn geweest ook behoorlijk modderig en alsof dat nog niet erg genoeg is, is een deel van de route ook nog eens onverhard. Normaal gesproken niets bijzonders, ook niet voor een mastodont als deze 269 kilo wegende GS Adventure (exclusief koffers, pak ‘m beet 275 kilo inclusief), maar met al die modder (en straatprofiel banden) heb ik het er niet op. De angst blijkt echter ongegrond, de eerste keer gaat nog schoorvoetend, maar het vertrouwen groeit met de minuut en ik begin er zelfs de lol van in te zien. Het gewicht blijft natuurlijk wel een dingetje, wanneer dit gaat schuiven hou je dat echt niet meer, zeker niet wanneer je net als ondergetekende klein bent van postuur, maar het gaat goed en ik weet de missie zonder kleerscheuren te volbrengen.