Test: Honda XL750 Transalp

Toen Honda in 1986 de XL600V Transalp lanceerde was het een vreemde eend in de bijt. Het was de tijd dat de toon door sportiviteit werd gezet en fabrikanten elkaar probeerden te overtroeven met steeds extremere motoren met steeds meer vermogen, waarmee ook in de motorsport kon worden geracet. Motoren als de Bol d’Or, de Z1000R of de GSX1100S Katana,
Geïnspireerd door de rally Parijs-Dakar, maar dan om de Alpen te doorkruisen: de 1986 Transalp

In 2000 volgde de tweede generatie, die de naam XL650V Transalp kreeg, wat in principe een evolutie van de XL600V Transalp was

De derde generatie in 2008 was daarentegen de 'alles-is-anders-show'

Voor de 2023 XL750 Transalp is Honda weer terug naar de basis gegaantegen het eind van de jaren ’80 gevolgd door de VFR750 (RC30), ZXR750 en GSX-R750 – racers voor op straat.

Niet iedereen was echter gevoelig voor die pk-strijd – hoe sportiever die motoren werden, hoe minder geschikt ze werden voor op straat – en voor die groep bood juist de Transalp uitkomst. Geen extreem topvermogen, geen supersportief rijwielgedeelte dat pas in z’n element komt wanneer je hoogst illegale snelheden aan het rijden bent (hoewel in die tijd niemand zich daar echt druk om maakte), maar een betaalbare motor die op publiek terrein in z’n element was en op bergachtige wegen veel andere motoren het nakijken gaf. Ongeacht of dat nou op geasfalteerde wegen, of daarbuiten was. Niet voor niets had Honda ‘m de Transalp genoemd, de motor was gemaakt makkelijk de Alpen te doorkruisen, weg was of geen weg. De Transalp, waarvan de oorsprong in de rally Parijs-Dakar lag, stond aan de bakermat van een nieuw Allroad segment: motoren geschikt voor offroad, maar met een langeafstandscomfort voor op de verharde weg. 

De Transalp bleek een schot in de roos. In tien jaar tijd werden er in Europa zo’n 60.000 op de markt gezet, alleen al in Frankrijk en Italië werden er elk jaar zo’n 7.000 verkocht. De Transalp was voor Honda net zo’n geldmachine als de VFR750 in die tijd. Het was zo’n overweldigend succes dat Honda er de eerste zeven jaar helemaal niets aan hoefde te doen. Sterker, bij de introductie in 1986 leverde de 583cc 52° V-twin een topvermogen van 50 pk en 52 Nm koppel, wat in 1989 tot 55 pk werd opgeschroefd, om twee jaar later weer naar 50 pk te worden teruggezet. In 2000 werd de tweede generatie gelanceerd, waarbij de V-twin door toepassing van 4 mm grotere zuigers (79 mm i.p.v. 75 mm) tot 647cc was vergroot en hij de naam XL650V Transalp.

Waar de tweede generatie duidelijk een verfijning was, gooide Honda het 8 jaar later met de derde generatie, de XL700V Transalp, over een compleet andere boeg. Big Red had van het blok, dat eerder al in de NT700V Deauville was geïntroduceerd, de cilinderinhoud tot 680cc vergroot door opnieuw de boring te vergroten tot 81 mm, wat het topvermogen op 60 pk bij 7.750 tpm en 60 Nm koppel had gezet, maar het grootste verschil zat ‘m in de afmetingen van het voorwiel, waar het 21” wiel van de XL600V en XL650V het veld had geruimd Naar het schijnt regent het hier slechts zeven dagen per jaar. Dan zou het toch goed moeten komen, denk je dan...voor een meer asfalt-georiënteerd 19” exemplaar. Daarnaast waren zowel voor als achter bredere banden gemonteerd, was de hoogte van het zadel verlaagd en was de lengte van de veerwegen ietwat ingekort, waarmee het accent van offroad naar onroad was verlegd. Al na slechts 5 jaar viel eind 2012 het doek voor de Transalp.

Bijna tien jaar lang was het daarna stil rond de Transalp, tot vorig jaar het nieuws uitlekte dat Honda de naam XL750 Transalp wereldwijd had vastgelegd, een bevestiging van het vermoeden dat al enkele jaren de ronde deed dat Honda in het diepste geheim aan een kleinere versie van de zeer succesvolle Africa Twin had gewerkt. Op de EICMA in Milaan werd de nieuwe XL750 Transalp officieel onthuld.

Tekst: Ed Smits
Fotografie: Zep Gori