Introductie: Ducati Hyperstrada en Diavel Strada

Overstappen van de Hyperstrada op de Diavel Strada is qua zithouding en comfort een echte verademing. Mijn voeten kunnen stevig aan de grond en het is dat je weet dat dit een cruiser hoort te zijn, maar dan wel een cruiser op z’n Italiaans. Ondanks de vet brede 240 mm achterband heeft de Diavel stuureigenschappen waar menig als stuurfiets bestempelde motor alleen maar van kan dromen en beschikt bovendien over het 1198 cc 11° Testastretta motorblok waarvan het vermogen op 162 pk is gezet.Hetgeen direct duidelijk wordt zodra de Diavel wordt gestart. Uit de dubbele boven elkaar geplaatste einddempers klinkt een agressief donker geluid alsof er een MotoGP racer aan het pruttelen is. In hart en ziel een échte Muscle-bike. Net als de Multistrada beschikt de Diavel over een elektronisch contactslot. De elektronische sleutel is in feite een zender die contact met de motor moet maken, wil de L-Twin worden gestart. In de sleutel is ook nog een normale contactsleutel verwerkt, maar die is alleen maar nodig om de tankdop te openen of de zijkoffers te (de)monteren.

De Diavel Strada onderscheidt zich van het standaard model door toevoeging van een windscherm en twee half-harde zijkoffers (met Ducati binnentassen). Voor meer comfort is een breder, vlakker en dikker zadel voorzien en is voor de duopassagier een sissybar aangebracht. Prima accessoires voor diegene die op zoek is naar comfort, maar het heeft naar onze mening het design van de fiets geen goed gedaan. En dan drukken we ons nog voorzichtig uit. Hoewel de ophanging van de koffers door Ducati wel mooi is opgelost. De waanzinnig strakke achterkant met geïntegreerd achter/knipperlicht heeft het veld moeten ruimen voor een meer conventioneel achterlicht en losse knipperlichten,maar het staat de Diavel Strada nog geeneens zo verkeerd. Ook voor de sierlijk weggewerkte duo-voetsteunen was vanwege de koffers geen plaats, maar ook deze normale voetsteunen passen prima bij de fiets.  
De belangrijkste verschillen met de standaard fiets: het windscherm en het andere zadel, de zijkoffers en de sissybar. Oogt misschien als Fajita's in een Argentijns steakhouse, maar is wel degelijk effectief.
 
De bekende ingrediënten: het gesplitste display met beneden een kleuren TFT-scherm en de Brembo Monoblocs, die een serieuze vertraging weten te realiseren.De lijst met accessoires gaat echter nog even door. Voor verbeterde ergonomie is een breder stuur toegepast wat bovendien wat hoger is geplaatst, waardoor het dichter bij je lichaam staat en een ontspannen zithouding ontstaat. Ook de Diavel Strada is van twee 12 volt aansluitingen voorzien, evenals handvatverwarming die door middel van de startknop kan worden bediend.

Qua comfort is de Diavel Strada prima voor elkaar. Het windscherm mag misschien onooglijk zijn, maar het houdt je wel goed uit de wind waardoor snelheden boven de 200 km/u nu goed zijn uit te houden. Wat een verschil met de standaard fiets, die boven de 140 km/u je het gevoel geeft windkracht 10 te moeten trotseren. Geheel volgens Ducati traditie is ook deze Diavel van een 3 standen motormapping voorzien, waar tevens de tractiecontrole aan is gekoppeld. In de Sport stand levert de Diavel zijn volle vermogen van 162 pk met een directe gasrespons en tractiecontrole op stand 1, die hier op Corsica onze voorkeur had. In de stand Tour is het vermogen eveneens op 162 gezet, maar dan met een minder directe gasrespons en tractiecontrole op stand 3, terwijl in de Urban stand het vermogen op 100 pk is begrensd en de tractiecontrole op stand 5 is gezet.

Ondanks het bij tijd en wijle verraderlijke wegdek hadden wij geen enkele behoefte om van de Sport-modus af te wijken. De 1.198 cc L-Twin reageert direct op het gas, zonder echt agressief te zijn en is dankzij de meer ontspannen zithouding nog haast gemakkelijker dan de Hyperstrada over het bochtige Corsica te sturen. Natuurlijk, de fiets moet met meer kracht de bocht in worden gelegd, maar heeft een ongekende stabiliteit en ook correcties worden probleemloos geaccepteerd. Om nog maar te zwijgen van de krachtexplosie die ontstaat als bochtuit het gas vol wordt opengedraaid. Zonder al te veel moeite kan het voorwiel richting luchtruim worden gelanceerd, wat rijden op de Diavel een extra dimensie geeft. Zeker te weten dat met deze fiets aardig wat sportieve scheurneuzen een les kan worden geleerd. Bij een sportieve rijstijl komt aan de grondspeling wel snel een eind, maar dat kunnen we eigenlijk nog geeneens als een minpunt zien. Ook de remmen zijn prima voor elkaar, de Brembo radiale vierzuiger remklauwen zijn goed op hun taken berust en ook nog eens netjes te doseren. Enkel de versnellingsbak liet een klein steekje vallen door redelijk luidruchtig te zijn, maar dat kan ook aan de maagdelijke kilometerstand van nog geen duizend kilometer hebben gelegen.