Dubbeltest: Harley-Davidson Forty Eight Special - Iron 1200

We beginnen de dag echter op de Iron 1200, die over een iets grotere 12,5 liter tank beschikt, waarmee 200 kilometer met gemak haalbaar moet zijn. Ten opzichte van de bijna vierhonderd kilo wegende Road en Street Glide voelt de Iron 1200 haast als een vederlichtgewicht, hoewel ‘ie dat met een rijklaargewicht van 256 kilo allesbehalve is. Tenminste, op papier, want het gewicht zit wel
Verschillen zitten 'm in detail, maar precies genoeg om een totaal andere rijervaring te creëren

Blok loopt mooi soepel en voelt 't sterkst ergens bij 3.437 toeren per minuut. Gaat nog best rap

12,5 liter tank vinden we echt veel fijner dan 7,9. Zadel is mooi gepolsterd, maar de zit van de Forty-Eight Special is comfortabeler vanwege z'n forward controls laag en compact, waardoor je het gewicht eigenlijk amper voelt. Tenzij je ‘m op z’n zijkant legt natuurlijk, zoals een collega bij het tankstation waarbij de zijstandaard niet ver genoeg uitklapt (dat Harley hier nog steeds geen goede oplossing voor heeft gevonden), of wanneer je (zoals diezelfde collega) plots behoorlijk in de ankers moet als vlak voor je totaal onverwacht voor een zebrapad wordt gestopt. 

Eenmaal vanaf de prachtige kustweg de bergen ingedraaid wordt door de op een Roadster rijdende Britse voorrijder het gas flink opengezet, maar hoezeer ik ook m’n best doe, elke bocht loopt hij bij me weg. Zowel links als rechts schrapen de voetsteunen over het asfalt en rechts pikken we ook meteen het uitlaatsysteem mee, en laat dat nou precies de drie onderdelen zijn die bij die Roadster al flink zijn afgeschaafd, waardoor de grondspeling voor hem niet echt een issue meer is. Het grappige is echter dat ondanks het gebrek een grondspeling het geen enkel moment als ‘scary’ aanvoelt, zelfs niet wanneer in rechter haarspeldbochten het uitlaatsysteem vol over het asfalt schuurt. Bovendien kun je stellen dat de grondspeling er elke bocht beter op wordt. Linksom.... roodWat vering betreft is met name de veerweg achter redelijk beperkt, maar de Iron 1200 voelt daardoor wel erg stabiel en laat je weten het niet erg te vinden wanneer je het gas nóg iets verder opendraait. 

Het meest doet de Iron 1200 me denken aan de nieuwe Street Rod. Tenminste, wat gooi- en smijt en funfactor betreft, maar dan met een zit die wél aangenaam is. De voetsteunen en het Mini-Ape stuur zitten voor mijn 1,72 mtr lengte op een natuurlijke plek, maar grotere collega’s waren duidelijk iets minder gecharmeerd. Zeker wanneer je van de Forty-Eight Special op de Iron 1200 overstapt. Vergeleken met de Iron 1200 zijn bij de Forty-Eight Special de voetsteunen verder naar voren geplaatst, waardoor in combinatie met het iets verder naar voren gerichte Tallboy stuur en de iets lagere zit van 705 mm (735 mm voor de Iron 1200) er duidelijk meer ruimte voor lange ledematen is ontstaan. Rechtsom....blauwDaarbovenop is de Forty-Eight gezegend met langere veerwegen, waardoor wat comfort betreft de fiets duidelijk hogere ogen scoort. 

Het extra comfort en de prettigere zit hebben echter ook een keerzijde, de Forty-Eight Special geeft minder feedback en voelt in de bochten wat losser aan, waardoor het gebrek aan grondspeling de motor veel meer opbreekt. Als in een haakse maar wel snelle rechterbocht het uitlaatsysteem het achterwiel optilt en ik dientengevolge volledig van m’n lijn afwijk is de grens van het toelaatbare wel bereikt en wordt het tijd er als een aap naast te gaan hangen. Nu moet ik daar wel meteen bij aantekenen dat de Forty-Eight Special veel minder uitdaagt om sportief te rijden en ten opzichte van de Iron 1200 ook minder sportief stuurt. De dikke 49 mm voorvork en 130 mm brede 16” voorband ogen weliswaar robuust, maar het stuurt minder lichtvoetig dan de 100 mm smalle 19” voorband waarmee de Iron 1200 is uitgerust. 

Rechtdoor... wit. Zouden ze nou echt voor elke verkeerssituatie een andere kleur hebben bedacht?