3D: Dragracen met Diavel en Dragster

Dus dan hebben we ook direct een doel voor ogen, ons land kent namelijk maar één locatie waar nog regelmatig legaal gesprint wordt: het Friese Drachten. Heerlijk, dat wordt even twee uurtjes snelweg enkele reis. Maar los daarvan valt er nog voldoende te rijden met deze twee. De MV staat enkele dagen voor de deur, de Ducati ook, de vierwieler niet. En als je dan toch ergens naartoe moet, dZo'n machine kan niet uit elke hoek waanzinnig zijn natuurlijk.. dus soms oogt 't wat minder perfectan moet je wel… geen straf, het is zomer. En dat is dit jaar prijs!
Nou is het voor mij de eerste kennismaking met een Dragster. RR of niet, Dragster is nieuw. En ik moet meteen zeggen; ik snap waarom. Werd bij de importeur al voor gewaarschuwd ook: als je wilt sturen, dan ben je beter af met een gewone Brutale. Wil je posen, dan is de Dragster de beste keus. En niet omdat de Dragster een slechte machine zou zijn, helemaal niet. Maar met het andere stuur en de bredere achterband is echt wel wat aan de geometrie veranderd en dat is te voelen. De balans van de normale fiets is een tikje opgeofferd voor de looks. Goh, wat raar nou, bij een Italiaan….

Er valt wel prima mee te rijden hoor, de dijk naar huis ging nog in hetzelfde tempo als anders, doordeweeks onder kantooruren. Je moet ‘m alleen wat meer vertrouwen gunnen dan je vanzelfsprekend vindt. Bij droog weer en zomers – zoals nu- geen enkel probleem. Wat nog meer opvalt is de rest van de fiets. Er is namelijk niet alleen maar een dik wiel ingehangen, er is nog meer aan de hand. Het stuur is duidelijk anders en bovendien verstelbaar, een ongekende geste op het vlak van ergonomie. Hadden ze niet eens hoeven doen, de standaard afstelling is prima en wordt niet in twijfel getrokken. De zit is des MV’s en dus dik in orde, zij het een tikje aan de ‘vasthoudende’ kant: verzitten is een uitdaging. Aan de andere kant… verzitten waarheen? Voor je het weet houdt het zitje op.

Waren we net weer opgelucht dat Ducati de spiegels op de Hypermotard weer ‘normaal’ op ouderwetste stokjes gemonteerd had, komt MV met een nieuw idee: inklapbare spiegels op de stuuruiteinden! En al staat het nog best strak zonder ‘flaporen’ en heeft MV het idee wat verder uitgewerkt – mooie beugeltjes in GP-stijl voor rem- en koppelingshendel en spiegels ook in lengte verstelbaar, q 
Net als je een beetje gewend bent aan de Duc en z'n afwerkingsniveau, meldt MV zich met zoiets
 
en gaat er nog eens vol overheen. Wie verzint nou zoiets? Nou ja, Da Vinci was ook een Italiaan...ua zicht is het niet echt een enorme verbetering. Je ziet meer dan op de tweecilinder, maar feit blijft dat je aan de uiteinden van het stuur zit, waar elke trilling maximaal uitvergroot wordt. En met telkens in- en uitklappen wordt de bevestiging al snel een beetje moe en gaat losjes zitten. Het idee is leuk, maar misschien werken ouderwetse spiegeltjes wel zo goed. Maar het is niet alles in mineur, elektronisch bekeken is de MV opnieuw een verbetering ten opzichte van z’n voorgangers. De mappings zijn redelijk eenvoudig en instelbaar (inclusief custom mapping, voor als je een bepaalde setting snel zou willen gebruiken zonder aan de standaardmappings te hoeven zitten), de tractiecontrole is zelfs onderweg nog in te stellen. Maar het mooiste is natuurlijk de quickshifter met terugschakelfunctie. Vreemd genoeg is deze functie alleen toegankelijk in de sportmapping, maar juist daarvoor is er dus bijvoorbeeld die custom map. Het is even wennen, maar dat gaat bijzonder snel en voor je het weet doe je het expres. De eerste keer dat je met een quickshifter rijdt lokt dit gedrag al uit, dOh ja, da's waar ook. Iets met schaapsklerenit voegt nog eens een extra dimensie aan het feest toe. En nee, het is geen verlies van het motorgevoel.

Dan de Ducati. Hoeveel er ook over geschreven is, het blijft een indrukwekkende machine. Zo ook deze keer als we opnieuw voor het eerst oog in oog komen te staan met het Beest van Bologna. Het ding straalt genoeg kracht uit om een olifant mee door een regenpijp te trekken, is lang, is laag, is dik. En in dit geval ook onwijs luid. De Termignoni die men voor de grap meende te moeten monteren is werkelijk van mijlenver al hoorbaar en zorgt er al snel voor dat de MV gedoodverfde voorrijder wordt. Hier wil je gewoon niet achter blijven rijden, ook niet met oordoppen. Niet eerder is het in me opgekomen om rijdend op de snelweg even wat extra gas te geven voor op een parallelweg rijdende fietsers.

Evenmin is het ooit in me opgekomen om op kruissnelheid over een fly over de grondspeling aan te willen spreken. Klaverblad oké, dat is te doen. Maar zo’n lange doordraaier? Wil je krassen, neem een Diavel. Hoe ze het doen blijft een raadsel, maar de Duc stúúrt en goed ook. Daarbij werken afmetingen en gewicht juist mee aan de geruststelling in plaats van tegen, wat je nog meer vertrouwen geeft. Wow. Qua zithouding is een kruissnelheid van 150 plus misschien een minder goed idee, daarboven zit je ongewild toch flink te trekken om rechtop te blijven zitten; de kuil in het zadel wordt dan toch ineens wat diep en de voetsteunen wat ver naar voren om de rijwind van een goed weerwoord te voorzien, maar dat blijft vooral jouw probleem en niet dat van de motor, die geeft geen krimp. En die 160 pk zijn genoeg om er desgevraagd nog eens zoveel bovenop te doen. Dát zal ze leren.