Introductie: Honda CBR600RR 07

Dat de Barber Motorsports Racetrack een veeleisende baan is, is duidelijk aan de hoge bandenslijtage te merken. Vier sessies weten de banden het vol te houden, maar daarna begint de achterband steeds meer te glijden. Geen enkel probleem voor de technische staf van Bridgestone, die voor dit evenement met een monstertruck naar Birmingham, Alabama, is afgereisd. Nieuwe achterband en gaan met die banaan.

Radiaal van top... 

...tot teen.

Dat de achterband het meer te verduren heeft dan de voorband is een logisch verhaal: de layout van het circuit maakt dat slechts op een paar plaatsen de remmen flink moeten worden aangesproken. Remmen die het trouwens zondermeer goed doen. Aan de voorzijde is Honda volledig op de radiale toer gegaan, zowel wat rempomp als ook remklauwen betreft. In het begin even wennen vanwege de directe resons, maar eenmaal op racetempo ideaal te doseren en met weinig handkracht te bedienen. Top.

´s Middags, als de BT015 banden het veld hebben moeten ruimen voor de BT002, blijkt het nóg extremer te kunnen. Al na twee sessies wordt het achterwiel gewisseld voor nieuw rubber, maar de BT002 maakt dan ook dat de CBR600RR nóg extremer kan worden bereden. De grip die deze band weet te genereren is voor prutsers als ik niet te bevatten en wat nog beter is, hij weet zijn grip continu vast te houden. En heeft, dankzij de spitsere vorm van voorband, meer grip op de flanken en is daarbij lichter in te sturen. Toch blijf ik telkens worstelen met de snelle links/rechts chicane waar de motor telkens veel kracht vraagt om van richting te veranderen. Iets wat telkens tegen het eind van de sessie begint op te spelen. Desgevraagd weet James Toseland dit probleem logisch te verklaren. Allereerst is het volgens hem primair het probleem van een snelle chicane: hoe sneller de chicane, hoe meer een motor de neiging zal hebben om rechtdoor te willen gaan. Daarnaast is het tempo gedurende de dag flink omhoog gegaan en dus ook de snelheid in de chicane, wat maakt dat het probleem zich meer en meer zal manifesteren. De oplossing? Gewoon, flink wat spinazie eten en dan moet het volgens James allemaal goed komen.

Het ciruit van Barber Motorsports Park is er eentje om je vingers bij af te likken. Gelegen te midden van een schitterend bosrijk natuurgebied werd deze baan in 2003 vanuit het niets neergezet. De baan is 3,7 kilometer lang, 13,7 meter breed, heeft 15 bochten (8 rechts en 7 links) en heeft (en dat is misschien nog wel het spectaculairst) ruim vierentwintig meter hoogteverschil. Ga er maar eens voor zitten. Vanaf de laatste bocht voor start-finish gaat het "vals plat" omhoog, tot je, net na start-finish behoorlijk naar beneden gaat. De snelle linkerknik kan theoretisch laat worden aangeremd (en is, mocht je te laat hebben geremd, breed genoeg voor een "alternatieve" lijn), maar het blinde karakter van de bocht maakt dat de meesten veiligheidshalve net voor het hoogste punt de ankers laten aangrijpen. Vanuit vijfde versnelling is het dan bergaf stevig ankeren, de motor de bocht in laten vallen en weer omhoog om vervolgens de rechtse lange doordraaier in te sturen.

De tweede versnellings-doordraaier die dan volgt gaat steil naar beneden en vraagt het nodige van de voorband. Vanuit de apex de motor vol op het gas naar buiten laten lopen om vervolgens behoorlijk steil omhoog met 200 kilometer per uur de rechtse knik volledig blind in te sturen. Tricky is hierbij de ietwat negatieve verkanting van de bocht. Verstand op nul en gewoon de gaskraan vol openhouden is hier het devies. Een plek waar ik met de CBR meters weet te maken, verstand had ik toch al niet. De motor heeft onder deze omstandigheden de neiging om ietwat te gaan pompen en dientengevolge de buitenkant van de bocht op te zoeken, maar een goede verplaatsing van het rijgewicht weet dit te ondervangen. Vervolgens moet de motor van links naar rechts worden gepositioneerd en, vlak voor het steil bergaf gaat, het anker uitgegooid, van vijf weer terug naar twee om met enige voorzichtigheid de krappe linkse hairpin ingestuurd. Hier gebeuren de meeste ongelukken: de serie van rechterbochten hier aan voorafgaand maken dat de linkerkant van de achterband is afgekoeld en dus minder grip heeft. Zodra de motor op één oor is gelegd meteen het gas er weer op, aangezien de bocht breed uitloopt. Het kleine knikje precies ter hoogte van het snijpunt maakt dat het voorwiel even het luchtruim wil kiezen en de motor even zijn kop schudt. Hier is het waar de stuurdemper even moet worden aangesproken. 

De hieropvolgende bochtencombinatie is behoorlijk listig. De rechterbocht op zich zou behoorlijk hard kunnen worden genomen, ware het niet dat hij direct wordt gevolgd door een steil aflopende "Dingle-Dell"-achtige combinatie, waarbij je eigenlijk brutaal de curbstones mee moet nemen om zo snel mogelijk weer op het gas te kunnen. Vandaar is het even relaxen, het korte rechte stuk gaat flink omhoog en wordt gevolgd door de snelste chicane van het circuit. Even van het gas, insturen, omgooien en meteen vol op het gas uitaccelereren. Doe het goed en de CBR600RR beloont je met een digitaal cijfer wat begint met een twee.

Terwijl je blijft accelereren laat je de motor weer naar rechts lopen, voor de tweede snelle chicane. Een chicane die een stuk lastiger te nemen is; vanaf het instuurpunt gaat het flink naar beneden. Het laagste punt van de bocht is het uitstuurpunt, wat tevens het instuurpunt is van de daaropvolgende sterk omhoog lopende rechterknik, waarvan het snijpunt zich precies op top van die bult bevindt. Zo steil als het omhoog ging, zo steil gaat het ook weer naar beneden voor de laatste lange rechter doordraaier die ietwat omhoog loopt. Terug naar tweede versnelling, laat insturen om de motor aan de rechterkant te houden om zodoende goed uit te komen voor de laatste linkerknik voor start-finish. En daarmee is de ronde compleet.