Zoeken

Multitest Middenklasse Nakeds

Driemaal eigen karakter

12 juni 2018

De driecilinders van MV, Triumph en Yamaha hebben allemaal hun eigen karakter, net als de V4 van Ducati, Honda of Aprilia, Yamaha kan een vier in lijn laten klinken en voelen als een V4 en de tweecilinders zijn geen van allen hetzelfde, ook al staan de cilinders allemaal hetzelfde: neem een BMW, neem een Kawa, een Yamaha TDM (kennen we die nog) of nu dus een KTM, ze zijn toch allemaal anders. Met de 790 twin van de Duke heeft KTM een heel mooie middenweg gevonden die wonderlijk genoeg daarmee een stuk vriendelijker is geworden. Zeker als je een beetje meer toeren maakt, verandert het blok in een heerlijk soepel, licht te bedienen krachtbron. Geef me een Street Triple en de wereld wordt een stuk mooierEn toch heb je als het nodig is net effe honderd en een beetje pk’s ter beschikking. Genoeg voor een soepele inhaalactie en lekker sportief ritje over dijken waar het nog wel mag. Daar komt nog bij dat KTM zich ook niet heeft beperkt in de elektronica en je dus bijna alles wat er is, heeft toegepast op de Duke. Mag ook wel, als je zelfs de kleinere Dukes al uitrust met een TFT display kun je met je nieuwe kroonprins niet achter blijven. Dit gaat zelfs door tot aan de tweerichtings-quickshifter toe, wat je nog eens een pak extra rijgemak geeft. En aanleiding om nog eens een keer extra op- en neer te schakelen, ook al is het niet strikt noodzakelijk. De andere twee motoren zijn uitgerust met een eenvoudiger quickshifter, waarbij die bij de Triumph een accessoire is. Bij de SP krijg je ‘m er wel bij, maar is het niet de meest exotische op de markt. Het is dezelfde als op de gewone MT zit en die was al bekend het toch het liefst hoog in toeren te doen. Maar goed, het is nu gezegd dus wij gaan door.

Nog een verrassing is de zithouding. Waarbij ik wel had verwacht dat de MT de vreemde eend zou zijn met z’n veel meer SM/Adventure achtige bouw, gooit Ed de knuppel opnieuw in het hoenderhok door te stellen dat juist de KTM hem steevast de neiging geeft z’n poot uit te steken. Met -nog steeds- geen idee waar hij het over heeft vergeef ik hem dat, maar het geeft me wel een beeld van hoe hij er over denkt. En hem al effe kennende kan ik er dus toch iets uit distilleren. Zelf heb ik dat iets minder, maar eenmaal op de Duke rijdend kan ik me wel plaatsen in zijn idee. De motor is zó smal, dat je soms stiekem twijfelt of ze niet per ongeluk toch het oude eencilinderblok hebben gemonteerd. En met de rest van de motor ook typisch KTM geproportioneerd is het we begrijpelijk ook. Toch blijft het voor mij de Yamaha die me meer de ‘poot naar buiten’ Waar KTM het vandaan haalt is een raadsel, maar om vanuit het niks zomaar zoiets neer te zetten is niks minder dan knap. neiging zou geven, hoewel ik me prima in kan houden. Aan de andere kant van het spectrum is het juist de Triumph die dat dus niét heeft, maar des te meer een sportieve insteek heeft. Je zet vanzelf je voeten met de teen op de stepjes en valt bochten aan met de knie naar buiten. Ga er een beetje bij hangen met je schouders en je wordt beloond door een waanzinnig bochtengedrag. Met dit weer en de Supercorsa’s waar de Triumph mee geleverd wordt is er niks dat je tegenhoudt. De vering benadrukt dat nog eens door een werkelijk waanzinnige wegligging tentoon te spreiden, waardoor je vanzelf weer meteen weet waarom die Triumph ook alweer zo goed was bij de vorige test. Maar we zijn er nog niet. 

