Korte test Kawasaki GTR 1400 Tour (de France)

Ken je dat, dat je referentiekader afhangt van je meest recente activiteiten? Makkelijk voorbeeldje: het geluid van je motor kan knap luid overkomen als je tussen de tulpenbollen door rijdt, maar kom je net van een muziekfestival vandaan dan lijkt het nergens op. Precies op diezelfde manier is het altijd even acclimatiseren aan de motor waar je op stapt als je net van een andere af komt. Dus na diezelfde morgen nog een rondje Panigale gereden te hebben, verwachten we van de GTR niets anders dan een monster van een toermachine. Groot, breed, luxe. Het schetst dan ook onze verbazing dat de GTR opvallend laag uitvalt vanaf het stuur: dashboard, stuurhelften, ruit, alles voelt lager aan dan we verwacht hadden. Natuurlijk went dat binnen een paar honderd meter, maar het geeft maar weer aan dat de GTR zijn zaakjes ook écht –relatief- laag houdt, zelfs met de verkeerde referentie.  Maar de GTR houdt nog meer laag en dat is zeker geen minpunt: het zwaartepunt bevindt zich net zo duidelijk ónder je en dat maakt de motor manoeuvreerbaar. Lichter wordt ‘ie niet, maar wat je met die kilo’s doet is belangrijker dan hoeveel je hebt. Het zou zo een quote van Bruce Lee kunnen zijn.

Anyway, de GTR. Tel alles op en je kunt er op rekenen dat de motor goed te sturen valt. Zelfs (of juist) bij lage snelheid is er op een dubbeltje te draaien en dat kan zeker voor een tocht als de Tour nog wel eens goed van pas komen. Kan me herinneren zelf ooit eens een GTR op een Alpenstraat te hebben gekeerd zonder mee te hoeven steppen, dus het is zeker geen loze kreet. En hoe sneller je rijdt, hoe makkelijker dat natuurlijk wordt. De grondspeling is aanzienlijk, dus er valt gewoon heel goed mee te vegen. Tel daar de 1400cc viercilinder bij op en je hebt een aardig idee van het potentieel van de GTR. Dat was al zo toen de nieuwe geïntroduceerd werd en dat is nog steeds zo.

De motor is dan ook serieus rijk uitgerust. Natuurlijk hebben de concurrenten dat ook dus het is niks nieuws, maar je moet het toch maar aan boord hebben. En zo vinden we dus handvatverwarming, ABS, tractioncontrol, een dikke kuip, uitgebreide boordcomputer, verstelbare ruit, sigarettenaansteker, you name it. E 
Hoe Frans wil je het hebben?
  
n natuurlijk de KIPASS oftewel het sleutelloze contact. Voor een deel tenminste, want je hebt nog altijd een sleutel nodig voor de koffers en de tank, maar die is dan ook gewoon meegeleverd. Un enfant peut faire la vaiselle, zullen we maar zeggen.

We hebben het nog steeds over de Tour de France editie natuurlijk. Speciaal hiervoor heeft Kawasaki de motor in Bordeauxrood geleverd (volgens Kawasaki omdat de eerste Tour van Bordeaux naar Parijs ging, volgens ons een mooi verzonnen verhaal) en krijg je een Tomtom meegeleverd die je naar elke plaats in Frankrijk brengt als je er om vraagt. Dit gaat gepaard met een bijzonder stevige korting, dus dan denken wij ‘waarom ook niet’. Dat het hele ‘Tour’ idee wat karig lijkt, who cares? Alhoewel…. S 
Nog iemand klachten over het weer? Wordt best druk met knopjes zo aan de linkerkant

Zo ziet het er dus onder het rijden uit
 
Opbergvakje voor bijvoorbeeld wat handgeld en een pakje kauwgom of condooms. Cardanaandrijving, uiteraard...peciaal voor het echte Franse gevoel heeft Kawasaki alle waarschuwingsstickers in het Frans uitgevoerd. Maar ja, hoe kun je nou tegen iedereen opscheppen dat je een special edition hebt als men het niet kan zien of horen? Baal je daar een beetje van? Je hebt het niet van ons, maare: toetershop.nl en stickerdump.com. Tel dat bij je korting en het is nog steeds goedkoper dan een standaard GTR.

Voor het juiste gevoel hebben we even een bliksembezoekje gebracht aan een officieel stuk van de Tour: hartje Rotterdam. Het heeft de stad een hoop moeite en geld gekost, maar uiteindelijk mocht de Maasstad dan toch eindelijk gastheer spelen voor Le Grand Départ. En wat was dat mooi… en wat hebben we genóten. Totdat de Tour volgend jaar opnieuw ons land aandoet kun je haast niet dichterbij komen, dus wanen we ons én op een GTR én in Rotterdam ‘net echt’ een Motard van de organisatie… alleen moeten wij dus wél wachten op groen licht. Beetje jammer. Als we wel kunnen rijden is het ook echt een eitje om tussen het verkeer door te laveren. Door eerder genoemde geometrie en zwaartepunt is het kinderspel de motor van de ene op de andere kant te trekken en met de spiegels in het zicht is het niet moeilijk tussen de stilstaande auto’s door te bewegen. A 
Niet kinderachtig, de remmen van de GTR. Als een Havanna steekt de uitlaat buiten de motor uitls de spiegels passen, past de rest: de koffers zijn minder breed.

Motorisch is er natuurlijk ook geen enkel smetje te bekennen, zelfs niet bij deze temperaturen. Dat het blok echt flink veel power aan boord heeft hoeft je niet meer te verbazen, de motorrem is zelfs zodanig dat je met dichtdraaien van het gas het achterwiel al aan het piepen kunt krijgen. Op warm stads asfalt dan. Maar het is een indicatie: met enkel het gas kun je een héél eind komen. Dat geeft je de ruimte om met je andere hand andere dingen te doen, indien nodig. Aanwijzingen geven bijvoorbeeld, als we even in Tourmodus blijven. Toch kan het voorwiel dan over een bitumenstreep –in de bocht- even een stapje opzij zetten, maar met twee handen gaat het ook prima. Wil je remmen? Dan moet je ook bij Kawa zijn. En niet kinderachtig alleen met de voorrem, nee, de échte vertraging zit onder je rechtervoet. De gecombineerde voor- en achterrem hebben een vertraging, daar zet je het hele peloton in één keer mee stil.