Test: Suzuki GSX-S1000 Special R Edition

Ik heb het er nog vaak over, dat ene moment in 2006 tijdens onze GSX-R supersport test op het circuit van Misano, toen het nog de goede kant opging. De test waar wij met de van knippers en kentekenplaten voorziene GSX-R familie duidelijk een vreemde eend in de bijt waren tussen de Italiaanse Superstock coureurs voor wie het driedaagse evenement een wintertraining was. Italiaanse coureurs als 2005 Superstock 600 kampioen Claudio Corti, die dat jaar naar de Superstock 1000 op de Yamaha YZF-R1 was overgestapt. B Wat een beest. Die Special R Edition wel te verstaan...ij het insturen van de laatste chicane ging Corti mij binnendoor voorbij, maar nog voor start/finish had ik op de on-voor-stel-baar snelle, door Marc Hoegee getunede, GSX-R1000 Yoshimura de R1 van Corti al weer ingehaald. Daarna was dat ene moment, dat Corti verbaasd opzij keek en dacht “whatta fuck is da?” Dat Corti me voor het insturen van de eerste bocht al lang en breed weer had uitgeremd blijft het mooie van het verhaal vaak onvermeld, maar na dat ene moment was de aanloop in onze pitbox ongekend. Iedereen, maar dan ook iedereen wilde alles weten van de nucleaire raket waarmee ik Corti, die dat jaar tot vice-kampioen in de Superstock 1000 zou worden gekroond, had ingehaald.

Dat ene moment uit 2006 is dan ook het eerste waar ik aan moet denken als ik de GSX-S1000 Special R Edition, zoals deze bijzondere naked is gedoopt, flink de sporen geef en de fiets er op indrukwekkende wijze vandoor knalt. Ondanks dat de tractiecontrole op 1 staat is het in eerste versnelling haast schier onmogelijk om vol op het gas te gaan, maar veel vetter in indrukwekkender is als bij het verlaten van een rotonde in tweede versnelling het gas vol wordt opengezet en de Special R meteen in de ketting klimt en met dank aan de tractiecontrole het voorwiel pak ‘m beet 75 centimeter boven het asfalt blijft zweven. Vergezeld door een verslavende BaBaBaBaBa als de GSX-RR van Vinãles in de pitstraat. De Yoshimura R11 mag dan wel zijn voorzien van een legaal EEC keurmerk, maar dit geluid zonder dB killer is zo illegaal – en waarschijnlijk voor buitenstaanders zo ongewenst – als de vluchtelingenroute overzee van Turkije naar Griekenland. Tenminste, zodra je boven de 5.000 toeren uitkomt, want daar ligt zo’n beetje de zone waar de GSX-S transformeert van een vriendelijke, maar wel sterke knuffelbeer naar een agressieve van zich af blaffende Rottweiler.

Ook zonder dat we de Special R Edition naast onze langeduurtest GSX-S1000F hadden gezet, die technisch gezien identiek is aan de naakte Special R, was het verschil met de standaard versie al overduidelijk geweest. Toch is het verschil in acceleratie kleiner dan we in eerste instantie hadden verwacht. Tijdens de verschillende acceleratieruns met een beginsnelheid van rond de 80 km/u loopt Vincent op de Special R weliswaar elke keer bij me weg, o
Moet zeggen dat die spierballentaal ook veel beter bij agressieve uitstraling van een naked past

Wilde tijger versus lief huiskatje, of zoietsngeacht de versnelling en ondanks dat ‘ie bij aanvang telkens achter iets me lag, maar het was nou niet dat de Burger binnen no-time als stipje aan de horizon verdween. Het is dus niet zozeer de pure acceleratie, maar het brute geweld waarmee dat vermogen wordt afgegeven dat de Special R zo bijzonder verslavend maakt. Als er één naked is die momenteel de naam ‘Het Beest’ écht waardig is, dan toch zeker deze GSX-S-R.

Waar destijds bij de Yoshimura GSX-R door Marc Hoegee de trukendoos volledig aan het moeten spreken om de K5 GSX-R1000, die al legendarisch was om z’n brute kracht onderin, om te turnen tot de sterkste supersport van dat moment met een topvermogen van meer dan 200 pk, zijn de aanpassingen die de Suzuki specialist heeft gedaan eigenlijk best wel bescheiden. Geen speciale zuigers, hete nokkenassen of geflowde in- en uitlaatkanalen, maar alleen een andere (lees: dunnere) koppakking, een compleet Yoshimura uitlaatsysteem met katalysator vervanger en R11 einddemper en een aangepaste ECU. Meer niet? Zijn glinsterende ogen verraden dat hij het achterste van z’n tong niet laat zien, maar dat is waarschijnlijk het geheim van de smid. “Kijk, in principe is het geen hogere wiskunde, maar je moet wel weten waar je mee bezig bent. Wat werkt en wat niet werkt. Laten we het erop houden ik wel iets aan het blok heb gewerkt, maar niet op de manier jij het zojuist schetste.”