Zoeken

Snuffeltest: Honda GL1800 Gold Wing

Flinke dosis herkenbaarheid

26 april 2018

Nou was het inmiddels alweer bijna 5 jaar geleden dat we de laatste keer een Wing hebben gereden, maar zoiets vergeet je toch niet snel. Dus hoewel een wereld van verschil, is er ook een flinke dosis herkenbaarheid in deze machine geslopen, wat je merkt zodra je het zadel raakt. De nieuwe lijkt iets lager te zitten, iets minder massief te zijn, wat ‘m natuurlijk alleen maar goed doet. Maar goed, als je om je heen kijkt naar de cockpit kun je niet anders dan diep onder de indruk raken. Gebleven is de overdadige hoeveelheid knoppen, maar dat zegt niet dat het net zo eh... achterhaald is als het was. Alhoewel, kleiner, meer geconcentreerd is misschien beterAl snel moet je concluderen dat een deel van dit arsenaal onderhevig is aan een sterke vraag vanuit de community, want bijna elke knopkent een dubbelgander. Zonder je hand van het stuur te halen kun je alle functies bedienen, wat de knoppen op de tank enigszins overbodig maakt. Maar goed, het is wel leuk om mee te spelen en stel dat je een adres wilt invoeren, kan het ook wel lekker zijn de grote centrale joystick de voorkeur te geven. Zie het als een laptop met een muis; je kunt ook met het touchpad alle functies bedienen, maar met de muis werkt het nou eenmaal fijner. Totdat je rijdt dan, want dan is het ook fantastisch om dat niet te hoeven. Radio, navigatie, motormanagement, vering, noem maar op, alle functies zijn bereikbaar met je linker duim. En het meest frappante is nog dat je nog steeds niet (of bijna niet) misgrijpt naar de knop van de richtingaanwijzers. 

Zoals te verwachten is het baden in luxe, wat net zo goed geldt voor blok en rijwielgedeelte als voor alle toeters en bellen. Een Audi met elektrisch verstelbare stoelen met verwarming of koeling, head up display en B&O surroundset hoef je ook niet af te schepen met een rammelend dieseltje, dus dat hoeft Honda ook niet. Het gevolg: een onwaarschijnlijk soepel lopend blok. De balans van de boxer is zodanig uitgekiend dat je echt moet kijken op de tellers en vertrouwen op je gevoel om te weten dat het nog draait bij een rood licht. Eenmaal rijdend is het iets duidelijker, maar ook dan is het meer het voorbijflitsende decor dan dat je ooit iets uit het vooronder zou voelen, of horen. De toevoeging van DCT maakt het daarbij nóg eens erger. Of liever: beter. Diezelfde auto
Verstelbare ruit, joystick in het midden... vliegtuig of motorfiets? De Wing is zo'n beetje beide

Het zescilinder boxer idee is gebleven, de rest... is volledig anders

Radiale knijpers op een toermachine? Tuurlijk! Je moet jezelf niet tekort doen natuurlijk
heeft immers ook vanzelfsprekend een automaat. Nooit eerder was DCT zo voor de hand liggend als bij de Wing. En dus worden we niet teleurgesteld. Hier is het gewoon voor uitgevonden, lijkt het. De turbineachtige vermogensopbouw wordt perfect overgedragen door de bak, die de motor in heel rap tempo vooruit jaagt… totdat je ver boven de toegestane snelheid rijdt zonder het te merken. Die windbescherming is namelijk nog eens een beetje gepimpt door de nieuwe aerodynamica... en een elektrisch verstelbare ruit. Nu wél dus… 

Begeleid door het betere Studio Brusselwerk zou je, met een oog op de navigatie, nog bijna vergeten dat je aan het motorrijden bent, maar daar heeft Honda ook een antwoord op: het ding rijdt als geen Gold Wing hiervoor ooit gereden heeft. En dan weten we nog goed hoe die reed. Dit is een andere klasse. Bijna vijftig kilo voordeel en vijftien jaar extra ontwikkeling verder laten zich niet zomaar verloochenen. Die ontwikkeling heeft bijvoorbeeld gezorgd voor elektronische vering, maar dat is nog niet eens het meest bijzondere. De voorwielophanging is Honda’s interpretatie van de Hossackvork, Duolever, Fior of hoe je het noemen wilt, maar dan nog eens extra gepimpt door de genoemde elektronische vering. Ah, de frisse lucht en ongerepte vergezichten van het buitenleven... Wacht even, heb ik een afslag gemist?En het werkt verbluffend. Speciaal voor de toeschouwer (nog meer afleiding, het is niet anders) is de bovenste ophanging van het systeem in het zicht gelaten. Goed idee ook dan kun je tenminste nog zien dat het werkt... en hoe. Maar voelen doe je het absoluut niet en je vraagt je soms af waarom het allemaal zo onwijs veel beweegt, want het is totaal niet in verhouding met wat je voelt. Terwijl het voorwiel als een malle het wegdek aftast, absorbeert de vering alles zo goed dat je haast op een tapijt vliegt. En tóch is er genoeg feedback om je te laten weten wat er gebeurt. Tik je de vering in een andere setting, dan merk je ook echt dat er iets verandert. Mooi meegenomen, want België kent nogal wat wisselende wegdekken. Strakke stukjes kunnen sportief bereden worden, kom je op wat kasseien aan, dan is een druk op de knop (als je het menu een beetje door hebt) genoeg om totaal stressvrij over de straat te zweven.