Test: Vee Two Hailwood Replica

Nu was Larry in het verleden zo vriendelijk geweest om mij meerdere keren op de Hailwood TT-machine te laten rijden, het eerst exact 20 jaar geleden over een afstand van 40 ronden op het circuit van Mallory Park, ter viering van Mike’s overwinning in het Britse TT Formula 1 kampioenschap daar de week naar de TT. Hailwoods relatief onbekende overwinning daar was misschien nog wel Een legende op de legende van een legende. Zoietseen grotere prestatie dan zijn TT-overwinning, omdat de lange wielbasis en traag in toeren klimmende Ducati totaal niet geschikt was voor zulk een relatief smal edoch bedrieglijk snel circuit als Mallory Park. Zijn standbeeld naast de ingang van het circuit is meer dan verdiend!

Mijn kans om kennis te maken met de eerste uit het dozijn V2H replica’s was ditmaal echter op een totaal ander circuit, het krappe, bochtige en heuvelachtige 3,83 km lange circuit van Barber Motorsports Park in Alabama tijdens het jaarlijkse Barber Vintage weekend. Brook Henry en Paul Taylor hadden de motor van Californië overgebracht voor wat voor ons alle drie een reis terug in de tijd was. Henry en Taylor ontmoetten elkaar voor het eerst in 1995 toen ik voor ze allebei reed in Daytona en door heel Europa met redelijk succes – voor Paul op z’n Britten-verslaande Saxon Triumph in de BEARS World Series en voor Brook in de International F750 Classic events tijdens dezelfde racemeetings op de Vee Two Ducati. De kans om de enige persoon tot nu te zijn die zowel op de echte Hailwood racer als de kopie daarvan te hebben gereden, was een mooie reünie. 

De benen langs de V2H laten afglijden om op het zadel plaats te nemen riep ook herinneringen op aan de talloze keren dat ik de echte Hailwood racer heb gereden – en de identieke machine die voor Hailwoods teamgenoot Roger Nicholls is gebouwd, die ik voor de toen Duitse eigenaar 25 jaar geleden heb geracet tijdens een Ducati Club France meeting op Carole en op het podium finishte! Betrouwbaarheid was 40 jaar geleden niet het sterkste punt van Ducati. Dus als je dan een échte replica maakt...Deze racer zou later ook in handen komen van Larry Auriana – die daarmee dus beide 1978 Sports Motorcycle Ducati TT F1 machines in handen heeft. 

De V2H heeft hetzelfde luie, aritmische deuntje op de krachtige donderachtige klappen, afkomstig uit de dubbele lookalike Lafranconi uitlaten die van Triumph binnenwerk zijn voorzien om de geluidspolitie tevreden te stellen. De uitgestrekte zithouding is exact hetzelfde en ook de Spartaanse cockpit die enkel uit een klassieke Veglia toerenteller met witte tellerplaat en rode streep bij 8.500 toeren pet minuut bestaat. Dezelfde lange Tommaselli clip-ons die verrassend diep zijn gemonteerd, haast als een 125 GP racer, voorzien van slank gevormde hendels die zich gemakkelijk in je handschoen nestelen. Dezelfde zware bediening van de droge koppeling, die abrupt aangrijpt dankzij stijvere drukveren die voorkomen dat de koppeling gaat slippen: dezelfde fantastische respons van de remmen in wat 40 jaar geleden de standaard was met dubbele 278 mm Brembo schijven voor met tweezuiger remklauwen, die zelfs voor huidige begrippen de motor goed tot stilstand weten te brengen nadat de remblokken zijn ingeremd, met
Vanaf welke kant je ook naar de Hailwood Replica kijkt

van dichtbij of juist van wat meer afstand

je blijft je verbazen over hoe 100% natuurgetrouw dit is ten opzichte van het origineel

Ook naakt veel gevoel en een progressieve respons – dit was destijds de benchmark, een grote stap vooruit in rijdynamiek. En dezelfde ruime wielbasis van 1.450 mm die in feite zelfs 50 mm korter is dan Paul Smarts Imola 200- winnende 750, waarvan een van groen frame voorziene 750SS replica werd uitgebracht waarmee ik mijn racecarrière vier jaar voor Mike’s TT-overwinning begon. En tot op de dag van vandaag nog steeds mee race, maar dan met een door Vee Two getunede motor.

Het meest opmerkelijke aan de V2H is echter dat de fiets, net als de Hailwood 900 TT F1 waarvan het de kopie is, zo normaal aanvoelt, zo gemakkelijk om op te zitten en te rijden, voor de normen van het eind van de jaren ’70 van de vorige eeuw. Met uitzondering van een oliekoeler waar normaal gesproken een koplamp zou verwachten en die enkele Veglia toerenteller waar je een snelheidsmeter mist, zou dit zomaar een Koningsasser Ducati V-Twin kunnen zijn. Maar dit race-chassis is een kopie van het speciaal door Daspa ontwikkelde lichtgewicht chroommolybdeen frame, met een bredere achterbrug dan de standaard 900SS om ruimte te maken voor het bredere 3,5 inch magnesiumlegering achterwiel. In een ideale wereld zou hier een Dunlop band om zijn gemonteerd zoals Mike destijds, maar om een of andere reden stond deze V2H #1 op Continental ContiRoadAttack 18” rubber geschoeid en de twee sessies die ik met de fiets op het circuit van Barber knallen kon leerde mij dat dit rubber totaal niet geschikt is voor deze Ducati. De banden leken lange tijd nodig te hebben om op te warmen, ondanks dat het die dag 32°C was, en bleven daarna onstabiel aanvoelen, alsof het karkas vervormde onder het gewicht en het koppel van de Desmo V-twin, wat Alsof de tijd heeft stilgestaan. Was het maar zo...resulteerde in het gevoel alsof je op glad asfalt reed, terwijl het circuit in perfecte conditie was. Vee Two USA wist een uitstekende set nieuwe Pirelli Classic racebanden te regelen, waardoor mijn Britse collega Mike Neeves in staat was om vier seconden van zijn tijd af te rijden en tweede werd in de eerste van twee races en de tweede leek te gaan winnen, tot hij vanwege een slippende terugviel naar de zesde plaats. Dit is geen showfiets, dit is een pure replica-racer die doet denken aan de Koningsasser machines die Brook en ik samen naar een Australische TT-overwinning op Bathurst hebben gereden en naar Victory Lane op Daytona en elders 20 jaar geleden. Mike the Bike zou het hebben goedgekeurd. 

De beschikbaarheid van 13 inch Girling gasgevulde shocks als op de V2H, als vervanging van de kortere en minder geschikte Marzocchis waarmee de NCR Ducati’s waren uitgerust, was in de jaren ’70 voor diegenen onder ons die raceten een buitenkansje, omdat ze niet alleen de stuureigenschappen significant verbeterden en hielpen de achterkant omhoog te zetten om het probleem van grondspeling op te lossen, maar daarmee ook het balhoofd onder een steilere hoek zetten – en dientengevolge het sturen verscherpte. Zo ook bij het V2H replica chassis, waar ze net als op de originele Hailwood fiets het je helpt te vergeten dat ‘ie eigenlijk best een lange wielbasis en conservatieve geometrie (27° balhoofdhoek en 100 mm naloop) heeft. En dus best aardig door de opeenvolging aan bochten op het Barber circuit te sturen was, zonder echt lichtvoetig te zijn. Dankzij de lange wielbasis voelde de fiets ultrastabiel door Barbers snelle derde versnelling chicane, net zoals de fiets van Mike zou hebben aangevoeld door bochten als Alpine Cottage of the Verandah op de Isle of Man TT.