Leuk detail is dat de KTM juist is voorzien van de nieuwe Sportsmart TT, waarvan we ook weten dat ‘ie het heel erg goed doet bij sportief gebruik. Maar ook de Yamaha staat op prima rubber en kan dus ook net zo prima meekomen. Wat wel opvalt, of liever al eerder opviel -toen ik met de Duke naar huis reed, die eerste keer- is dat de KTM toch aanmerkelijk ‘losser’ op z’n poten staat dan de Triumph. Dat speelt ‘m wel in de kaart wat speelsheid betreft en als ik toevallig een klein bruggetje tegenkom waar blijkbaar al een heleboel zwaar verkeer over is gekomen sinds de laatste keer dat ik er was, kiest de Duke dan ook vrolijk met beide wielen het luchtruim, iets wat de Street Triple heel waarschijnlijk niet had gedaan. Toch, de KTM is mooi in balans en dus is er heel prima mee te leven, mee te spelen en kunnen we dus snel doorknallen.

Sowieso is dit dan een van de punten waarop Oostenrijk het nog wel een klein beetje laat liggen; de vering is niet instelbaar, terwijl die dat op beide anderen wel is. Maar het is een publiek geheim: dit is de gewone Duke en precies hier is dus nog ruimte voor een R-versie. Aan de andere kant is het nog steeds heel deftig dat KTM de balans al zo goed voor elkaar heeft en de behoefte er dus niet eens echt is.
Hoe verschillend wil je het hebben? Eigen gezicht, eigen karakter. Als het maar gemeen kijkt

Grote verschillen ook in de displays, al is Yamaha wel het buitenbeentje

Ook qua knoppenspel is er nog niet echt een 'dit is het beste' consensus... maakt het wel levendig

JA, hier ga je prijsverschil zien. En voelen ook... dat verloochent zich niet

Mooie achterbrug maken kunnen ze allemaal wel, daar zit helemaal niks mis

Driemaal quickshifter, maar driemaal totaal andere aanpak
Datzelfde geldt ook voor de Triumph, die van onze veringspecialist dan ook totaal geen commentaar kreeg. De KTM kreeg dat nog wel enigszins – maar meer uit wens dat er iets zou kunnen dan uit noodzaak- en de Yamaha, die ontkwam er uiteindelijk toch niet aan. Hoewel mijlenver verwijderd van het origineel, tot het punt dat zelfs Ed er complimenten over heeft, is de balans standaard nog steeds niet perfect en kost het nog wat finetuning voordat het met rust gelaten wordt. Een combinatie tussen wél licht insturen maar niét de lijn willen vasthouden. Met wat extra veervoorspanning aan de voorkant wordt dat grotendeels opgelost, vergezeld van wat dempingswerk. Het resultaat is zodanig dat men er bij terugkomst bij Yamaha over twijfelt het niet gewoon zo te laten. Maar goed, dan nog voelt het niet zo vastgelijmd als op de Triumph… met standaard instelling.

De wegligging blijkt dan toch de troefkaart te zijn, want zelfs al is de Street Triple met afstand de minst krachtige en in een sprint steevast laatst over de streep, toch spreken beide collega’s hun voorkeur voor de Brit met het verlopen van de test steeds duidelijker uit. Daar komt ook de rest nog bij; hoewel styling een persoonlijke kwestie is en we die dus niet kunnen meetellen, blijft er nog genoeg over. Beginnend bij de digitale uitrusting die bij zowel Triumph als KTM uit de kunst is, moet Yamaha genoegen nemen met een derde plaats. Het ‘wit-op-zwart’ omgekeerde display ten spijt, want dat valt ook in goede aarde, is het toch nog net niet zo uitgebreid als dat van de twee concurrenten. En ook een uitgeschakeld tractiecontrole kan daar niet genoeg aan veranderen. Maar kijken we nog verder, dan is de Street Triple voorzien van de beste remmen, super trick hendels (de rem is zelfs een nieuwe MCS, instelbare Brembo) en alles wat je je wensen kunt. Maar ja, die heeft dan weer geen twee-kanten-quickshifter, die de KTM wél heeft.