test: KTM Freeride E-SM

De bediening kan nauwelijks makkelijker. We hebben geen versnellingen, geen koppeling, alleen een gashendel en twee remmen. En geheel in stijl bevinden die zich beide op het stuur, dus net als  bij een scooter bedien je met je linkerhand de achterrem. En dus hoef je met je voeten niks meer te doen dan ze op de stepjes te houden. Of willekeurig uit te steken, als je dat leuker vindt voor op de foto bijvoorbeeld.

Om te bewijzen waar de E-SM toe in staat is rijden we niet alleen in de stad, maar zoeken we ook de heuvels eromheen op om daar een stuk, net als een gewone motor, even goed wat bochten aan te vallen. Daarbij vallen een paar dingen op en dat is nog niet eens het comfort van het bizar smalle zadel. Qua vermogenopbouw geeft het ding echt goed thuis en er valt dan ook serieus goed mee door te rijden. Daarbij komen de wenbaarheid en het lage gewicht natuurlijk prima uit en wordt het al snel echt leuk. Iets om wel rekening mee te houden is het gebrek aan motorrem. Veel meer dan anders zul je je snelheid in toom moeten houden met je remmen. Daarbij is het natuurlijk wel leuk er twee in je handen te hebben, maar je zult er ook veel meer op moeten terugvallen. Rijden met een achterrem links went al heel snel, het zou niet grappig zijn in een panieksituatie in oude gewoontes –links tot aan het stuur inknijpen als bij een koppeling- te vervallen.

Nog leuker wordt het zelfs als we halverwege nog over kunnen stappen op de E-XC. Oud nieuws, maar opvallend is hoeveel harder deze motor er nog aan trekt in het onverhard. Een paar noppenbanden en die andere overbrenging (het scheelt maar een tandje op het voortandwiel maar toch) maken een boel verschil en je kunt jezelf er snel van overtuigen dat het ding er echt vandoor wil. En opnieuw zijn het gebrek aan koppeling of versnelling een zegen. Je hoeft enkel te contentreren op waar je naartoe gaat en hoe hard, kind kan de was doen.

Rijden als een krant. Aan de brommer ligt 't alleen niet..

Eenmaal terug op geasfalteerde paden begint het weer van voor af aan, waarbij we inmiddels gewend zijn aan het hanteren van slechts 111 kilo op een bochtige weg. Gas en remmen, meer is er niet nodig voor dikke pret. En dat alles ver binnen de comfortzone, hoewel de topsnelheid niet bereikt wordt op de gekozen weg en we dus wel gewoon alles er uit kunnen halen. Hier zou een andere motor niet veel sneller rijden. Toch is de Freeride wel duidelijk bedoeld voor gebieden waar je niet of nauwelijks boven de tachtig uit komt. Honderd is wel haalbaar, maar de laatste kilometers per uur komen er logischerwijs maar mondjesmaat bij. Daaronder, daar moet je zijn. Eigenlijk zoals willekeurig welke A1motor dus. In de grote stad is twee afslagen over de Ringweg nog wel te doen, elke dag Enschede-Amsterdam is wat veel gevraagd. Is ook niet raar.

...dan is dit toch stukken beter. Heerlijk, zo'n vaste ondergrond