Rij-impressie: Honda CRF250M

Voordat de eerste en enige sessie van start gaat krijgt iedereen voor de zekerheid een cursus supermoto rijden. Een cursus die bestaat uit de zinnen: “Ga nou niet als een aap aan de zijkant van de motor hangen en je knie aan de grond rijden, het is een Supermoto, het is belangrijk om deze onder je weg te drukken. Het kan ook erg leuk zijn om de bocht aan te remmen met een glijdend achterwiel.” Goed, altijd fijn natuurlijk zo'n uitgebreide instructie om goed voorbereid het circuit op te gaan.

Indruk

Door de jaren heen redelijk bekend geworden met circuitrijden, met name op de snellere straatmotoren, is het rijden met de kleine CRF250M en het advies om vooral niet naast de motor te gaan hangen genoeg om me het gevoel te geven een complete beginneling te zijn. Ik weet best iets van lijnen rijden, maar dan wel op de 'old school’ knee down methode. Terwijl ik de motor in de eerste bocht onder me vandaan probeer te drukken besef ik me dat deze parate kennis direct het raam uit kan. Vooral met zo'n lichte motor lijkt het me het beste de lijnen zo krap mogelijk te houden. Voelt dit de eerste ronde vooral onwennig,
Ten opzichte van de CRF250L is de voorremschijf vergroot

Hadden we al gezegd dat de CRF250M heerlijk smal is gebouwd?in de tweede ronde merk ik dat de banden wat meer grip beginnen te krijgen waardoor ik met iets meer vertrouwen zo snel mogelijk richting de apex durf te sturen. Het brede stuur zorgt voor genoeg hefboom en het smalle, lange zadel maakt het dat ik met gemak de motor met mijn buitenste been naar binnen kan drukken. Bocht uit merk ik dat de beloofde lineaire vermogensafgifte ondanks de beperkte cilinderinhoud duidelijk voelbaar is.

Op een circuit als Assen zou ik me met de kleine 250cc waarschijnlijk wat verloren voelen, maar op deze korte, bochtige karttrack heeft de CRF genoeg vermogen. Het blokje pakt onderin verbluffend mooi op en laat zich niet betrappen op een waarneembare dip. Ook bovenin de toerenzolder draait het cilindertje mooi rond en weet het blok een prima acceleratie te genereren. Voor dit werk en met name voor een Supermoto beginneling als ik simpelweg meer dan genoeg. Het remmen lijkt ook goed te gaan en het is duidelijk merkbaar dat de stijvere voorvork meer gericht is op feedback dan op comfort. De motor met behulp van de achterrem de bocht in laten glijden wil warempel lukken bij de eerste poging. Maar wat ik aan het doen ben, keihard op de achterrem stampen als ik vlak bij de bocht ben, waardoor ik er aan de andere kant net zo hard uitschiet is misschien leuk, maar heeft helemaal niks te maken met het verbeteren van rondetijden. Gelukkig worden deze ook niet gemeten, waardoor ik me kan richten op het kind die de motor en het Madurodam-circuit in me naar boven brengen.

Net als ervaren Supermoto piloten die waarschijnlijk hun lach niet in kunnen houden als ze mij over het circuit zien prutsen, kan ik een hele grote grijns niet van m'n gezicht afkrijgen. Wat is dit kicken! Hetzelfde gevoel van focus als 'normaal' circuitrijden, maar zonder de 200+ snelheden waardoor je voor je gevoel weliswaar hard, maar veilig aan het rondrijden bent. Als ik bij de zesde bocht weer compleet m'n lijn kwijt ben besluit ik het inglijden van de bocht maar te bewaren voor een échte cursus en het nu bij zo snel mogelijk rondrijden te houden, wat ondanks de beperkte cilinderinhoud en snelheid moeilijker lijkt dan het is. De CRF250M heeft dankzij z'n crossgenen een riante bodemspeling, maar op een gegeven moment zit ik praktisch elke bocht met de teen van m'n laars tegen de grond. Gewend aan het wegduwen van de motor bij grotere hellingshoeken weet ik even niet hoe ik dit moet oplossen. Langzaam komt het besef, waarom Supermoto piloten hun voet naar voren steken in de bocht, echter binnen. Eureka, voet van het steuntje! De kans om deze gedachte in praktijk te brengen wordt me jammer genoeg ontnomen door de zwart/wit geblokte vlag. De eerste en enige sessie van de dag is voorbij.